Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο; (π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ).

Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο; (π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ).

Τρία εἶναι τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες:
α) Ἡ δωρεάν Χάρη πού δίδεται στό ξεκίνημα τῆς Πνευματικῆς ζωῆς
β)Ἡ φαινομενική ἄρση τῆς Θείας Χάρης (φαινομενική Θεοεγκατάλειψη),
γ)Ἡ ἐπανάκτηση τῆς Θείας Χάρης.
Στό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ὁ Γέροντας Σωφρόνιος περιγράφει τά τρία αὐτά στάδια, ἰδιαίτερα δέ τό δεύτερο, πού εἶναι καί τό δυσκολώτερο γιά ὅλους μας. Σ’ αὐτό δοκιμάζεται ἡ πίστη μας καί ἡ ἐλευθερία μας.
Μέ τόν προσωπικό μας ἀγῶνα «πείθουμε» τό Ἅγιο Πνεῦμα νά μείνει τελικά μόνιμα μέσα μας.
Τότε γινόμαστε ἀληθινά πνευματικοί ἄνθρωποι.
Διότι πνευματική ζωή σημαίνει νά μήν ζοῦμε γιά τόν ἑαυτό μας ἀλλά γιά τόν Θεό καί τόν Υἱό Του καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, γιά τήν Τριαδική Θεότητα· αὐτό ἐπίσης εἶναι πνευματική ζωή, τό νά ζεῖ μέσα μας ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός Μας .
Τό νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές, τήν ἔμπνευση καί τήν καθοδήγηση τοῦ Παρακλήτου, αὐτό εἶναι ἡ Πνευματική ζωή. 
Μ’ ἕνα λόγο νά ζεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα μας κι ἐμεῖς μέσα Του. Ἐάν αὐτό συμβαίνει τότε ὁπωσδήποτε ζεῖ μέσα μας καί ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός κατά τήν ἀψευδή ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου: «μονήν παρ’ αὐτῷ (τῷ ἀνθρώπῳ) ποιήσωμεν».
–Σέ ποιόν ἄνθρωπο ἄραγε θά ἔλθει καί θά κατοικήσει ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός;
– Σ’ αὐτόν πού ἔχει ἐνεργό μέσα του  μόνιμα τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ὁποία πῆρε δωρεάν κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα.
Σ’ αὐτόν πού ὑπομονητικά διά τῆς μετανοίας, τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς καί τῆς μυστηριακῆς ζωῆς καθαρίστηκε ἀπό τήν ἁμαρτία καί εἰσῆλθε στό στάδιο τοῦ φωτισμοῦ.
Σ’ αὐτόν πού ὑπέμεινε τήν δοκιμασία τῆς (φαινομενικῆς) Θεοεγκαταλείψεως καί δέν ἔχασε τήν πίστη του καί τήν ἀγωνιστικότητά του.
 Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.
Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά της Χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά».
Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις που μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό.
Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ’ όλες τις δεήσεις.
Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν. Αυτό που ανέχονται σ’ άλλους, σ’ αυτόν δεν το συγχωρούν. Η εργασία του πληρώνεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω από το νόμιμο, το σώμα του εύκολα προσβάλλεται από ασθένειες. Η φύση, οι άνθρωποι, όλα στρέφονται εναντίον του.
Παρότι τα φυσικά του χαρίσματα δεν είναι κατώτερα από τα χαρίσματα των άλλων, δεν βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες να τα χρησιμοποίηση. Επί πλέον υπομένει πολλές επιθέσεις από τις δαιμονικές δυνάμεις και το αποκορύφωμα είναι η ανυπόφορη θλίψη από τη θεία εγκατάλειψη.
Τότε κορυφώνεται το πάθος του, γιατί πλήττεται ο όλος άνθρωπος σ’ όλα τα επίπεδα της υπάρξεως του.
Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο;  Είναι δυνατό αυτό;
Κι εν τούτοις στη θέση του βιώματος της εγγύτητας του Θεού έρχεται στην ψυχή το αίσθημα πως Εκείνος είναι απείρως, απροσίτως μακριά, πέρα από τους αστρικούς κόσμους κι όλες οι επικλήσεις προς Αυτόν χάνονται αβοήθητες στο αχανές του κοσμικού διαστήματος. H ψυχή εντείνει εσωτερικά την κραυγή της προς Αυτόν, αλλά δεν βλέπει ακόμα ούτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται
φορτικά.

Όλα κατορθώνονται με δυσανάλογα μεγάλο κόπο. H ζωή γεμίζει από μόχθους κι αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πως βαραίνει πάνω του η κατάρα και η οργή του Θεού.
Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πως η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ’ όλες τις πτυχές της ζωής του.
Χιλιόχρονη πείρα, που παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πως, όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι’ Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη που είναι απρόσιτα σ’ άλλους.
Όσο πληρέστερη και ισχυρότερη είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο Θεό, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέτρο της δοκιμασίας και η πληρότητα της πείρας, που μπορεί να φτάσει σε μεγάλο βαθμό.
Τότε γίνεται ολοφάνερο πως έφτασε στα όρια, που δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος.
Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ
http://anavaseis.blogspot.com/2010/11/blog-post_7486.html#more