Ιερομόναχος Αγίου Όρους: Η ανάγκη της θεϊκής βοήθειας

Ιερομόναχος Αγίου Όρους: Η ανάγκη της θεϊκής βοήθειας
Μνήσθητι Κύριε

Στη ομίχλη των καιρών, με αέρα μολυσμένο από εμφανείς και αφανείς ιούς, η ανάγκη της πίστης και της θεϊκής βοήθειας είναι ιδιαίτερα αισθητή. Τούτο επικαλείται συνεχώς η θεία λατρεία και οι προσευχές της Εκκλησίας. Μάλιστα η μεγαλοπρεπής λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, η τελούμενη τις Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, με τις εκτενείς ευχές της μοιάζει σαν ένας αετός που σκεπάζει κάτω από τη σκιά των πτερύγων του την οικουμένη ολόκληρη.
Στο χρονικό σημείο της λεγόμενης «Αναφοράς», που αποτελεί την κορύφωση του λειτουργικού δράματος, και αμέσως μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, ο ιερέας απαγγέλλει (χαμηλόφωνα σήμερα) μια εκτενέστατη ευχή, καταιγισμό αιτημάτων σε ένα απέραντο άνοιγμα ψυχής, όπου ζητά από τον Θεό να «θυμάται», δηλαδή να συγκρατεί στην αγαπητική και προνοητική Του ενέργεια όλη την οικουμένη. Όχι γενικά την οικουμένη. Η δέηση κατονομάζει επί μέρους ανθρώπινες ομάδες, για να πιάσει τελικά χώρια τον καθένα.

Και πρώτα τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, που παραμένουν ένα αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.
Κατόπιν την καθολική και αποστολική εκκλησία από περάτων έως περάτων της οικουμένης, όλους όσοι καρποφούν και διακονούν, αλλά και όσοι ασκούνται στα όρη και στις ερημίες.
Τις αρχές και εξουσίες, εκείνους που υπηρετούν στον κρατικό μηχανισμό αλλά και τον στρατό. Εδώ ο συντάκτης γνωρίζει σαφώς ότι πρόκειται για μια ετερόκλιτη κατηγορία. Γι αυτό παρακαλεί τον Θεό τους μεν αγαθούς να διατηρεί στην καλοσύνη τους, τους δε πονηρούς να μετατρέψει σε καλούς μέσα στην δική Του αγαθότητα.
Εν συνεχεία, ικετεύει τον Θεό να διατηρεί την ειρήνη και ομόνοια μεταξύ των συζύγων, να τρέφει τα νήπια, να παιδαγωγεί τους νέους, να περικρατεί το γήρας, να παραμυθεί τους ολιγόψυχους, τους σκορπισμένους να επαναφέρει στην ενότητά τους, τους πλανεμένους να οδηγεί πίσω στην Εκκλησία, να ελευθερώνει όσους ενοχλούνται από ακάθαρτα πνεύματα, να συμπλέει με τους πλέοντες, να συνοδεύει τους οδοιπόρους, να προστατεύει τις χήρες, να υπερασπίζεται τα ορφανά, να λυτρώνει τους αιχμαλώτους, να δίνει την ίαση στους νοσούντες. Να θυμάται όσους υπομένουν εξορία, βαριά έργα, πικρή αιχμαλωσία ή άλλη περιστασιακή θλίψη και ανάγκη, να θυμάται όσους μας αγαπούν και όσους μας μισούν. Να θυμάται όλους όσοι μνημονεύθηκαν στην προσκομιδή ονομαστικά, αλλά όχι μόνον αυτούς. Και τους ξένους και αγνώστους και ξεχασμένους να θυμάται, διότι Εκείνος είναι που γνωρίζει το όνομα, την ηλικία και την κατάσταση κάθε ανθρώπου, Εκείνος είναι που γνωρίζει «έκαστον εκ κοιλίας μητρός αυτού». Ο Θεός μάς γνωρίζει προσωπικά, με το όνομά μας, πριν γεννηθούμε, διότι η ζωή μας κρύβεται στον προαιώνιο Λόγο-Χριστό και στο άκτιστο θέλημά Του.
Ο Μέγας Βασίλειος γνωρίζει ότι δεν ζει στον ιδανικό κόσμο, ότι στα ανθρώπινα υπάρχει αρκετό σκοτάδι, κακία και αδικία και πόνος. Μέσα σ’ αυτή την κοιλάδα των δακρύων τελείται η θεία λειτουργία, θείο βάλσαμο για τον άνθρωπο που φέρει ορατά και αόρατα τραύματα. Γι’ αυτό ο ευχόμενος Άγιος ερευνά και σκύβει αγαπητικά σε κάθε θλιμμένο και αναγκεμένο, ζητά βροχή απ’ τον ουρανό για τον αγαθό και τον πονηρό, και πάνω από τη ματωμένη οικουμένη ζωγραφίζει αυτό που με καθαρμένα μάτια βλέπει, τα παντοδύναμα φτερά της εσταυρωμένης και αναστημένης Αγάπης.
«Μη φοβού Άβραμ», είπε ο Θεός στον Αβραάμ σε καιρούς χαλεπούς και ανέλπιδους. «Κοίτα ψηλά στον ουρανό και μέτρησε, αν μπορείς, τα αστέρια». Και πίστεψε ο Αβραάμ στον Θεό, και «ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην», δηλαδή, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος (εφόσον το «αυτώ» αναφέρεται μάλλον στον Θεό) (Γέν. 15). Όλες οι θεοφάνειες της Παλαιάς Διαθήκης έχουν τούτο το μήνυμα: έχε θάρρος, γη (Ιωήλ, 2,22), μη φοβάσαι, άνθρωπε, ησύχασε και μη παραλύει η ψυχή σου.
Αυτό είναι και το μήνυμα όλης της Καινής Διαθήκης. Ας μη φοβάται ο Πέτρος τα κύματα, ακόμη κι αν βαδίζει επάνω τους (Ματθ. 14,22-33), ας μη δειλιάζουν οι μαθητές στη θύελλα, ακόμη κι αν κοιμάται στην πρύμνη ο Ιησούς (Μάρκ. 4,35-41). Ούτε καν αυτούς να φοβάσθε που έχουν σφετερισθεί την εξουσία να αφαιρούν ζωές (Ματθ. 10,28-31). Μη φοβάσθε, διότι εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, αυτός που πέθανε και ιδού, είναι ζωντανός και κρατά τα κλειδιά του θανάτου (Απ. 1,17). Στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο (Ιω. 16,33), δηλαδή το κακό που παρασιτεί στον κόσμο. Και μας παραγγέλλει να νικάμε κι εμείς το κακό δια του αγαθού (Ρωμ. 12,21). Μα την ελευθερία από όλους τους φόβους και τρόμους μπορεί να διώξει μονάχα ο φόβος του Θεού, η βαθιά αίσθηση της παρουσίας τού πανταχού τα πάντα πληρούντος.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο φόβος μπορεί να γίνει εργαλείο απόλυτου ελέγχου και χειραγώγησης της κοινωνίας. Και οι απανταχού δυνάμεις που ενεργούν το μυστήριο της ανομίας πάντα κάτι επιδιώκουν να χτίσουν, απευθυνόμενες στα ανθρώπινα πάθη και συχνά στο φόβο, προτείνοντας είτε ένα χρυσωμένο δόρυ είτε ένα χρυσωμένο χάπι. Στην αποστειρωμένη και ακίνητη κοινωνία που διαφαίνεται, εμείς ας ισχυροποιήσουμε το αντίβαρο μέσα από το ήθος που μας παρέδωσε ο Χριστός και η αδιάκοπη αλυσίδα των Αγίων: την έμπρακτη αγάπη, την υπομονή, την προσευχή, τη βαθιά πίστη ότι ο Παλαιός των Ημερών πάντα ακούει, είναι παρών. Αυτό είναι το φως που μας φανέρωσε ο Θεός, και που το σκοτάδι, σε όλες τις μορφές του, δεν μπορεί να συλλάβει ούτε να νικήσει.
Με το φως αυτό αρκετό στην ομίχλη των καιρών, το βήμα μας να πάρουμε και να βρούμε το πάτημά μας.

Ιερομ. Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός

Γέροντας Ευθύμιος Αγίου Όρους: Ουδέποτε προφήτευσα την λήξη της απειλής του ιού

Γέροντας Ευθύμιος Αγίου Όρους: Ουδέποτε προφήτευσα την λήξη της απειλής του ιού
Ο Γέροντας Ευθύμιος της Καψάλας του Αγίου Όρους για τον κορονοϊό και το κλείσιμο των εκκλησιών
Στίς κρίσιμες ἡμέρες πού διανύομε καί στήν ἱερότητα τῶν ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἐπιβάλλεται μᾶλλον σιωπή καί προσευχή. Ὅμως ἐπειδή προσφάτως στό Διαδίκτυο κυκλοφορήθηκαν κάποιες ἀπόψεις μέ τόν ὄνομά μου, πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας, γιά νά μήν προκύψη ζημία, ἀναφέρω τά ἑξῆς:
Οὐδέποτε εἶπα σέ ἀνθρώπους νά ἀποθηκεύουν τρόφιμα λόγω ἐπικείμενου πολέμου καί οὐδέποτε προφήτευσα τήν λήξη τῆς ἀπειλῆς τοῦ ἰοῦ, ὅπως κάποιοι ἀνεύθυνα καί ψευδῶς διέδωσαν.

Ἐπίσης χωρίς τήν ἀδειά μου ἀνήρτησαν συζητήσεις μου μέ ἀνακριβεῖς καί ἀντικρουόμενες ἀπόψεις μου γιά τόν κορονοϊό, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν ἐρωτηματικά. Ἡ ἄποψή μου φαίνεται ξεκάθαρα σέ ὅσα ἀκολουθοῦν, εἶναι ἐντελῶς προσωπική, χωρίς διάθεση νά τήν ἐπιβάλλω καί σέ ἄλλους.
Στά τόσα δυσβάσταχτα προβλήματα πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι, τώρα προστέθηκε καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἰοῦ, πού κατήντησε ἐφιάλτης. Πιό πολύ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν φόβο, τόν πανικό καί τόν ἀκούσιο ἐγκλεισμό, παρά ἀπό τόν ἰό.
Ἡ πολιτεία πῆρε μέτρα προστασίας, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἔχει τά δικά της ἐφόδια γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, πού τώρα ταπεινωμένη ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ἀποδυναμωμένη καί δεσμευμένη ἀπό τήν πολιτεία, ἀδυνατεῖ νά τά παράσχη στούς πιστούς της.
Παλαιώτερα σέ παρόμοιες περιπτώσεις θανατηφόρων ἐπιδημιῶν τελοῦσε ἁγιασμούς καί ἔκανε λιτανεῖες ἱερῶν εἰκόνων καί ἁγίων λειψάνων. Γιατί καί σήμερα νά μήν γίνωνται αὐτά; «Μή οὐκ ἰσχύει ἡ χείρ Κυρίου» νά μᾶς βοηθήση καί σήμερα;
Στό χωρίο μου τήν τρίτη δεκαετία τοῦ 20ου αἰῶνος ἔπεσε λοιμώδης νόσος ἀπό τήν ὁποῖα πέθαναν 50 μικρά παιδιά σέ λίγες ἡμέρες. Δέν προλάβαιναν νά ἀνοίγουν τάφους.
Ἔφεραν τότε τήν κάρα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ἀπό τόν Ἅγιο Στέφανο Μετεώρων καί ἀμέσως κατέπαυσε τό θανατικό.
Ἀπό τότε πού ὁ Κύριος ἐτέλεσε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί παρέδωσε τό ἁγιώτατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, δέν ἔπαυσε μέχρι σήμερα νά τελεῖται ἡ «σωσίκοσμη» θεία Λειτουργία.
Οὔτε ὁ Διοκλητιανός, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε οἱ κομμουνιστές στήν Ρωσσία, οὔτε οἱ Γερμανοί στά χρόνια τῆς κατοχῆς κατάφεραν νά παύσουν τήν θεία Λειτουργία καί τήν προσέλευση τῶν πιστῶν γιά τήν θεία Κοινωνία.
Καί τώρα μέ τόν φόβο τοῦ ἰοῦ ἔκλεισαν οἱ Ναοί καί στεροῦνται οἱ πιστοί τήν σωστική χάρη τῶν Μυστηρίων, πού τόση ἀνάγκη τήν ἔχουν. Ἀντιθέτως, τήν ἴδια ὥρα πού ἐδῶ ὅλα σιωποῦν ἀπό φόβο, στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Σερβίας, Βουλγαρίας καί Γεωργίας γίνεται ἡ λατρεία ἀπρόσκοπτα, οἱ ναοί εἶναι ἀνοιχτοί, τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία καί δέν φοβοῦνται οἱ πιστοί μήν προσβληθοῦν ἀπό τόν ἰό.
Τά μέτρα προστασίας πού ἐπιβάλλει ἡ νῦν κυβέρνηση εἶναι ἀντισυνταγματικά, δυσβάσταχτα, ὑπερβολικά καί ἄνισα πρός τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, ἐνῶ ἔχουν δημιουργήση ἕνα κλῖμα τρομοκρατίας, τό ὁποῖο ἐπιδεινώνουν τά ΜΜΕ.
Ναί, ὑπάρχει ὁ ἰός καί ἐπιβάλλεται νά προστατεύσωμε τήν ὑγεία μας καί τήν ὑγεία τῶν ἄλλων. Ὅμως ὁ φόβος πρέπει νά ἐκλείψη, διότι στήν κατάσταση τοῦ φόβου ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σκεφθῆ καί νά ἐνεργήση λογικά καί διακριτικά.
Σέ παρόμοια περίπτωση, ὅταν ἔγινε ἡ ἔκρηξη στό Τσερνομπίλ, οἱ ἄνθρωποι τότε πανικοβλήθηκαν καί ἐξέταζαν τά λαχανικά καί τά φροῦτα γιά νά τρῶνε ἀπό αὐτά πού εἶχαν τήν λιγώτερη ἀκτινοβολία.
Ὁ ὅσιος Παΐσιος ἐρωτηθείς εἶπε νά κάνωμε τόν σταυρό μας καί νά τρῶμε ἄφοβα, δίνοντας ὁ ἴδιος πρῶτος τό παράδειγμα.
Ἄν ζοῦσε σήμερα εἶναι ἀδιανόητο νά τόν βλέπαμε μέ μάσκα καί γάντια, νά ἔχη στήν τσέπη του τό μπουκάλι μέ τό οἰνόπνευμα καί νά ἀποφεύγη τούς ἀνθρώπους ἤ νά τούς μιλᾶ ἀπό ἀπόσταση.
Εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἰρήνευε τούς ἀνθρώπους καί θά βοηθοῦσε νά ἀποβάλλουν τόν φόβο καί πιό πολύ θά ἐλυπεῖτο γιά τό κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἀταίριαστος αὐτός ὁ φόβος γιά τούς χριστιανούς πού ἐμπνέονται ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Θεανθρώπου καί ἀπό τούς Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας.
Ἀπό πολλούς ἀναμένεται ἐναγωνίως ἡ νίκη τοῦ κορονοϊοῦ μέ τήν ἐφεύρεση τοῦ ἐμβολίου, τό ὁποῖο θά εἶναι ὑποχρεωτικό γιά ὅλους. Ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά κάνωμε τό ἐμβόλιο.
Ὅποιος φοβᾶται, ἄς κάνη ὅσα ἐμβόλια θέλει, ἀλλά νά γνωρίζη ὅτι μπορεῖ νά ἔχη ἀπρόβλεπτες βαρειές παρενέργειες, ὅπως εἶχαν τά ἐμβόλια πού ἔκαναν στά παιδιά πρίν λίγα χρόνια γιά τήν νόσο τῶν πτηνῶν καί πολλά παρέλυσαν.
Ὅπως ἐπίσης ἔπαθαν σκλήρυνση κατά πλάκας πολλοί πού ἔκαναν τό ἐμβόλιο τῆς ἡπατίτιδας Β’ καί τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ἄλλα ἐμβόλια. Ἄν δέν φυλάξη ὁ Θεός, τί μποροῦν νά κάνουν τά ἐμβόλια καί τά φάρμακα;
Ὁ ἄθεος Καζαντζάκης γιά νά προφυλαχθῆ ἀπό τήν χολέρα σέ ταξίδι του στό ἐξωτερικό, ἔκανε ἐμβόλιο καί πάλι νόσησε.
Ἐμεῖς ἔχομε ἀνώτερα ἐμβόλια καί «φάρμακα ἀθανασίας», τά ἅγια Μυστήρια. Γιατρούς δοκιμασμένους καί εἰδικούς γιά τόν ἰό, τόν ἅγιο Χαράλαμπο, τόν ἅγιο Βησσαρίωνα Δουσίκου, πού εἶναι γιά τήν πανώλη καί τόσους ἄλλους Ἁγίους. Τώρα ὅμως μέ τίς αὐστηρές ἀπαγορεύσεις ὁ λαός παραμένει ἀβοήθητος καί ἀπαρηγόρητος.
Καί ἐνῶ ὅλοι ἀγωνίζονται γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, κάποιοι, ἄλλα ἔχουν κατά νοῦ καί κάπου ἀλλοῦ ἀποβλέπουν. Κορυφαῖοι γιατροί καί ἐπιστήμονες ἐπισημαίνουν ὅτι αὐτά πού γίνονται εἶναι τέστ πειθαρχίας γιά νά χειραγωγοῦν τούς ἀνθρώπους ἐκεῖ πού θέλουν.
Αὐτό φαινόταν παράξενο καί ἀπίθανο μέχρι πρότινος ἀλλά δέν εἶναι φαντασία, διότι οἱ ἄνθρωποι πλέον τό λένε δημόσια: «Ἡ πανδημία τοῦ κορονοϊοῦ ἀνέδειξε τήν ἀνάγκη μιᾶς παγκόσμιας δημοκρατικῆς διακυβέρνησης» (Γιώργος Παπανδρέου) καί προτείνουν «νά ἔχη ὁ κάθε ἄνθρωπος ἕνα μικροτσίπ γιά νά ἔχη βιομετρικά δεδομένα σέ σχέση μέ τόν ἰό ἤ μέ ἄλλες ἐπιδημικές μετρήσεις» (Εὐάγγελος Βενιζέλος).
Αὐτοί μιλοῦν ἀνοιχτά γιά σφράγισμα καί παγκόσμια δικτατορία, ἀλλά ἐμεῖς καταλαβαίνομε; Καί τί κάνομε; Ἄν καί τόσα εἶχε γράψει καί πῆ ὁ ὄσιος Παΐσιος γιʼ αὐτό τό θέμα.
Αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού μᾶς ὑποδούλωσαν στούς ξένους δανειστές καί τώρα μᾶς ὁδηγοῦν στήν σκλαβιά τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι δυνατόν νά τούς ἐμπιστευθοῦμε;
Ὁ ὅσιος Παΐσιος προλέγοντας τίς μελλοντικές δυσκολίες τόνιζε: «Μόνο μέ καλή πνευματική ζωή θά τά βγάλωμε πέρα». Ἐπέτρεψε ὁ Θεός γιά τίς ἁμαρτίες μας αὐτήν τήν μεγάλη δοκιμασία.
Ἔχομε ἀνάγκη ἀπό εἰλικρινῆ μετάνοια, ὑπομονή ἀνεξάντλητη καί προσευχή ἀδιάλειπτη, ἡ ὁποία ἐνισχύει τήν Πίστη μας. Εὐχώμαστε ἀδελφικά καλή Ἀνάσταση μέ τίς ὁποιεσδήποτε συνθῆκες.
Ὁ Ἀναστάς, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί Νικητής τοῦ θανάτου νά παρηγορήση, νά φωτίση μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του ὅλους μας καί νά δώση δύναμη καί ἀντοχή στόν λαό Του. Μέ τήν χάρη Του νά φθάσωμε στήν ἡμέρα τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό ὅλα τά δεινά. Ἀμήν.

Μέ πόνο ψυχῆς
καί εἰλικρινή φιλαδελφία.
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος
Καλύβη Ἀναστάσεως – Καψάλα
Ἅγιον Ὄρος
01-14 / 04 / 2020

Τι είναι ο πνευματικός αγώνας;

Τι είναι ο πνευματικός αγώνας;
Ως ύπαρξη ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και ψυχή, τα οποία έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους, γιατί αφορούν το ίδιο άτομο.

Κάθε κίνηση του σώματος έχει δεχθεί επίδραση από την ψυχή αλλά και η ψυχή δέχεται επιδράσεις από τις ενέργειες του σώματος. Η φροντίδα και η μέριμνα για το σώμα και την ψυχή αποτελούν καθημερινή ανάγκη.
Για τον χριστιανό η φροντίδα της ψυχής έχει πρωτεύοντα ρόλο, γιατί αυτή διαμορφώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, ώστε στην καθημερινότητά του να μπορεί να διαχειρίζεται τον εαυτό του και τους άλλους με τον καλύτερο τρόπο.

Αυτή, η καθημερινή φροντίδα της ψυχής είναι ο πνευματικός αγώνας του χριστιανού.

Πόσο εύκολος είναι ο πνευματικός αγώνας;

Δεν είναι εύκολος αγώνας, ούτε και ακατόρθωτος. Είναι, όμως, ένας ωραίος αγώνας για τον χριστιανό, μια καθημερινή προσπάθεια, γιατί αφορά την ίδια του την ύπαρξη, αφορά την ζωή του, αφορά τον ίδιο.
Αυτή η προσπάθεια είναι η καθημερινότητα του χριστιανού, ο τρόπος που ζει, που αντιδρά, που συμπεριφέρεται, που σκέφτεται, που κινείται.
Τίποτα δεν κατορθώνεται εύκολα, από μόνο του, με «μαγικό» τρόπο. Χρειάζεται κόπος και προσπάθεια, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται διάθεση για προσπάθεια και επιτυχία του σκοπού.

Πώς μπορεί να είναι ωραίος ένας αγώνας γεμάτος δυσκολίες, όταν διαρκεί μια ζωή;

Θα απαντήσω με την ερώτηση: τι είναι η μνήμη θανάτου;
Ασφαλώς και δεν είναι θάνατος, δεν τα «βάφουμε μαύρα».
Αντιθέτως, είναι ελπίδα ζωής.
Όταν ο χριστιανός έχει στην σκέψη του τον φυσικό θάνατο, επειδή δεν γνωρίζει την στιγμή, δεν τρομοκρατείται, αντιθέτως, οφείλει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή, για την «καλήν απολογίαν».
Αυτομάτως, με την σκέψη αυτή όλη η ζωή του μετατρέπεται σε έναν διαρκή αγώνα προετοιμασίας για να βρεθεί έτοιμος. Έναν αγώνα, που περνάει μέσα από πολλές δυσκολίες, αλλά ο σκοπός είναι «καλός», μετατρέποντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, και τον αγώνα σε «καλό».

Tι σημαίνει προετοιμασία και τι αγώνας για τον χριστιανό;

Η ζωή του χριστιανού είναι όπως του αθλητή.
Σκοπός του αθλητή είναι το έπαθλο της νίκης. Για να φθάσει, όμως, στην κατάκτηση του επάθλου, δίνει επί μέρους αγώνες, από τους οποίους βγαίνει και το τελικό αποτέλεσμα.
Σκοπός του χριστιανού είναι το «έπαθλο της νίκης», η βασιλεία των ουρανών. Για να φθάσει, όμως, να κερδίσει την βασιλεία των ουρανών, δίνει επί μέρους αγώνες, μέσα από τους οποίους οδηγείται σταδιακά στην κατάκτηση του τελικού σκοπού.
Ο αθλητής πριν τον αγώνα καταβάλλει πολύ κόπο μέσα από τις προπονήσεις του, για να είναι έτοιμος για τον αγώνα. Η προετοιμασία του αθλητή περιλαμβάνει την φυσική του κατάσταση και την ενδυνάμωση, για να έχει αντοχή, την διαχείριση του αγώνα, αν πηγαίνει καλά ή όχι, την διαχείριση της νίκης αλλά και της ήττας, για να μην απογοητευθεί και παρατήσει την προσπάθεια.
Η «προπόνηση» του χριστιανού είναι ο πνευματικός αγώνας, μέσω του οποίου αποκτά εμπειρία, γνώση, διαχειρίζεται την χαρά αλλά και την λύπη, διαχειρίζεται τα λάθη του, μαθαίνει την υπομονή, την υπακοή, την θυσία, την αγάπη προς όλους, το νόημα της νηστείας.
Αυτή η προσπάθεια χρειάζεται κόπο και χρόνο, είναι η «προπόνηση» του χριστιανού, για να είναι έτοιμος, όταν βρεθεί σε κάποια δυσκολία ή τυχόν γενική κρίση, να καταφέρει να αγωνιστεί και να την ξεπεράσει.
Ο χρόνος που δαπανά ο αθλητής στις προπονήσεις είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από τον χρόνο που χρειάζεται ο αγώνας. Δεν αποθαρρύνεται, όμως, γιατί είναι τρόπος ζωής, είναι αθλητής και όλη του η ζωή κινείται γύρω από τον αθλητισμό.
Ο χριστιανός δαπανά όλη του την ζωή στην «προετοιμασία» για να είναι έτοιμος σε κάθε αγώνα, μικρό ή μεγάλο, που θα κληθεί να δώσει. Δεν αποθαρρύνεται, όμως, γιατί το να είναι χριστιανός είναι τρόπος ζωής, και όλη η ζωή του χριστιανού κινείται γύρω από τον Χριστό.

Ποιοι είναι οι αγώνες, που καλείται ο χριστιανός να δίνει καθημερινά;

Όπως αναφέραμε πιο πάνω, ο χριστιανός είναι σαν τον αθλητή, ο οποίος προετοιμάζεται συνεχώς για να είναι έτοιμος να αγωνιστεί σε κάθε αγώνα, που θα του παρουσιαστεί.
Οι αγώνες που καλείται ο χριστιανός να δίνει καθημερινά είναι διάφοροι, άλλοι μικροί και άλλοι μεγάλοι. Μέσα, όμως, από κάθε αγώνα οφείλει να βγαίνει κερδισμένος, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Δηλαδή, κέρδος δεν είναι μόνο η καλή έκβαση του αγώνα, αλλά και η άσχημη. Μέσα από τα λάθη, το κέρδος είναι η εμπειρία και η γνώση, που αποκτά, ώστε να μη τα επαναλάβει.
Η καθημερινότητα του χριστιανού περιλαμβάνει πολλά είδη αγώνων. Αγώνας θεωρείται η πάλη με τον εαυτό του, η διαχείριση των λογισμών και των σκέψεων.
Αγώνας είναι η σχέση με τον πλησίον, είτε είναι σύζυγος, παιδί, γονέας είτε φίλος, συνάδελφος, περαστικός.
Αγώνας είναι η διαχείριση των αποφάσεών του καθώς και τα αποτελέσματα αυτών.
Αγώνας είναι η προσωπική στάση σε κάποια γενική κρίση που αντιμετωπίζει το σύνολο της κοινωνίας.

Πώς πρέπει να συμπεριφέρεται και να αντιδρά ο χριστιανός σε περιόδους κρίσης;

Ο χριστιανός καλείται σε κάθε περίοδο κρίσης να είναι το παράδειγμα προς όλους, να είναι η ζωή του φως, που θα φωτίζει τα σκοτάδια, που προκαλεί η κρίση. Πρέπει να εμπνέει και όχι να παρασύρει τους συνανθρώπους του.
Να ηρεμεί και να ενθαρρύνει, δίνοντας ελπίδα, χωρίς να σπέρνει τον πανικό και την απελπισία.
Καλείται να δίνει μαρτυρία Χριστού σε κάθε δύσκολη στιγμή, αποκαλύπτοντας με την στάση του, ότι η παρουσία του Χριστού στην ζωή του ανθρώπου είναι τρόπος ζωής, είναι η απάντηση σε κάθε πρόβλημα και η λύση σε κάθε κρίση που παρουσιάζεται.
Όπως ο αθλητής καταξιώνεται από τον αγώνα του, έτσι και ο χριστιανός καταξιώνεται μέσα από τις δυσκολίες και τους πειρασμούς που αντιμετωπίζει, γιατί την ώρα του πειρασμού δοκιμάζεται η πίστη του.
Υπομονή χρειάζεται μόνο την στιγμή της δυσκολίας και του πειρασμού, ενώ στην στιγμή της χαράς, «δίνεσαι»!
Στον πειρασμό αποκαλύπτεται ο τρόπος ζωής του χριστιανού, αν πραγματικά ο Χριστός διαδραματίζει κορυφαίο ρόλο στην ζωή του.

† αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος της Ι. Μ. του Εσφιγμένου

Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους: Η Θεία Κοινωνία αποτελεί πηγήν αγιασμού

Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους: Η Θεία Κοινωνία αποτελεί πηγήν αγιασμού
Σε ανακοίνωση προέβη η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού. Η Ιερά Κοινότητα εξέφρασε τη λύπη της για τις δημόσιες τοποθετήσεις περί αποφυγής της Θείας Κοινωνίας.

Παράλληλα, η Ιερά Κοινότητα τονίζει ότι δεν είναι αρνητική στα μέτρα προστασίας κατά του κορωνοϊού και σέβεται τις προσπάθειες των Κρατικών Αρχών.
Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους:

Η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους, με αφορμήν την πανδημίαν του κορωνοϊού, συμμεριζομένη την πνευματικήν δίψαν όλων εκείνων που θέλησαν να εκκλησιασθούν, να προσκυνήσουν τα ζωοποιά πάθη και την Ανάστασιν του Κυρίου, και να μεταλάβουν, με κατάλληλον πνευματικής προετοιμασίας, των Αχράντων Μυστηρίων, αλλά υπεχρεώθησαν εις περιορισμόν, αισθάνεται την ανάγκην, να τοποθετηθη και δημοσίως επί του θέματος.
Η Θεία Κοινωνία αποτελεί πηγήν αγιασμού, σωτηρίας, ελπίδος, φωτός και μετοχής εις την ζωήν του Κυρίου, και εις ουδεμίαν περίπτωσιν αιτίαν μεταδόσεως λοιμικών ασθενειών ή οιουδήποτε άλλου κακού. Αυτό μαρτυρεί η πείρα των αιώνων, αυτό διδάσκει εν επιγνώσει η Εκκλησία μας, αυτό πιστεύομεν άκραδάντως ως χριστιανοί και πιστα μέλη Της. Η Εκκλησία ήτο και παραμένει πάροχος των αιωνίων αγαθών, του Αίματος και του Σώματος του Χριστού, διά των οποίων είναι δυνατόν να ενωθώμεν με τον εσταυρωμένος και αναστάντα Χριστόν, νικώντες τον θάνατον.
Εκφράζομεν την λύπην ημών διά γενομένας δημοσίας τοποθετήσεις περί αποφυγής της Θείας Κοινωνίας, τονίζοντας ότι το μέγιστον τούτο μυστήριον της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι απολύτως απαραίτητον διά την πνευματικής ζωής και οι πιστοί δεν είναι δυνατόν να υποβάλλονται είς στέρησιν αυτού.
Η Ιερά Κοινότης δεν είναι αρνητική εις τα μέτρα προστασίας κατά του κορωνοϊού και σέβεται τις προσπαθείας των Κρατικών Αρχών, των ειδικών επιστημόνων και των εργαζομένων εις τας δομές υγείας, διά την αντιμετώπισιν της πανδημίας. Πράττομεν, συν Θεώ, το κατά άνθρωπον δυνατόν, και διά τούτο ελήφθησαν και τηρούνται μέχρι σήμερον με προσοχής και διάκρισιν ανάλογα μέτρα προστασίας και εις το Άγιον Όρος.
Ωστόσο, κατ’ ουδένα τρόπον η πανδημία αυτή και η αντιμετώπισίς της δεν πρέπει να συνδεθή με την δυνατότητα συμμετοχής των πιστών εις τα άγια Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας με αποτέλεσμα τον περιορισμός της θρησκευτικής ελευθερίας και της χριστιανικής λατρείας. Εις την παρούσαν δυσχερή περίστασιν της πανδημικής νόσου υπάρχει πρόσθετος ανάγκη καταφυγής εις τον Θεόν, συμμετοχής εις τα σωστικά μέσα της Εκκλησίας και επικλήσεως της θείας βοηθείας και της μεσιτείας των Αγίων, διά των ποικίλων τρόπων, τους οποίους γνωρίζει η αιωνόβιος πείρα Της, δηλαδή τελέσεως λιτανειών ιερών εικόνων και τιμίων λειψάνων, αναγνώσεως ειδικών ευχών, τελέσεως ειδικών ακολουθιών.
Ο χρόνος της δοκιμασίας θα παρέλθη, τα περιοριστικά μέτρα σταδιακώς θα αρθούν, αλλ’ όμως η δοκιμασία αυτή, την οποίαν επέτρεψεν ο Κύριος διά τας αμαρτίας ημών, ας γίνη αφορμή ειλικρινούς μετανοίας και επιστροφής εις την διδασκαλίας του Ιερού Ευαγγελίου του αναστάντος Χριστού, ο οποίος είναι η ελπίς όχι μόνον του καθενός προσωπικώς, αλλά του σύμπαντος κόσμου, Αυτός ο οποίος διώκει κάθε φόβον, επειδή είναι ο Νικητής του θανάτου.
Εις την αναστάσιμον λειτουργικήν περίοδος του Αγίου Πάσχα, την οποίαν διανύομεν, ας ενωθώμεν με τον Κύριον, εν μετανοία, εν αγάπη, εν ελεημοσύνη, εν συγκαταβάσει προς την αδυναμία του πλησίον, έν υπομονή, εν πίστει αδιστάκτω, και ας αφήσωμεν «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ».
Χριστός Ανέστη!
Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι
των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

Χριστός: Αυτός ο γνωστός, Αυτός ο άγνωστος!

Χριστός: Αυτός ο γνωστός, Αυτός ο άγνωστος!
Μέσα στην συζυγία, πολλές φορές, ο ένας σύζυγος λέει, πως, μετά από πολλά χρόνια γάμου, ανακαλύπτει νέες πτυχές του χαρακτήρα του άλλου συζύγου. Πάντα υπάρχει κάτι άγνωστο για να γνωρίσει ο ένας σύζυγος στον άλλον, καθώς τα χρόνια περνούν, οι συνθήκες αλλάζουν, οι άνθρωποι ωριμάζουν.

Αν αυτή η συνεχής γνωριμία συμβαίνει στην αγαπητική μας σχέση με έναν πεπερασμένο άνθρωπο, πόσον μάλλον λαμβάνει χώρα στην σχέση μας με τον Χριστό, τον άπειρο Θεό και «μανικό εραστή» – νυμφίο του ανθρώπου, που ενσαρκώθηκε και θυσιάστηκε από αγάπη για ‘μάς.
Η ιστορία της αγάπης και της πρόνοιας του Θεού για την ανθρωπότητα δεν «γράφτηκε» όλη ακόμα. Συνεχίζει να «γράφεται» έως της συντελείας των αιώνων. Έως τότε, ως ανθρωπότητα, έχουμε ακόμα πολλά να «μάθουμε», άγνωστα έως τώρα, για το γνωστό πρόσωπο της αγάπης μας, τον Ιησού Χριστό! Η αγαπητική σχέση με τον Θεό είναι ενεργητική και συνεχώς εξελισσόμενη, είναι πορεία αγάπης, στην οποία ζούμε μια συνεχή ανακάλυψη του θείου.

Η κοινωνία της αγάπης με τον Θεό δεν είναι κάτι το οποίο συνέβη στο παρελθόν και που το ζούμε ως ανάμνηση. Είναι κατάσταση που συμβαίνει συνεχώς. Η διακοπή της σχέσης αυτής έφερε τον θάνατο στην ζωή του ανθρώπου. Η ενσάρκωση του Θεού Λόγου είχε ως σκοπό την αποκατάσταση αυτής της κοινωνίας με τον άνθρωπο. Με την ενσάρκωση απέδειξε την αγάπη Του για τον άνθρωπο, υπενθυμίζοντάς Του τον σκοπό της δημιουργίας του, που ήταν η κοινωνία μαζί Του.
Ο Χριστός ενσαρκώθηκε και δίδαξε στην γη, έπαθε και αναστήθηκε, καταργώντας με την ανάστασή Του τον θάνατο, αποκαθιστώντας την κοινωνία με τον άνθρωπο. Αυτήν την κοινωνία μαζί Του μας άφησε ως παρακαταθήκη, λέγοντας «όπου είναι δύο ή τρεις μαζεμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι κι Εγώ μαζί τους» (Ματθ. ιη΄ 10-20).
Ο Κύριος υποσχέθηκε ότι θα στείλει «άλλον Παράκλητον», το Άγιο Πνεύμα, το «Πνεύμα της Αληθείας», για να φωτίζει και να καθοδηγεί, όχι μόνο τους ίδιους τους μαθητές, αλλά όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο κατά το άγιο βάπτισμα.
Μέσα στην διαχρονική πορεία της Εκκλησίας κάθε φορά που εμφανίζονταν νέες προκλήσεις για την πίστη των χριστιανών, όπως διχογνωμίες, διαστρεβλώσεις ή θέματα, που δεν είχαν τεθεί πρωτύτερα, τα μέλη της Εκκλησίας συγκεντρώνονταν σε Συνόδους, θεολογούσαν και δογμάτιζαν «εν Πνεύματι Αγίω», όπως μας υπέδειξε ο Κύριος. Αυτό το Άγιο Πνεύμα κατευθύνει την Εκκλησία εδώ και πλέον των 20 αιώνων και είναι παρόν σε κάθε Σύνοδο της.
Εμείς, οι χριστιανοί που ζούμε σήμερα, ως πνευματικά τέκνα των παλαιών Πατέρων της Εκκλησίας, έχουμε ως παρακαταθήκη από αυτούς, όχι μόνο τα δόγματα της πίστης, τα οποία μας παρέδωσαν, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τα θέσπιζαν και θεολογούσαν, δηλαδή μέσω Συνόδων με πνεύμα αγάπης, καταλλαγής και συνεννοήσεως.
Ο Θεός, ως αιώνιος και άναρχος, δεν μπορεί να «ερμηνευθεί» στην πληρότητά Του από καμία ανθρώπινη παράδοση. Αυτή, ακόμα και αν είναι χιλιάδων ετών, είναι τίποτα μπροστά στον αιώνιο και άναρχο Θεό. Θα ήταν παράδοξο να πούμε πως γνωρίζουμε τα πάντα για το μυστήριο της θείας Οικονομίας, που καλύπτει το παρελθόν, που γνωρίζουμε, το μέλλον, που μας είναι άγνωστο και μας αποκαλύπτεται μέσα από τις ενέργειές μας στο παρόν, το οποίο ζούμε.
Σε κάθε εποχή σε νέα θέματα και προκλήσεις, που προκύπτουν, όπου η Εκκλησία δεν έχει ακόμη «θεολογήσει» επισήμως δια των Συνόδων της, δεν μπορούμε να επικαλούμαστε αποκλειστικά την ανθρώπινη «εμπειρία» μας, ούτε κάποια δήθεν «στατιστική», που προκύπτει από αυτήν. Για τα μυστήρια του Θεού δεν δικαιούμαστε να προβαίνουμε σε αυθαίρετα συμπεράσματα βασιζόμενοι σε επιχειρήματα κοσμικής λογικής, ούτε να τα υποβάλλουμε σε δήθεν «πειραματικές μεθόδους». Τα ζητήματα αυτά δεν «ψηφίζονται» δια οχλοβοής στην «αρένα» των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων.
Αντιθέτως, όπως και οι Πατέρες μας, αφού πρώτα μελετήσουμε διεξοδικώς όλα τα παραδεδομένα από την Αγία Γραφή και τους προϋπάρχοντες Πατέρες, εν Συνόδω ως Εκκλησία παρακαλούμε τον Θεό και επικαλούμαστε την φώτιση του Αγίου Πνεύματος να μας αποκαλύψει την αλήθεια Του.
Κέντρο της ζωής μας είναι η αγάπη και η αναζήτηση της αλήθειας του Χριστού και όχι η αντιπαράθεσή μας με άλλους ανθρώπους. Δεν προσπαθούμε να «αποδείξουμε» τίποτα με περηφάνεια και σε κανέναν, ως αντίδραση δήθεν «για να μην ταπεινώνεται η πίστη μας» ή «διότι πληγώθηκε το θρησκευτικό μας αίσθημα».
Αν δώσουμε έμφαση στην αντιπαράθεση με τους συνανθρώπους και όχι στην αγάπη, αποπειρώμενοι να «καταπολεμήσουμε τους εχθρούς της πίστεως», παρά να μάθουμε την αλήθεια του Χριστού, αποζητώντας την με τον τρόπο που Αυτός μας υπέδειξε, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε αυθαίρετα συμπεράσματα, μακριά από την αλήθεια.
Η προσκόλληση μόνο στα παραδεδομένα από τους παλαιούς Πατέρες, με τον τρόπο που οι φονταμενταλιστές πρεσβεύουν, θα σήμαινε πως πιστεύουμε πως ο Κύριος Ιησούς Χριστός υπήρξε μόνο στο παρελθόν και δεν ζει στη σημερινή εποχή!
Ο φονταμενταλισμός δεν είναι βαθειά πίστη, είναι νεκρή πίστη· είναι εκκοσμίκευση και απονέκρωσή της· δεν είναι ορθοδοξία! Εμείς οι ορθόδοξοι πιστεύουμε σε Θεό ζώντα, με τον Οποίο έχουμε ζωντανή και διαρκή σχέση σε κάθε εποχή!

† αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος της Ι. Μ. του Εσφιγμένου

Καθηγούμενος Μονής Εσφιγμένου: Μέσω της καρδιάς επικοινωνούμε με τον ουρανό

Καθηγούμενος Μονής Εσφιγμένου: Μέσω της καρδιάς επικοινωνούμε με τον ουρανό
Ο χτύπος της καρδιάς αποκαλύπτει την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο χτύπος της καρδιάς δίνει τον ρυθμό στην ζωή μας.

Ο χτύπος της καρδιάς μας, ας γίνει μελωδία, να ηχεί σαν τον ύμνο του Αρχαγγέλου προς την Παναγιά μας.
Κάθε χτύπος και αφορμή για μετάνοια.

Κάθε χτύπος και αφορμή για χαρά.
Αυτός ο χτύπος ας ηχεί ως μελωδία της αγάπης, που πηγάζει από την καρδιά και αγκαλιάζει τον κόσμο.
Η καθαρή καρδιά είναι το μέσο επικοινωνίας μεταξύ μας. Μέσω της καρδιάς επικοινωνούμε με τον ουρανό.
Ας καθαρίσουμε τις καρδιές μας από κάθε ρύπο που τις εμποδίζει να χτυπούν ελεύθερα, τις εμποδίζει να επικοινωνούν με τον πλησίον, τις εμποδίζει να συγχωρούν και να αγαπούν.
Με αγάπη Χριστού
†Αρχ. Βαρθολομαίος Καθηγούμενος της Ι. Μ. Εσφιγμένου

Πρέπει να προσευχόμαστε κάθε στιγμή!Στάρετς Σέργιος

Πρέπει να προσευχόμαστε κάθε στιγμή!
Είναι αποτέλεσμα της πονηρίας των δαιμόνων να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να προσευχηθούμε παρά μόνον όταν οι εξωτερικές συνθήκες είναι ευνοϊκές.

Θα πρεπει να προσευχόμαστε κάθε στιγμή. Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε προσευχόμενοι, να το κάνουμε τουλάχιστον εν πνεύματι προσευχής, νιώθοντας την παρουσία του Θεού.

Στάρετς Σέργιος