Το παρακάτω απόσπασμα είναι απο την εισήγηση του Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου, η οποία έγινε κατά το Διορθόδοξο Επιστημονικό Συνέδριο "Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής - Άγιον Όρος - Φιλοκαλική Εμπειρία" στην Αθήνα στις 22-24 Οκτωβρίου 2004
Ο Γέροντας ήλθε στο Άγιον Όρος περίπου το 1920 και σε λίγο άρχισε όλη η σύγχυση και η απορία των αγιορειτών μο
ναχών που αφορούσε κυρίως την αλλαγή του ημερολογίου. Αυτή η σύγχυση βρήκε τον Γέροντα ασκούμενο στη βαθυτέρα έρημο του Αγίου Όρους, στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπου το πλείστον των πατέρων με τους οποίους είχε συναναστροφή και ελάμβανε πληροφόρηση περί των γινομένων, είχαν ήδη εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, αποστασιοποιηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο λόγω ακριβώς της αλλαγής του ημερολογίου και είχαν ο καθένας προσχωρήσει σε άλλες ήδη δημιουργηθείσες ομάδες αποσχισθέντων ή στην καλύτερη περίπτωση είχαν απλώς διακόψει το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου, χωρίς όμως να προσχωρήσουν στους λεγομένους και μέχρι τις ημέρες μας αποσχισθέντας ζηλωτάς. Ο Γέροντας Ιωσήφ ως ήτο φυσικόν επόμενο, λόγω της αγιορείτικης και ερημιτικής νοοτροπίας και αυστηρότητός του, λόγω του όλου περιβάλλοντός του αλλά και προπάντων δια την απουσία προετοιμασίας και ενημέρωσης του πληρώματος της Εκκλησίας υπό των διοικούντων, στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του ζωής προσεχώρησε στους ζηλωτάς, αφού μόνο με αυτούς καθημερινά συναναστρέφετο και όλοι οι ερημίτες κατά τη μεγάλη τους πλειοψηφία το ίδιο στην αρχή έπραξαν. Πλην όμως πολύ σύντομα και ενώ ακόμη ήτο στη σκήτη του Αγίου Βασιλ
είου, όπως από τις ζώσες παραδόσεις και διηγήσεις των γερόντων μας και υποτακτικών του ακούσαμε, αλλά και όπως από τα γραπτά του διαφαίνεται, ο Γέρων Ιωσήφ άρχισε να διαισθάνεται τον τυφλό φανατισμό των ζηλωτών
και τον επικίνδυνο δρόμο που βάδιζαν. Ο Γέροντας εθεωρόυσε την παρουσία του στους ζηλωτές μόνο ως απλή ένδειξη διαμαρτυρίας και ουδέποτε εδέχθη ότι η Εκκλησία δεχθείσα το νέο ημερολόγιο απώλεσε τη Θεία χάριν. Έτσι ενώ στην έρημο του Αγίου Βασιλείου είχε προσχωρήσει στην ακραία σκληροπυρηνική παράταξη των Ματθαιϊκών, μετά από πληροφορία εκ Θεού τους εγκαταλείπει και γυρίζει στη μετριοπαθέστερη τότε παράταξη των φλωρινιακών, οι οποίοι δια του Επισκόπου Φλωρίνης Χρυσοστόμου απεδέχοντο κατ’ αρχάς τα μυστήρια των νεοημερολογιτών ως έγκυρα και την Επίσημο Εκκλησία ως ταμειούχον της Χάριτος. Στη συνέχεια αναχωρεί και εκ της σκήτης του Αγίου Βασιλείου και κατεβαίνει χαμηλότερα, στις σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννης, όπου δέχεται νέους υποτακτικούς και συγκροτεί τη νέα του συνοδεία με τους σεβαστούς νέους γέροντές μας. Το 1950 η παράταξη των φλωρινιακών, παρά τη διαφωνία του υπογράψαντος τελικά Φλωρίνης Χρυσοστόμου, εξαπέλυσε εγκύκλιο λέγοντας ότι η επίσημη εκκλησία της Ελλάδος με την προσχώρησή της στο νέον ημερολόγιο αυτομάτως κατέστη αιρετική και απώλεσε την χάριν. Μετά από αυτά ο Γέροντας εγκαταλείπει τελείως τους ζηλωτάς και χειροτονεί τους υποτακτικούς του Εφραίμ και Χαράλαμπο Ιερομονάχους υπό του σχολάζον
τος τότε εν Αγίω Όρει Μητροπολίτου Μιλητουπόλεως Ιεροθέου, Ιεράρχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η αλλαγή αυτή πορείας του μακαρίου γέροντος έγινε κατόπιν εμπόνου και επιμόνου προσευχής μετά δακρύων περί της ορθότητος ή μη των ζηλωτών. Έτσι όπως γνωρίζομαι εκ των Γερόντων μας, ο Γέρων Ιωσήφ είχε πολλές αποκαλύψεις και πληροφορίες υπό της Θείας χάριτος, προκειμένου να φύγει από το ήδη διαφανέν σχίσμα και να παραμείνει εντός της Εκκλησίας του Χριστού.
ναχών που αφορούσε κυρίως την αλλαγή του ημερολογίου. Αυτή η σύγχυση βρήκε τον Γέροντα ασκούμενο στη βαθυτέρα έρημο του Αγίου Όρους, στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπου το πλείστον των πατέρων με τους οποίους είχε συναναστροφή και ελάμβανε πληροφόρηση περί των γινομένων, είχαν ήδη εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, αποστασιοποιηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο λόγω ακριβώς της αλλαγής του ημερολογίου και είχαν ο καθένας προσχωρήσει σε άλλες ήδη δημιουργηθείσες ομάδες αποσχισθέντων ή στην καλύτερη περίπτωση είχαν απλώς διακόψει το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου, χωρίς όμως να προσχωρήσουν στους λεγομένους και μέχρι τις ημέρες μας αποσχισθέντας ζηλωτάς. Ο Γέροντας Ιωσήφ ως ήτο φυσικόν επόμενο, λόγω της αγιορείτικης και ερημιτικής νοοτροπίας και αυστηρότητός του, λόγω του όλου περιβάλλοντός του αλλά και προπάντων δια την απουσία προετοιμασίας και ενημέρωσης του πληρώματος της Εκκλησίας υπό των διοικούντων, στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του ζωής προσεχώρησε στους ζηλωτάς, αφού μόνο με αυτούς καθημερινά συναναστρέφετο και όλοι οι ερημίτες κατά τη μεγάλη τους πλειοψηφία το ίδιο στην αρχή έπραξαν. Πλην όμως πολύ σύντομα και ενώ ακόμη ήτο στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπως από τις ζώσες παραδόσεις και διηγήσεις των γερόντων μας και υποτακτικών του ακούσαμε, αλλά και όπως από τα γραπτά του διαφαίνεται, ο Γέρων Ιωσήφ άρχισε να διαισθάνεται τον τυφλό φανατισμό των ζηλωτώνκαι τον επικίνδυνο δρόμο που βάδιζαν. Ο Γέροντας εθεωρόυσε την παρουσία του στους ζηλωτές μόνο ως απλή ένδειξη διαμαρτυρίας και ουδέποτε εδέχθη ότι η Εκκλησία δεχθείσα το νέο ημερολόγιο απώλεσε τη Θεία χάριν. Έτσι ενώ στην έρημο του Αγίου Βασιλείου είχε προσχωρήσει στην ακραία σκληροπυρηνική παράταξη των Ματθαιϊκών, μετά από πληροφορία εκ Θεού τους εγκαταλείπει και γυρίζει στη μετριοπαθέστερη τότε παράταξη των φλωρινιακών, οι οποίοι δια του Επισκόπου Φλωρίνης Χρυσοστόμου απεδέχοντο κατ’ αρχάς τα μυστήρια των νεοημερολογιτών ως έγκυρα και την Επίσημο Εκκλησία ως ταμειούχον της Χάριτος. Στη συνέχεια αναχωρεί και εκ της σκήτης του Αγίου Βασιλείου και κατεβαίνει χαμηλότερα, στις σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννης, όπου δέχεται νέους υποτακτικούς και συγκροτεί τη νέα του συνοδεία με τους σεβαστούς νέους γέροντές μας. Το 1950 η παράταξη των φλωρινιακών, παρά τη διαφωνία του υπογράψαντος τελικά Φλωρίνης Χρυσοστόμου, εξαπέλυσε εγκύκλιο λέγοντας ότι η επίσημη εκκλησία της Ελλάδος με την προσχώρησή της στο νέον ημερολόγιο αυτομάτως κατέστη αιρετική και απώλεσε την χάριν. Μετά από αυτά ο Γέροντας εγκαταλείπει τελείως τους ζηλωτάς και χειροτονεί τους υποτακτικούς του Εφραίμ και Χαράλαμπο Ιερομονάχους υπό του σχολάζον
τος τότε εν Αγίω Όρει Μητροπολίτου Μιλητουπόλεως Ιεροθέου, Ιεράρχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η αλλαγή αυτή πορείας του μακαρίου γέροντος έγινε κατόπιν εμπόνου και επιμόνου προσευχής μετά δακρύων περί της ορθότητος ή μη των ζηλωτών. Έτσι όπως γνωρίζομαι εκ των Γερόντων μας, ο Γέρων Ιωσήφ είχε πολλές αποκαλύψεις και πληροφορίες υπό της Θείας χάριτος, προκειμένου να φύγει από το ήδη διαφανέν σχίσμα και να παραμείνει εντός της Εκκλησίας του Χριστού.
Προσευχόμενος περί του πρακτέου, εν ώρα χάριτος, ήκουσε φωνή Θεού που προστακτικά και σαφέστατα του εδήλωσε ότι: « η Εκκλησία είναι στην Κωνσταντινούπολη» και μάλιστα ως ο δικός μας Γέροντας ετόνιζεν πολλάκις, πατριαρχεύοντος τότε του Πατριάρχου Αθηναγόρα που και μέχρι σήμερα ακόμη μερικές πράξεις του θεωρούνται από μερικούς αμφισβητήσιμες ως προς την ορθότητά τους.
Επίσης πάλιν άλλη φορά προσευχόμενος είδε στο κελλί του το ακάθαρτο δαιμονικό πνεύμα της πλάνης, να τον εμπαίζει εξουσιαστικά και να του λέγει ότι εγώ είμαι με αυτούς με τους οποίους εσύ είσαι. Άλλη φορά πάλιν εν πνεύματι είδε τους ζηλωτάς μέσα σε σκότος και έρεβος να παλεύουν μάταια με την όλη σύγχυση και πλάνη τους, καθώς και άλλοτε τους δυστυχείς αυτούς αδελφούς καθημένους σε ένα βράχο να αποκόπτονται με δυνατό σεισμό από τη χερσόνησο του Ιερού Άθωνος και να βουλιάζουν στη σκοτεινή και φοβερή θάλασσα.
Ακόμη δε αυτόν τον ίδιον τον ηγηθέντα του φανατικού κινήματος Αγιορείτην Ιερομόναχο τότε και μετέπειτα «Αρχιεπίσκοπο» Ματθαίο τον είδε εν οράματι χάριτος να κυλιέται τρέχοντας προς τον κατήφορο και το τέλος του να είναι ολέθριο στη σκοτεινή θάλασσα. Ο Γέρων Ιωσήφ εγνώριζε προσωπικά τον Ματθαίο και είχε ιδίαν αντίληψη και γνώση περί του ανδρός και της πλάνης του.
Η αλλαγή όμως αυτή του Γέροντος δεν έγινε μόνο λόγω των αποκαλύψεων και της εκ Θεού πληροφορίας αλλά και λόγω της ορθής Εκκλησιαστικής του συνείδησις και του υγιούς του φρονήματος. Μια απλή ανάγνωση των επιστολών του μας πείθει πως, ενώ ήτο κατά κόσμο αγράμματος εν τούτοις δεν έκλινε ούτε στις εκ δεξιών πλάνες και στις εξ αριστερών καταστροφικές παγίδες, αλλά βαδίζοντας την πεπατημένην οδόν των αγίων είχε ορθές κρίσεις των νοημάτων, αφού γνώρισμα της πνευματικής του ποιότητος ήτο η εξ’ολοκλήρου εκζήτησης του Θείου θελήματος και η διά άκρας υποταγής απόκτησης του χαρίσματος της διακρίσεως των πνευμάτων «πόθεν εισί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου