Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016
Επιστροφή στον Γέροντα Ιωσήφ
Το παρακάτω απόσπασμα είναι απο την εισήγηση του Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου, η οποία έγινε κατά το Διορθόδοξο Επιστημονικό Συνέδριο "Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής - Άγιον Όρος - Φιλοκαλική Εμπειρία" στην Αθήνα στις 22-24 Οκτωβρίου 2004
Ο Γέροντας ήλθε στο Άγιον Όρος περίπου το 1920 και σε λίγο άρχισε όλη η σύγχυση και η απορία των αγιορειτών μο
ναχών που αφορούσε κυρίως την αλλαγή του ημερολογίου. Αυτή η σύγχυση βρήκε τον Γέροντα ασκούμενο στη βαθυτέρα έρημο του Αγίου Όρους, στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπου το πλείστον των πατέρων με τους οποίους είχε συναναστροφή και ελάμβανε πληροφόρηση περί των γινομένων, είχαν ήδη εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, αποστασιοποιηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο λόγω ακριβώς της αλλαγής του ημερολογίου και είχαν ο καθένας προσχωρήσει σε άλλες ήδη δημιουργηθείσες ομάδες αποσχισθέντων ή στην καλύτερη περίπτωση είχαν απλώς διακόψει το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου, χωρίς όμως να προσχωρήσουν στους λεγομένους και μέχρι τις ημέρες μας αποσχισθέντας ζηλωτάς. Ο Γέροντας Ιωσήφ ως ήτο φυσικόν επόμενο, λόγω της αγιορείτικης και ερημιτικής νοοτροπίας και αυστηρότητός του, λόγω του όλου περιβάλλοντός του αλλά και προπάντων δια την απουσία προετοιμασίας και ενημέρωσης του πληρώματος της Εκκλησίας υπό των διοικούντων, στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του ζωής προσεχώρησε στους ζηλωτάς, αφού μόνο με αυτούς καθημερινά συναναστρέφετο και όλοι οι ερημίτες κατά τη μεγάλη τους πλειοψηφία το ίδιο στην αρχή έπραξαν. Πλην όμως πολύ σύντομα και ενώ ακόμη ήτο στη σκήτη του Αγίου Βασιλ
είου, όπως από τις ζώσες παραδόσεις και διηγήσεις των γερόντων μας και υποτακτικών του ακούσαμε, αλλά και όπως από τα γραπτά του διαφαίνεται, ο Γέρων Ιωσήφ άρχισε να διαισθάνεται τον τυφλό φανατισμό των ζηλωτών
ναχών που αφορούσε κυρίως την αλλαγή του ημερολογίου. Αυτή η σύγχυση βρήκε τον Γέροντα ασκούμενο στη βαθυτέρα έρημο του Αγίου Όρους, στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπου το πλείστον των πατέρων με τους οποίους είχε συναναστροφή και ελάμβανε πληροφόρηση περί των γινομένων, είχαν ήδη εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, αποστασιοποιηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο λόγω ακριβώς της αλλαγής του ημερολογίου και είχαν ο καθένας προσχωρήσει σε άλλες ήδη δημιουργηθείσες ομάδες αποσχισθέντων ή στην καλύτερη περίπτωση είχαν απλώς διακόψει το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου, χωρίς όμως να προσχωρήσουν στους λεγομένους και μέχρι τις ημέρες μας αποσχισθέντας ζηλωτάς. Ο Γέροντας Ιωσήφ ως ήτο φυσικόν επόμενο, λόγω της αγιορείτικης και ερημιτικής νοοτροπίας και αυστηρότητός του, λόγω του όλου περιβάλλοντός του αλλά και προπάντων δια την απουσία προετοιμασίας και ενημέρωσης του πληρώματος της Εκκλησίας υπό των διοικούντων, στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του ζωής προσεχώρησε στους ζηλωτάς, αφού μόνο με αυτούς καθημερινά συναναστρέφετο και όλοι οι ερημίτες κατά τη μεγάλη τους πλειοψηφία το ίδιο στην αρχή έπραξαν. Πλην όμως πολύ σύντομα και ενώ ακόμη ήτο στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπως από τις ζώσες παραδόσεις και διηγήσεις των γερόντων μας και υποτακτικών του ακούσαμε, αλλά και όπως από τα γραπτά του διαφαίνεται, ο Γέρων Ιωσήφ άρχισε να διαισθάνεται τον τυφλό φανατισμό των ζηλωτώνΑποσπάσματα από επιστολές του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού
Ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής κοιμήθηκε το 1959 με οσιακό τρόπο την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους, δηλαδή σαν σήμερα. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από επιστολές του σε νεοελληνική απόδοση. Οι πρωτότυπες επιστολές έχουν εκδοθεί στο βιβλίο, Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας, έκδ. Ιερά Μονή Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2008 (όγδοοη έκδοση).
Περί νοεράς προσευχής – Προς νέον ερωτήσαντα περί προσευχής(αποσπάσματα από επιστολές 1 και 2)
Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτό σου να λες συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως. Στην αρχή γρήγορα να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού. Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέει και γλυκαίνεσαι σαν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις όλο να το λες. Αν το αφήνεις στενοχωριέσαι πολύ.
Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στη καρδιά. Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και ό,τι καλό ή πονηρό δει ή ακούσει το κατεβάζει στη καρδιά που είναι το κέντρο της σωματικής και πνευματικής δυνάμεως του ανθρώπου, ο θρόνος του νου· όταν ο ευχόμενος κρατά το νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά προσέχει μόνο στα λόγια της ευχής, τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στη καρδιά και τον κρατά μέσα κλεισμένο και λέει με ρυθμό την ευχή:
– «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Στην αρχή λέει μερικές φορές την ευχή και παίρνει μία αναπνοή. Κατόπιν όταν συνηθίσει να παραμένει ο νους στη καρδιά, λέει σε κάθε αναπνοή μία ευχή με τον εξής τρόπο: Λέει το «Κύριε Ιησού Χριστέ» στην εισπνοή και το «ελέησόν με» στην εκπνοή. Αυτό ανήκει στην πρακτική μορφή της ευχής έως ότου επισκιάσει και αρχίσει να ενεργεί η Θεία Χάρη. Εάν αυτό δεν διακοπεί, με την χάρη του Χριστού, ακολουθεί η θεωρία.
Λοιπόν παντού λέγεται η ευχή· και όταν κάθεσαι και στο κρεβάτι και περπατώντας και όρθιος. «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε», λέει ο Απόστολος. Δεν προσεύχεσαι μόνο όταν πλαγιάζεις. Θέλει αγώνα· όρθιος, καθιστός. Όταν κουράζεσαι, κάθεσαι και μετά πάλι όρθιος. Να μη σε πιάνει ο ύπνος.
Αυτά λέγονται «πράξις». Δείχνεις την προαίρεσή σου στο Θεό, όλα δε εξαρτώνται απ’ αυτόν εάν σου δώσει. Χωρίς τον Θεό τίποτε δεν γίνεται. Ο Θεός είναι η αρχή και το τέλος. Η Χάρις του τα πάντα ενεργεί. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)