Περί δοκιμασίας. Ἁγίου Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου.

Περί δοκιμασίας. 

Ἁγίου Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου.

Περιγραφή του ιδίου του οσίου πατρός περί της δοκιμασίας που υπέστη σκάβοντας διά την αποπεράτωσιν της ανωτέρας του εγκλείστρας.

«Παράδοξον πράγματι και παράξενο. Παράδοξο και ικανό να ξενίζη την ακοή και τις φωνές των φιλοθέων και λογικών ανθρώπων το ξένον θέαμα’, που έγινε σε μένα αυτήν την μέρα της πανόσιας Ξένης. Γι’ αυτό και δεν θεώρησα σωστό να το βυθίσω στη λήθη ή να το καλύψω με την σιωπή, για να μη φανώ αγνώμονας στον ευεργέτην και βραδύς τη καρδία’, που θαυμαστά με γλύτωσε από πικρότατον θάνατον.

Αλλά δίδω εντολή, και όταν ακόμη εγώ παρέλθω, να θυμούνται κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα και το παρόν υπόμνημα δημόσια να το διαβάζουν με πολλήν ευλάβειαν προς δόξα Θεού. Να προσφέρουν δε στον Πανελεήμονα Θεόν λειτουργίαν και προσφοράν γι’ αυτό.

Κανείς δε από σας ας μην νομίση, παρακαλώ, ότι είναι περιττή, παράλογη ή φιλόδοξη η συγγραφή αυτού του υπομνήματος, αλλά μάλλον ήταν για μένα μεγάλο χρέος και δίκαιο, για να δοξάζεται απ’ αυτό ο Θεός αξιοχρέως και όσοι από τους συνετούς θέλουν να ωφελούνται.

Από όσους έχουν ευεργετηθεί, ο Θεός απαιτεί ευγνωμοσύνη και ευχαριστίαν.Γνωρίζοντας τούτο καλά ο δίκαιος Δαβίδ έλεγε στην ψυχή του εύλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον και μη επιλανθάνου πάσας τας ανταποδόσεις Αυτού’ και τα εξής. Επίσης, ο Κύριός μας, αφού καθάρισε με την προσταγή του τους δέκα λεπρούς, μέμφεται τους εννέα σαν αγνώμονες, εκείνον δε τον έναν, τον Σαμαρείτην και αλλογενή, τον επήνεσε σαν ευγνώμονα, διότι επέστρεψε και εδόξασε τον Θεόν.
Έχω δε να πω και κάτι που έγινε παλαιότερα. Όταν λύτρωσε ο Θεός τους Εβραίους από την δουλείαν, προσέταξε τον Μωϋσή λέγοντάς του: Να μου αφιερώσης κάθε πρωτότοκο που θα γεννάται στους Ισραηλίτες. Πήγε δε ο Μωϋσής και μάζεψε όλον τον λαόν και τους είπε: Να θυμάστε αυτήν την ημέρα που βγήκατε από την Αίγυπτον…’ και τα γνωστά υπόλοιπα.

Και δεν απαιτούσε απλώς ανάμνηση αυτής της απελευθερώσεως και φυγής, αλλά και νομοθετεί την οκταήμερο περιτομή και την αφιέρωση στον Θεό των πρωτοτόκων ανθρώπων και ζώων. Αυτά δε έγιναν για να μην ξεχνούν εύκολα τα προσταχθέντα σ’ αυτούς και για να μαθαίνη εύκολα ο υιός από τον πατέρα του το αίτιον της απαλλαγής από την δουλείαν και την Αίγυπτον…

Απ’ όλα αυτά μανθάνομεν ότι απαιτεί ο Θεός από μας να ενθυμώμεθα τις ευεργεσίες που γίνονται απ’ Αυτόν σε μας. Όχι βέβαια πως χρειάζεται στον Θεόν αυτό, αλλά ότι χρειάζεται για την δική μας σωτηρία, και γι’ αυτό το απαιτεί. Γι’ αυτό κι εμείς κατά δίκαιο χρέος, όσο μπορούμε και όσον μας δοθεί από τον Θεόν, ας ενθυμηθώμεν και ας φέρωμε ανάμεσά μας αυτό το φοβερόν άκουσμα και θέαμα που έγινε σε μένα και ας ανυμνήσωμεν την ακαταμάχητον και ταχύτατη βοήθεια του Θεού.

Νομίζω δε καλύτερο είναι να πούμε το διήγημα κατά σειρά και να φτάσωμε στο προκείμενο, για να μην αφανιστή και συγχυσθή μέσα στα ανακατεμένα λόγια η τόσο μεγάλη φροντίδα του Θεού που εκδηλώθηκε σε μένα. Επειδή παρετάθη το μήκος του χρόνου της ζωής μου σ’ αυτήν την εγκλείστρα και κοντά στα 40 χρόνια διήρκεσε μέχρι τώρα η αμελής παροικία μου σ’ αυτήν, πολύ πλήθος λαού ευλόγως και ανευλόγως με ενοχλούσαν.

Νομίζω δε ότι θέλησε πρώτα ο Θεός και ύστερα κι εγώ ν’ ανέβω, συν Θεώ, στα υπερώα της εγκλείστρας, στα πιο πάνω μέρη του κρημνού. Εκεί δε να ανοίξω για μένα μια μικρή τρύπα, που να είναι απρόσιτη για τους πολλούς, και σ’ αυτήν να καταφεύγω, όταν θέλω. Για να γλυτώνω έτσι από την συχνή και άκαιρη ενόχληση των πολλών, και έτσι να μην εκπέσω σιγά – σιγά από την αγαπημένη μου αναχώρηση και την θεόγνωστον ησυχία.

Το δύσβατο όμως του κρημνού και το σαθρώτατον μου φόβιζε την καρδιά και μ’ έσπρωχνε προς τα πίσω. Αυτόν τον φόβον όμως τον υπερνικούσε με πολλές ελπίδες η προσδοκία της Θείας βοήθειας και ο πόθος της ησυχίας. Γι’ αυτό, αφού απέκρουσα συν Θεώ κάθε δειλία και φόβο, ενθυμήθηκα αυτόν που είπε ότι αυτός που δεν έχει τόλμη στους κινδύνους δεν κατορθώνει αυτά που επιθυμεί. Έλαβα τόλμη και θάρρος για τους κινδύνους και, αφού στήριξα στον Θεόν την ελπίδα της σωτηρίας μου, άρχισα να επιχειρώ αυτό που σκέφθηκα.

Έφεραν οι αδελφοί μια μεγάλη σκάλα και, αφού την τοποθετήσαμε, ανεβήκαμε φορώντας τα Ιερατικά άμφια και με Σταυρό και ευαγγέλιο, θυμιατό και κερί. Επειδή δεν βρίσκαμε τόπο για να σταθούμε ή να πατήσουμε, στάθηκαν άλλοι πάνω στην σκάλα και άλλοι ψηλότερα απ’ αυτήν με κάποια επιτηδειότητα στις μικρές προεξοχές των βράχων του κρημνού. Είπαμε τότε την συνήθη ευχή, απόστολο και ευαγγέλιο, κάναμε απόλυση και κατεβήκαμε αμέσως. Έκτοτε, κάθε μέρα, από το πρωί, μετά την απόλυσιν της εωθινής ακολουθίας, πάλιν παρακαλούσα μόνος μου την θείαν ευμένειαν λέγοντας:

- Δέσποτα, Δέσποτα και Κύριε του ελέους, ο πάσης ορατής τε και αοράτου κτίσεως δημιουργός και σωτήρ, ο διατείνας τον ουρανόν ωσεί δέρριν και ωσεί καμάραν αυτόν επιστήσας επ’ ουδενός και θεμελιώσας την γην επί την ασφάλειαν αυτής και εδράσας αυτήν επί των υδάτων και περιτειχίσας την θάλασσαν ψάμμω και περιθέμενος αυτή κλείθρα και πύλας, όριον ό ου παρασαλεύσεται, όν τρέμει, όν δουλεύει, όν υπείκει λογική τε και άλογος άπασα κτίσις, αυτός ουν, Κύριε μου Κύριε, και τούτό μου το επιχείρημα ευδόκησον ασφαλώς εκτελέσαι, εις σην Δέσποτα δόξαν και σωτηρίαν της εμής ταπεινότητος, ως και άλλα εν τώδε τω τόπω πολλά και πανάπειρα τη ση ευδοκία και συνεργία ασφαλώς εγενήθησαν.

Και μη με, Δέσποτα, συγχωρήσης σαθρωτάτου παρανάλωμα αναφανήναι κρημνού και εχθρών αοράτων και δρωμένων επίχαρμα ωφθήναι. Ευδόκησον δε μάλλον κάκείνο γενέσθαι οικητήριον του Παναγίου σου Πνεύματος, πύργον ισχύος από προσώπου εχθρού, πρόξενόν τε σωτηρίας, εμής τε και ετέρων τινών βουλομένων ψυχών’ ότι σύ ει και Σωτήρ και Πατήρ και Θεός πάντων ημών και, ως αγαθός και φιλάνθρωπος, πάντων ανθρώπων θέλων την σωτηρίαν, και σοι πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων’.

Μετά την ευχήν προσκυνούσα τον Τίμιον Σταυρόν και τις άγιες εικόνες και θωρακιζόμενος με το Δεσποτικό σημείο έβγαινα και, αφού έκλεια το μικρό πορτάκι της εγκλείστρας, με πίστη ανέβαινα λέγοντας είσάκουσον ο Θεός της δεήσεώς μου, πρόσχες τη προσευχή μου από των περάτων της γης προς σε εκέκραξα εν τω ακηδιάσαι την καρδίαν μου εν πέτρα ύψωσάς με, ωδήγησάς με, ότι εγενήθης ελπίς μου.

Πύργος ισχύος από προσώπου εχθρού, παροικήσω εν τω σκηνώματί σου εις τους αιώνας σκεπασθήσομαι εν τη σκέπη των πτερύγων σου, ότι ο Θεός εισήκουσας των ευχών μου, έδωκας κληρονομίαν τοις φοβουμένοις το όνομά σου’ και τα υπόλοιπα του ψαλμού. Αφού βγήκα και άρχισα να σκάβω και, ενώ λάξευα από τη μια πλευρά, ο κρημνός και απ’ τις δυο πλευρές γινότανε κομμάτια και έπεφτε, κι εγώ έλεγα ψιθυρίζοντας: «ο στερεώσας κατ’ αρχάς τους ουρανούς εν συνέσει και την γην επί υδάτων εδράσας’, Αυτός ουν, Κύριε, και τούτο στερέωσον το οίκημα».

Και πάλιν έλεγον «ακήκοα, Κύριε, του μελωδού φάσκοντος, ότι ο κατοικών εν βοήθεια του Υψίστου εν σκέπη τη Αυτού αυλισθήσεται’, αντίληψίν τε και καταφυγήν την σην κεκτημένος ευμένειαν, ου φοβείται από φόβου νυκτερινού, ουδέ από βέλους πετομένου ημέρας, ουδέ από από συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινού.

Επεί ουν καγώ, Κύριε, ο ταπεινός και ανάξιος, διά της σης προνοίας τε και βοήθειας ενθάδε οίκησα και οικώ, καμοί ευδόκησον γενέσθαι καταφυγή και σκέπη και βοήθεια, όπως ρυσθήσωμαι εκ παγίδος δαιμόνων θηρευτών και σκεπασθώ εν τη σκέπη των πτερύγων σου, από συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινού’ και τους Αγίους Αγγέλους σου έντειλαι του διαφυλάξαι με τη χάριτί σου, ναι, Κύριε, γενηθήτω μοι ούτως, ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας, Αμήν».

Λέγοντας αυτά έσκαβα ταυτόχρονα και τον κρημνό και σε μερικά σημεία χωρίς εργαλείο, γιατί ήτο πολύ μαλακός, αλλού όμως συνέβαινε να είναι πολύ σκληρός και δυσκολολάξευτος και με σίδηρο ακόμη.

Τα εξωτερικά μέρη έπεφταν από μόνα τους ώστε κανείς δεν τολμούσε να προσέγγιση στον τόπο. Οι αδελφοί από μακριά βλέποντας την πολλή πτώση των βράχων εφοβούντο πολύ και για μένα και για την πιο κάτω οικοδομή, μήπως πάθουν ζημιά. Ο Θεός όμως, με το έλεός Του, και αυτά και εμένα διεφύλαξε και τελείωσε το έργο. Κτίστηκε καλά ο τοίχος, που συγκρότησε τα σαθρά και τα έξω μέρη του κρημνού, τα δε εσωτερικά με ακρίβεια τα στερέωσα, μετά Θεόν, εγώ με χαλίκια και επίχρισμα. Σε μερικά σημεία το λάξευα πάλιν και το έφτιαχνα, μέχρις ότου με την βοήθεια του Θεού τελείωσε, και έλεγαν όσοι το έβλεπαν ως αγαπητά τα σκηνώματά σου, Κύριε των Δυνάμεων’.

Το καλό πράγμα όμως δεν είναι καλό, όταν λείπη κάτι το αναγκαίο, γι’ αυτό δεν ήθελα να σταματήσω μόνο μέχρις εδώ. Γνωρίζετε όλοι τι θέλω να πω, πράγμα που κι εγώ το γνώρισα από την πείρα. Αν κάποιος μείνει άσιτος για μέρες, σταματάει η αφόδευση των τροφών, είναι αδύνατο όμως να μην ενοχληθή κανείς δύο – τρεις φορές την ημέρα για αφόδευση νερού. Σκεπτόμουνα πόσο πολύ δύσκολο είναι η κατάσταση γι’ αυτή την ανάγκη και μόνο να κατεβαίνω στο κάτω «παρακελλίον». Και ήθελα επάνω να κάνω κάποιο τόπο κατάλληλο για την ανάγκη αυτή. Δεν ήθελα όμως να γίνη αυτό κοντά στο νέο μου κελλί από ευλάβεια στην εκκλησία και την αγίαν εγκλείστραν που ήτο από κάτω. Πάλιν όμως μου παρουσιαζόταν πολλή και μεγάλη δυσκολία στο να κόψω τον κρημνόν μέχρι το νότιο μέρος, κοντά στο κυπαρίσσι, και να κάμω στενό και μεγάλο μονοπάτι. Η δυσκολία ήτο μεγάλη, γιατί και μόνο να κυτάξη κανείς απ’ εκεί κάτω ήταν φοβερό το χάος, από πάνω δε ο σαθρός κρημνός πιο πολύ μεγάλωνε τον φόβο.

Όπως όμως ο έρωτας πείθει πολλές φορές τον εραστή να καταφρονή τους κινδύνους και τους φόβους και να επιχειρή το ποθούμενον, έτσι έπαθα κι εγώ. Στήριξα την ψυχή μου στην ελπίδα προς τον Θεόν, τον οποίον καλούσα με εκτενή προσευχή εις βοήθειαν, και επιχείρησα αυτό που ήθελα λέγοντας Κύριος φωτισμός μου και σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου, από τίνος δειλιάσω;’. Αφού προσκαλούσα εις βοήθειαν τον τίμιον Σταυρόν του Χριστού και την Άχραντό του Μητέρα, με θάρρος προχωρούσα στο έργον. Με πολλή προσοχή και ακρίβεια και με την βοήθεια του Θεού, σε λίγες μέρες όλα τα επίφοβα και πολύ δύσκολα, συν Θεώ, τα είχα λαξεύσει. Όταν δε είχα φθάση σχεδόν στο τέλος και δεν εφαίνετο να υπάρχη κανένας κίνδυνος, φανερές και μυστικές δοξολογίες ανέπεμπα στον Θεόν από την πολλή μου χαρά. Τότε λοιπόν, κατά Θείαν συγχώρησιν, μου έγινε συνάντημά τι δεινοτάτου και δαιμονίου μεσημβρινού’.

Ήτο ώρα έκτη και ημέρα Παρασκευή, όταν με περικύκλωσαν παγίδες θανάτου’, κατά τον Δαβίδ, και πύλαι άδου’ με περικύκλωσαν γρήγορα.

Και εν τω θλίβεσθαί με επεκαλεσάμην τον Κύριον και προς τον Θεόν μου εκέκραξα’. Εάν γρήγορα δεν με πρόφταινε να με γλυτώση, παρά βραχύ αν παρώκισε τω άδη η ψυχή μου. Ενώ εκαθόμουν και έσκαβα με την σκαπάνην, ξαφνικά από το δεξιό μέρος κόπηκε ένας βράχος, όλος πέτρα, σκληρός και βαρύς σαν μολύβι.

Είχε μήκος μια μεγάλη οργυιά και πάχος περισσότερο άπ’ όσο φτάνει το αγκάλιασμα ενός ανδρός, και αφού μου έσχισε το ρούχο στο δεξιό μου ώμο, με κτύπησε στο πλευρό και με τραβούσε κάτω. Εγώ αμέσως φώναξα δυνατά και είπα: -Δέσποινα βοήθησον, Χριστέ βοήθησον’. Το κατεπείγον της ανάγκης, δεν μου άφησε ίχνος διακρίσεως για να καλέσω πρώτα τον Δεσπότην, αλλά φώναξα πρώτα την Δέσποιναν, και το ξένον ουδέν.

Τότε λοιπόν η πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα και μη βραδύνουσα Θεία Χάρις, γρηγορότερα από αστραπή έφτασε κοντά μου και έρρύσατο την ψυχήν μου εκ θανάτου, και τους οφθαλμούς μου από δακρύων και τους πόδας μου από ολισθήματος’ και πιστεύω πως με αόρατη παρουσία αγγέλου, ω θαύματος ξένου, ω μυστηρίου καινού, ω ανεκφράστου και ακαταλήπτου δυνάμεως Θεού’, ο βράχος εθεάθη να σπρώχνεται προς τα πίσω και, αφού άφησε την φυσική προς τα κάτω ορμήν του, ξενοπρεπώς ωθείτο προς τον ανήφορο.

Κράτησε πιεσμένο από κάτω του το δεξί μου χέρι με την σκαπάνη και το άκρο της ποδιάς μου, για να μην πέσω κάτω. Όπως ένα θήραμα παγιδεύεται, έτσι φοβερά παγιδεύτηκα κι εγώ από το βράχο εκείνο, μη έχοντας ελπίδα σωτηρίας. Σ’ αυτήν την φοβερή παγίδα και συμφορά βλέποντάς με οι αόρατοι εχθροί, έχαιρον όχι την τυχούσαν χαράν. Όμως «ευλογητός ο Θεός, ος ουκ έδωκεν ημάς εις θήραν τοις οδούσιν αυτών’, αλλ’ ερρύσατο ημών την ψυχήν από παγίδος των θηρευόντων. Η παγίς γαρ αυτών συνετρίβη, σθένει Θεού, και ημείς ερρύσθημεν, χάριτι και φιλανθρωπία αυτού».

Πηγή: «Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος», 

Έκδοσις Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1998.

π. Ιουστίνος Πίρβου: «Μια ζωή αφιερωμένη στο Χριστό».

π. Ιουστίνος Πίρβου
Ομολογία πίστεως μέσα στις κομμουνιστικές φυλακές! Διηγείται ο ιερομ.Ιουστίνος Πίρβου
….Και φτάνει σε μένα και με ρωτάει: “Εσύ τι δουλειά έκανες;”. Εγώ τότε ξέροντας τι με περιμένει εάν έλεγα ιερέας, απάντησα: “Αγρότης”. “Αγρότης; Θα σου δώσω μία…” Και προς έκπληξή μου, με πετάει στον τοίχο και αισθάνθηκα σαν να μου βγήκαν τα πνευμόνια επειδή με βρήκε απροετοίμαστο. Και πέρασαν πολλά χρόνια κι με βάρυνε η συνείδησή μου που δεν είχα θάρρος.
Και ήρθε η στιγμή να ξεχρεώσω. Ήταν τότε που η Δύση είχε αρχίσει να μαθαίνει τι γίνεται στις κομμουνιστικές φυλακές και το σχέδιό τους να μας εξοντώσουν όλους με την υποσίτηση. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές αποφάσισαν να στείλουν τους πολιτικούς κρατούμενους σε καταναγκαστικά έργα. Γι’ αυτό μας είχαν μαζέψει όλους τους κρατούμενους στην αυλή. Η πρώτη ερώτηση ήταν: “Ποιος πιστεύει στο Θεό; Ποιος πιστεύει σ’ αυτήν την ηλιθιότητα;”
Τότε κάτι εξεγέρθηκε μέσα μου. Κατάλαβα ότι είχε φτάσει η στιγμή. Μου ήταν αδιάφορο τι θα μου συνέβαινε μετά. Όταν άκουσα την ερώτηση αναπήδησα. Στεκόμουν στην πίσω σειρά, ήμασταν περίπου 120. Βγήκα μπροστά. Με κρατούσαν. Όλοι ήμασταν αδυνατισμένοι σα σκιές, σα φαντάσματα. Μου είπε: «Έλα εδώ» δείχνοντας μου το αριστερό του χέρι. “Ποιος άλλος πιστεύει σαν αυτόν;” Μόνο 7 στάθηκαν στη θέση τους, οι πληροφοριοδότες τους που είχαν παρεισφρύσει ανάμεσά μας.
Με έβαλαν στην απομόνωση 9 ημέρες και μου έδωσαν τη γνωστή μερίδα: 200mg αλατισμένο νερό και 100 γρ. ψωμί. Μετά απ’ αυτό το διαβολικό φέρσιμο οι άλλοι με ρωτούσαν. “Γιατί είπες ότι είσαι ιερέας;” “Πως θα μπορούσα να πω κάτι άλλο; Μου έφτανε η προηγούμενη πτώση μου”. Όποιος λέει την αλήθεια μπορεί να χάσει σήμερα αλλά να κερδίσει για πάντα, επειδή τίποτε δε γίνεται χωρίς να το ξέρει ο Θεός· όλα είναι μια δοκιμασία και μια απόδειξη της αγάπης του Θεού.
Εγώ δε θέλω να πω ότι έκανα κάτι θαρραλέο. Εγώ είπα: «Κύριε, συγχώρεσέ με. Αμάρτησα και θέλησα να δοθώ σε Σένα αυτήν την επικίνδυνη στιγμή». Τότε όλοι με πρόσεξαν και να ξέρετε ότι οι φύλακες οι αξιωματικοί και όλο το στρατόπεδο άρχισαν να μου δείχνουν ένα σεβασμό. Με χλεύαζαν βέβαια αλλά όχι όπως πρώτα. Μετά από χρόνια ξαναείχα την ευκαιρία να ξεχρεώσω πολλές φορές.
Viata parintelui Iustin-Minastirea Petru Voda
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Προσκυνητής: 12 Ιανουαρίου 2010
***
π. Ιουστινος Πίρβου – Μια ζωή αφιερωμένη στο Χριστό
«Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι σαν άδεια πανοπλία. Απ’ όταν φοβάμαι το Θεό δε φοβάμαι τίποτα! Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος (από την αμαρτία) και κάνω ότι θέλω (για το Θεό και τη ψυχή μου). Δε φοβάμαι τους ανθρώπους»

Μήν φοβῆσαι τίς θλίψεις, νά φοβῆσαι μόνον τόν Κύριον…» ~ Όσιος στάρετς Ανατόλιος της Όπτινα

«Μὴν φοβῆσαι τὶς θλίψεις, νὰ φοβῆσαι μόνον τὸν Κύριον…»

Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο νέος της Όπτινα (+30 Ιουλίου 1922)

Ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ θὰ πλανήσουν πολλοὺς ἀνθρώπους. Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θὰ ἐνεργεῖ μὲ πονηρία, μὲ σκοπὸ νὰ ἑλκύση ἐντὸς τῆς αἱρέσεως ἐὰν ἦτο δυνατὸν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.

Δὲν θὰ ἀρχίσει κατ᾽ εὐθείαν νὰ ἀπορρίπτη τὰ δόγματα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ θὰ ἀρχίση ἀνεπαισθήτως νὰ διαστρέφη τὶς διδασκαλίες καὶ τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ πραγματικὸ νόημά τους, ὅπως μᾶς παρεδόθησαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν αὐτές τίς πανουργίες τοῦ ἐχθροῦ, ἐκεῖνοι μόνον οἱ πλέον πεπειραμένοι εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσίαν ἐπί τῆς Ἐκκλησίας καί θά τοποθετήσουν ἰδικούς των ὑπηρέτας παντοῦ, οἱ δέ πιστοί θά καταφρονῶνται.

Ὁ Κύριος εἶπεν: «ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς» καὶ ἔτσι ἀπὸ τοὺς καρπούς των, ὅπως ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τῶν αἱρετικῶν, ἀγωνίσου νὰ διακρίνης αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένας. Αὐτοὶ εἶναι πνευματικοὶ ληστές, λεηλατοῦντες τὸ πνευματικὸν ποίμνιον καὶ θὰ εἰσχωροῦν εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων (τὴν Ἐκκλησίαν) ἀναβαίνοντες ἀλλαχόθεν (καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν πύλην), ὅπως ἀκριβῶς προεῖπεν ὁ Κύριος.

Θὰ εἰσχωροῦν παρανόμως, μεταχειριζόμενοι βίαν καὶ καταπατοῦντες τοὺς θείους θεσμούς. Ὁ Κύριος τοὺς ἀποκαλεῖ κλέπτας (Ἰω. ι’, 1). Πράγματι, τὸ πρῶτο ἔργο ποὺ θὰ κάνουν θὰ εἶναι ὁ διωγμὸς τῶν ἀληθινῶν ποιμένων, ἡ φυλάκισις καὶ ἡ ἐξορία τους, διότι χωρὶς αὐτὸ θὰ εἶναι ἀδύνατον σ’ αὐτοὺς νὰ λεηλατήσουν τὰ πρόβατα.

Γι᾽ αὐτὸ παιδί μου, ὅταν ἴδης τὴν παραβίασιν τῆς πατερικῆς παραδόσεως καὶ τῆς Θείας Τάξεως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς Τάξεως ποὺ ἐγκαθιδρύθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, γνώριζε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν ἤδη ἐμφανισθεῖ, ἂν καὶ πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖ νὰ ἀποκρύπτουν τὴν ἀσέβειά τους. Ἀκόμη θὰ διαστρέφουν τὴν Ἁγίαν Πίστιν (Ὀρθοδοξίαν) ἀνεπαισθήτως μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτύχουν, καλύτερα νὰ παραπλανήσουν καὶ δελεάσουν τοὺς ἀπείρους στὰ δίκτυά τους.

Ὁ διωγμός δέν θά στρέφεται μόνον ἐναντίον τῶν ποιμένων, ἀλλά ἐναντίον ὅλων τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Θεοῦ, διότι ὅλοι ἐκεῖνοι πού  θά κυβερνῶνται ἀπό τήν αἵρεσιν δέν θά ἀνέχονται τήν εὐσέβειαν.

Νὰ ἀναγνωρίζης αὐτοὺς τοὺς λύκους μὲ ἔνδυμα προβάτων, ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες διαθέσεις τους καὶ τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὴν ἐξουσία. Θὰ εἶναι συκοφάντες, προδότες, ἐνσπείροντες πανταχοῦ ἔχθραν καὶ κακίαν.

Οἱ ἀληθινοὶ ὑπηρέται τοῦ Θεοῦ εἶναι ταπεινοί, ἀγαποῦν τὸν πλησίον καὶ εἶναι ὑπήκοοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Οἱ Μονάζοντες θὰ καταπιέζονται μεγάλως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὁ μοναχικὸς βίος θὰ περιφρονεῖται. Τὰ Μοναστήρια θὰ λιγοστεύσουν, ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν θὰ μειωθεῖ καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ μένουν θὰ ὑποφέρουν ποικίλους ἐκβιασμούς. Αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ μοναχικοῦ βίου, τέλος πάντων, ἔχοντες ἐμφάνισιν μόνον εὐσεβείας, θὰ προσπαθοῦν νὰ ἑλκύουν τοὺς μοναχοὺς μὲ τὸ μέρος τῶν, ὑποσχόμενοι σ’ αὐτοὺς προστασία καὶ γήινα ἀγαθά, κακοποιοῦντες τοὺς ἀντιτιθεμένους σ’ αὐτοὺς μὲ διώξεις.

Αὐτὲς οἱ κακοποιήσεις θὰ προξενοῦν μεγάλη ἀπόγνωση στοὺς ὀλιγοψύχους, ἀλλὰ ἐσὺ παιδί μου νὰ χαίρεσαι, διότι ἔχεις ζήσει μέχρι τοῦτον τὸν καιρόν,

ἐπειδή σύμφωνα μέ τόν λόγον τοῦ Κυρίου (Ματθ. ι´ 32), οἱ πιστοί τότε, πού  δέν ἔχουν δείξει τίποτα ἄλλες ἀρετές, θά λάβουν στεφάνους μόνον καί μόνον ἐπειδή ἐστάθησαν στέρεοι εἰς τήν πίστιν.

Νὰ φοβῆσαι τὸν Κύριον, παιδί μου. Νὰ φοβῆσαι μήπως ἀπολέσης τὸν στέφανον ποὺ ἑτοιμάσθηκε γιὰ σένα. Νὰ φοβῆσαι μὴν ἀποβληθῆς παρὰ τοῦ Κυρίου εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον καὶ τὴν αἰώνιον κόλασιν.

Περί ἐλπίδος στόν Θεό καί περί ὑπομονῆς. Στάρετς Σάββας Ὁ Παρηγορητής

Περί ἐλπίδος στόν Θεό καί περί ὑπομονῆς 

«Μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία»
( Ψαλμ. 145,3 )
Μην ελπίζεις ούτε σε φίλους , ούτε σε πλούτο, ούτε στην υγεία σου, ούτε σε τίποτα. Όλα αυτά είναι μάταια και αφανίζονται σαν όνειρο και σκορπίζονται σαν τον καπνό. Να ελπίζεις στον Ένα Δημιουργό και Σωτήρα σου. Αυτός, καλύτερα από σένα γνωρίζει όλες τις ανάγκες σου, ψυχικές και σωματικές , και μεριμνά για σένα. Με το πρόσταγμά του άγγελοι ουράνιοι σε διαφυλάττουν σε όλα σου τα διαβήματα.
Ο εχθρός μας συνεχώς μας αποσπά από την ελπίδα μας προς τον Θεό , αλλά εμείς, γνωρίζοντας τη δαιμονική του πονηρία, συνεχώς πρέπει να αποκρούουμε τις κακές του διαβολές.
Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπομονή.
Η ελπίδα , όπως και η πίστη, υποβάλλονται σε μεγάλη δοκιμασία. Στις δυστυχίες είναι απαραίτητη η υπομονή, ώστε να μην αναζητήσουμε λύτρωση από τη δυστυχία με τρόπο ανάρμοστο, αλλά να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να περιμένουμε από Εκείνον το έλεος ή τον βοηθό στην υπομονή ή το λυτρωτή από τη δυστυχία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία για την ελπίδα από την περίπτωση που οι λογισμοί εξεγείρονται μέσα στη συνείδηση και λένε: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ» ( Ψαλμ. 3,3 ) .
Σε έναν τέτοιο βαρύ πειρασμό περισσότερο απ’ όλα είναι απαραίτητη η υπομονή, η σιωπή, ο εκ βάθους καρδίας θρήνος, έως ότου περάσει ή μαλακώσει η βαρυχειμωνιά.
Μάθετε να δέχεσθε με υπομονή τις ελλείψεις και τις αδυναμίες των άλλων, διότι κι εσείς έχετε πλήθος ελλείψεων , τις οποίες υπομένουν οι άλλοι.
Εμείς απαιτούμε οι άλλοι να είναι τέλειοι, αλλά τις δικές μας ελλείψεις δεν τις διορθώνουμε.
Αν επιθυμείς να αποκτήσεις πείρα στην υπομονή, τότε δεν πρέπει να καταφεύγεις σε εκείνα τα πρόσωπα και τις καταστάσεις οι οποίες πιο πολύ θα σε απομακρύνουν από την υπομονή.
Όποιος αληθινά και ανυπόκριτα μέσα στην καρδιά του ονομάζει τον εαυτό του αμαρτωλό, τότε, σαν ταπεινός, κάθε κακολογία θα την υπομείνει με άνεση και δεν θα δείξει κανένα σημείο θυμού.
Πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου χειρότερο απ’ όλους και σε κάθε προσβολή να λες: «Συγχωρήσατέ μοι δια τον Χριστόν». Τότε και την προσβολή δεν θα αισθάνεσαι και κανείς πια δεν θα σε προσβάλει. Αλλιώς ένα λόγο θα σου λένε κι εσύ σε απάντηση θα λες δέκα. Δηλαδή χωνόμαστε μέσα στην καπνοδόχο, πασαλειβόμαστε με καπνιά και μετά θα απορούμε: πώς συνέβη αυτό;
Λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Με εκείνους που μας πικραίνουν ή μας φθονούν, που καυχώνται εις βάρος μας, δεν πρέπει αντίστοιχα να πικραινόμαστε, να οργιζόμαστε, να υπερηφανευόμαστε, όπως συνήθως ταιριάζει στη διεφθαρμένη φύση μας, αλλά πρέπει να τους συμπονούμε σαν να κρατιούνται στη φλόγα του Άδη και στον πνευματικό θάνατο και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς εκ βάθους καρδίας για να φωτίσει ο Κύριος το σκοτάδι της ψυχής τους και να λάμψει μέσα στην καρδιά τους με το φως της χάριτός Του».

Στάρετς Ζωσιμάς: Περί πολυλογίας

Κάποια αδελφή έλεγε κάποτε θλιμμένη στο στάρετς Ζωσιμά:

-Τι να κάνω, γέροντα, που νικιέμαι από τη γλώσσα μου και φλυαρώ και ματαιολογώ; Στεναχωριέμαι πολύ γι’ αυτό και παίρνω κάθε τόσο απόφαση να διορθωθώ, αλλά πάλι πέφτω.

-Να θυμάσαι ότι, όπως είπε ο Κύριος, για κάθε περιττό μας λόγο θα μας ζητηθεί ευθύνη την ημέρα της Κρίσεως. Κατάφυγε στη βοήθειά Του. Και όποτε αμαρτάνεις να μετανοείς. Χίλιες φορές έπεσες; Χίλιες να μετανοήσεις.

- Κάποιες φορές λέω κάτι χρήσιμο ή ψυχωφελές. Ενώ όμως αρχίζω με πνευματικούς λόγους, σε λίγο, χωρίς να το καταλάβω, ξεγλιστράω στην αργολογία ή την κατάκριση ή την περιέργεια ή τον κομπασμό… Μετά από όλα αυτά με κυριεύει κατάθλιψη και αθυμία. Τι να κάνω; Δεν μπορώ να διορθωθώ…

- Για να μάθεις να μιλάς καλά και προσεκτικά, πρέπει πρώτα να μάθεις να σωπαίνεις, τη συμβούλεψε ο γέροντας. Όσο θερμό κι αν είναι το κελί μας, αν ανοίγουμε συχνά τα παράθυρα θα παγώσει. Κι αν ανοίγουμε κάθε τόσο ένα μπουκάλι με άρωμα, σύντομα θα εξατμιστεί. Γι’ αυτό ο προφήτης λέγει «ἐκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην καὶ ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν» (Ψαλμ. Λη’2). Ακούς; «ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν». Αποφάσισα δηλαδή να μην ξεστομίζω ούτε αγαθούς λόγους. Και τότε, συνεχίζει, «ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου».

Όπως γράφει ο Κάλλιστος Καταφυγιώτης, ο καλός λόγος είναι κατώτερος από τη σιωπή με διάκριση. Βέβαια, κι από τη σιωπή του στόματος ανώτερη είναι η σιωπή του νου-τόσο ανώτερη, όσο και η ψυχή από το σώμα. Γιατί είναι δυνατό, ενώ τηρείται σιωπή του στόματος, εσωτερικά ο νους να σχηματίζει λογισμούς και νοήματα.

Απόσπασμα από το Βιβλίο
«Το γεροντικό του Βορρά»
του Πέτρου Μπότση

Συμβουλές οσίου Νεκταρίου, τελευταίου στάρετς της Όπτινα.

 

Όσιος Νεκτάριος της όπτινα, 1853-1928.

Αγάπη.

 

α'. Ό στάρετς Νεκτάριος θεωρούσε την αγάπη προς αλλήλους ως το σημαντικότερο άπ' όλα για την πνευματική ζωή:
 

Προπάντων πρέπει να αγαπάτε τον συνάνθρωπο σας, έλεγε, αλλά με ειλικρινή αγάπη καί χωρίς υπολογισμούς καί συμφέροντα. Ή αγάπη είναι κάτι πολύ ιερό, μα οί άνθρωποι την έχουν διαστρεβλώσει. Ή αληθινή αγάπη πρέπει να είναι σαν αύτη πού είχε ό Χριστός, όταν έπασχε για μας.
 

β'. Ό μεγάλος εχθρός της αγάπης είναι ή κατάκριση. «Μόλις σου έρθει λογισμός να κρίνεις κάποιον, να στραφείς αμέσως προς τον Κύριο με νίψη· "Ναι, Κύριε, Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα καί μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου"».
 

γ'. Όταν κάποια γυναίκα τον ρώτησε πώς θα μπορέσει ν' αγαπήσει τον Χριστό, ό Γέροντας απάντησε: Πάρε ένα μάθημα από τον ίδιο τον Χριστό· αγαπάτε αλλήλους, καθώς ήγάπησα υμάς, μας είπε εκείνος. Πρώτ' άπ' όλα πρέπει να προσπαθήσεις ν' αγαπήσεις τον πλησίον σου, κι από τον πλησίον ή αγάπη σου θα μεταβεί προς τον Χριστό. Άλλα πρέπει ν' αγαπήσεις τον πλησίον σου ειλικρινά, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση· μόνο έτσι μπορείς να πετύχεις την αγάπη προς τον Χριστό.
 

δ'. Ό στάρετς Νεκτάριος θεωρούσε την ελεημοσύνη ως μια από τις εκδηλώσεις της αγάπης προς τον πλησίον μας. Δίδασκε όμως ότι θα πρέπει να γίνεται κατά την κρίση του καθενός. Ό υποτακτικός του αφηγείται πώς ό ίδιος ό Στάρετς πάντοτε ήθελε να γνωρίζει τις ανάγκες ενός ατόμου, πριν του δώσει χρήματα: «Δεν του άρεσε να προσφέρει ανεξέλεγκτα, μα, όταν πρόσφερε, ήταν γενναιόδωρος. Μπορούσε να δώσει χρήματα για ένα ζευγάρι παπούτσια, άλλ' ακόμη καί για μιαν αγελάδα ή ένα άλογο».
 

Μια από τις πνευματικές θυγατέρες του Γέροντα χρειαζόταν χρήματα καί του ζήτησε. Ό Γέροντας έβγαλε ένα τσαλακωμένο πουγκί καί είπε με χαμόγελο: - Ορίστε, μετρά αυτά τα κουρέλια.
 

ε'. Μας λήστεψαν! είπε κάποτε ή Αλεξάνδρα Κοντσέβιτς στον στάρετς Νεκτάριο. Μπήκαν από το παράθυρο καί πήραν όλα τα χειμωνιάτικα ρούχα καί αλλά πράγματα μας.
 

Κι εκείνος την δίδαξε: Όταν μας ληστεύουν, δεν πρέπει να λυπόμαστε, αλλά να θεωρούμε πώς κάναμε ελεημοσύνη καί πώς ό Κύριος θα μας τα επιστρέψει δεκαπλάσια.
 

στ'. Ό στάρετς Νεκτάριος υπενθύμιζε σε όλους: Κάντε το καλό στον πλησίον σας. Δώστε του κάτι υλικό καί όταν αυτό γίνει με αγάπη καί προθυμία, θα μετατραπεί σε πνευματικό. Όταν όμως κάνεις το καλό, μην υπερηφανεύεσαι, αλλά να ευχαριστείς τον Θεό· Με την δική σου ευλογία, Κύριε, το κατόρθωσα αυτό. Θυμηθείτε τον θειο του λόγο: χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν.
 

ζ'. Όποιος ερχόταν στον στάρετς Νεκτάριο ένιωθε την δύναμη της αγάπης του, για την οποία ό ίδιος κάποτε είπε:
 

- Παιδί μου! Εμείς αγαπάμε με αγάπη πού ποτέ δεν αλλάζει. Ή δική σας αγάπη είναι ή αγάπη μιας ημέρας - ή δική μας είναι ή ίδια σήμερα, αλλά καί για χίλια χρόνια.

Αγάπη προς τον Θεό.
 

Φιλόθεη δούλη του Θεού Όλγα Μιχαήλοβνα!
 

Μου γράφετε πώς θέλετε να μάθετε για την αγάπη προς τον Θεό. Θέτω λοιπόν υπόψη σας την διδασκαλία των αγίων πατέρων περί του θέματος αυτού:
 

Θέλεις να μάθεις την αγάπη προς τον Θεό; Απομακρύνσου από κάθε πράξη, λέξη, σκέψη καί αίσθηση απαγορευμένη από τα Ευαγγέλια. Με την έχθρα σου προς την αμαρτία, πού είναι τόσο μισητή στον πανάγιο Θεό, δείξε καί απόδειξε την αγάπη σου προς Αυτόν. Τίς αμαρτίες στις όποιες έτυχε να πέσεις λόγω αδυναμίας να τίς θεραπεύεις αμέσως δια της μετανοίας. Άλλα είναι προτιμότερο με την άγρυπνη προσοχή στον εαυτό σου να μην επιτρέπεις στις αμαρτίες να εισχωρούν στην καρδιά σου.
 

Θέλεις να μάθεις την αγάπη προς τον Θεό; Να μελετάς φιλόπονα τίς εντολές του Κυρίου στα Ευαγγέλια καί να προσπαθείς να τίς εκπληρώνεις σε κάθε σου ενέργεια. Προσπάθησε να μεταποιείς τίς αρετές του Ευαγγελίου Σε δικό σου απόκτημα. Είναι φυσικό ό καθένας να εκπληρώνει το θέλημα εκείνου πού αγαπά.
 

Σάς εύχομαι το έλεος του Θεού καί κάθε ευτυχία, καί επικαλούμαι για σας την ειρήνη καί την ευλογία του Θεού.
 

Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 15 Δεκεμβρίου 1921

Οι θλίψεις καί το έλεος του Θεού.
 

Αξιότιμη εν Κυρίω Σοφία Άλεξάντροβνα!
 

Γνωρίζω τίς θλίψεις σας. Άλλα ή θλίψη στέλνεται πάντα, επειδή δια της προσευχής ό άνθρωπος ελκύει το έλεος του Θεού, το όποιο υπερβαίνει πολλαπλασίως την θλίψη. Πι¬στεύω πώς ή ταλαιπωρία του συζύγου σας θα λήξει. Να προσεύχεσθε στην αγία Αναστασία καί στον απόστολο Πέτρο.
 

Πείτε στην κόρη σας ότι ή υγεία της ψυχής καί του σώματος της εξαρτάται από την συχνή καί αξία μετάληψη των αγίων Μυστηρίων του Χριστού. Είναι καιρός ν' αξιοποιήσει την ζωή της προσφέροντας την σαν δώρο για την δόξα του Θεού. Ή αληθινή μακαριότητα υπάρχει μόνο στην κοινωνία με τον Κύριο, πού κατορθώνεται με την μελέτη καί υπακοή στον θειο του λόγο. Μόνο ή πίστη καί ή δικαιοσύνη (αρετή) ή συνεχής προσπάθεια γι' αυτές - καί τίς δύο, όχι μόνο την μία - καθώς επίσης ή υποταγή καί ή ευχαριστία προς τον Θεό για ό,τιδήποτε μας στέλνει, μας απαλλάσσουν από κάθε αρρώστια, θλίψη καί κακουχία καί στην θέση τους μας προσφέρουν ειρήνη καί χαρά εν Άγίω Πνεύματι. Αυτά τα εύχομαι για σας με το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
 

Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 7 Σεπτεμβρίου 1922.
 

Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς.
 

Θεοφιλέστατη Σοφία Άλεξάντροβνα
 

Ή ειρήνη καί ή ευλογία του Θεού να είναι με σας καί με τον σύζυγο σας (δεν μου γράψατε το όνομά του) καί με την κόρη σας Ειρήνη.
 

Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς καί διώξωσιν καί ειπωσιν πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε καί άγαλλιάσθε, ότι ό μισθός υμών πολύς εν τοις ούρανοίς (Είστε μακάριοι, όταν σας χλευάσουν καί σας καταδιώξουν καί σας κακολογήσουν με ψεύτικες κατηγορίες για χάρη μου. Να χαίρεσθε καί ν' αγάλλεσθε, γιατί ό μισθός σας θα είναι μεγάλος στους ουρανούς).
 

Εύχομαι αυτός ό λόγος του Θεού να είναι παρηγοριά καί βέβαιη ελπίδα σας. Οτιδήποτε επιτρέψει εκείνος, δεχθείτε το με εμπιστοσύνη, διότι το θέλημα του είναι αγαθό καί τέλειο. Οί άγιοι Μάρτυρες υπέμειναν τα βασανιστήρια με ελπίδα καί ό Κύριος δεν τους ντρόπιασε, αλλά τους δόξασε καί δοξάστηκε μέσω αυτών. Τα ίδια λόγια του Σωτήρος προορίζονται για σας, αν ακολουθήσετε τα βήματα τους. Κι αυτό πού είναι το πιο πολύτιμο άπ' όλα είναι ή άφραστη χαρά της αιώνιας σωτηρίας, πού θα λάβετε μέσω της χάριτος του μεγάλου Θεού μας καί Λυτρωτού, Ιησού Χριστού.
 

Όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτόν εβαπτίσθημεν, λέει ό άγιος απόστολος Παύλος. Πράγματι δεν πρέπει να έχετε επαφή με κόκκινους Ιερείς.
 

Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 23 Ίανουρίου 1923.
 

Δεν σου ζητείται να σώσεις τους άλλους.

 

Φιλόθεη Όλγα Μιχαήλοβνα
 

Ή ειρήνη καί ή ευλογία του Θεού να είναι μαζί σας. Για να μην χάσετε την ευλογία του Θεού, προσπαθήστε ν' αποκτήσετε την μνήμη του Θεού. Πρέπει να υπακούετε στον λόγο του καί στις εντολές του, καθώς λέει ό ίδιος: ό έχων τάς έντολάς μου καί τηρών αυτός, εκείνος εστίν ό αγαπών με. Μ' αυτόν τον τρόπο γινόμαστε αληθινοί δούλοι του Θεού καί τον υπηρετούμε μ' όλη την καρδιά μας.
 

Ρωτάτε πώς πρέπει ν' απαντάτε στους απίστους. Ν' απαντάτε με διάκριση. Πάντως, το ν' αφυπνίσετε τους ανθρώπους καί να τους οδηγήσετε στον Θεό, αυτό δεν είναι δική σας δουλειά- ό Λόγος του Θεού κηρύχθηκε καί κηρύσσεται σε όλους. Κατά την επικοινωνία σας με απίστους συναδέλφους, να συμπεριφέρεστε όπως στους πιστούς. Μην εμπλακείτε όμως σε θρησκευτικές λογομαχίες μ' αυτούς· είναι μάταιο.
 

Σώστε τον εαυτό σας κι εύχομαι ή ουράνια Βασίλισσα να σας βοηθήσει!
 

Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 4 Φεβρουαρίου 1923.
 

Το μονοπάτι της ταπεινώσεως.
 

Εντιμότατη Όλγα Μιχαήλοβνα!
 

Εύχομαι το έλεος του Θεού να είναι μαζί σας! Έλαβα το γράμμα σας. Ρωτάτε ποιο μονοπάτι θα σας οδηγήσει προς τον Θεό. Ακολουθήστε το μονοπάτι της ταπεινώσεως, υπομένον¬τας ταπεινά τίς δύσκολες καταστάσεις της ζωής, δεχόμενη ταπεινά τίς αρρώστιες πού στέλνονται από τον Κύριο, ελπίζοντας ταπεινά ότι δεν θα σας εγκαταλείψει ό γρήγορος βοηθός, δηλαδή ό γεμάτος αγάπη ουράνιος Πατέρας μας· αρκεί εσείς ταπεινά να προσεύχεσθε για θεία βοήθεια, απαλλαγή από την δειλία καί τα αισθήματα απελπισίας με τα όποια ό εχθρός της σωτηρίας μας προσπαθεί να μας ρίξει σε απόγνωση, πού είναι ολέθρια για τον άνθρωπο καί τον στερεί από την θεία Χάρη καί από το έλεος του Θεού.
 

Το νόημα της χριστιανικής ζωής, κατά τα λόγια του αποστόλου Παύλου, είναι: δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών καί εν τω πνεύματί υμών, άτινα εστί του Θεού (δοξάστε λοιπόν τον Θεό με το σώμα σας καί με το πνεύμα σας, τα οποία είναι του Θεού). Τυπώνοντας λοιπόν αυτά τα άγια λόγια στις ψυχές καί τίς καρδιές μας, πρέπει να προσέχουμε, ώστε οι εσωτερικές διαθέσεις καί πράξεις μας να υπηρετούν την δόξα του Θεού καί την ηθική εξύψωση των άλλων ανθρώπων.
 

Όταν προσεύχεσθε προς τους αγίους, παρακαλέστε τους να πρεσβεύουν ενώπιον του Θεού, ώστε ν' ανακουφίζεται ή σωματική σας αδυναμία- να στρέφεστε κυρίως προς τους αγίους πού ή καρδιά σας ευλαβείται περισσότερο.
 

Εύχομαι ό Κύριος να σας προστατεύει! Επικαλούμαι για σας την ειρήνη καί την ευλογία του.
 

Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 5 Μαρτίου 1925
 

Συζυγική ζωή.
 

Αληθώς Χριστός Ανέστη, εντιμότατη Μαρία Μιχαήλοβνα.
 

Το έλεος του Θεού να είναι μαζί σας!
 

Έλαβα όλα σας τα γράμματα καί τα χρήματα, για τα όποια σας ευχαριστώ θερμώς. Σας ευχαριστώ επίσης πού μου στείλατε τίς ευχές σας για την λαμπρή εορτή της Αναστάσεως του Χριστού καί σας αντιχαιρετώ για την αγία Πεντηκοστή, ευχόμενος να είστε καλά σωματικώς καί ψυχικώς.
 

Μου είναι ευχάριστο να πληροφορούμαι πώς έχετε καλή υγεία καί ευτυχία καί συνεχίζετε να ζείτε αρκετά καλά με τον σύζυγο σας. Εύχομαι ό Κύριος να σας ενισχύει, ώστε τίποτε να μην διαταράξει την ειρηνική ζωή μεταξύ σας. Να προσεύχεσθε γι' αυτό κάθε μέρα. Καταπολεμήστε τίς υποψίες κατά του συζύγου σας. Τέτοιοι λογισμοί, πού πολλές φορές είναι αβάσιμοι, το μόνο πού κάνουν είναι να καταστρέφουν την ειρήνη της ψυχής καί να αναστατώνουν τον νου. Να πολεμήσετε επίσης κι όλες τίς άλλες αδυναμίες πού αναφέρετε στο γράμμα σας. Ή προσευχή μας έχει χαριστεί από τον Θεό, για να μας βοηθήσει σ' αυτή την μάχη. Όλα τα προβλήματα να τα λύνετε με προσευχή. Όσον άφορα το πώς να μάθετε να προσεύχεσθε, διαβάστε σχετικά στα έργα του επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ. Εκεί όλα εξηγούνται απλά καί σωστά. Θα βρείτε λοιπόν τι είδους προσευχή χρειάζεται στην κατάσταση σας καί στην ψυχική σας διάθεση.
 

Σ' ένα από τα γράμματα σας, μεταξύ άλλων, ρωτάτε τι πρέπει να κάνετε, όταν ό σύζυγος σας απαιτεί συζυγικές σχέσεις σε μέρες πού δεν επιτρέπεται. Ή απαίτηση αυτή είναι παράβαση του καθιερωμένου κανόνος της Εκκλησίας. Εάν, μετά την υπενθύμιση στον σύζυγο σας γι' αυτόν τον κανόνα, επιμένει στην απαίτηση του, τότε, προτιμώντας το μικρότερο κακό, πρέπει να υποχωρήσετε για να αποφύγετε το μεγαλύτερο κακό, πού είναι να πάει ό σύζυγος σας με άλλες γυναίκες καί να πέσει σε μοιχεία. Εσείς βέβαια από την πλευρά σας πρέπει να το πείτε στον πνευματικό σας πατέρα κατά την εξομολόγηση, ότι δηλαδή, παρά την θέληση σας, χρειάσθηκε να παραβιάσετε τίς γιορτινές ή άλλες ημέρες στην συζυγική σας ζωή. Επικαλούμαι για σας την ευλογία του Θεού.
 

Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 12 Μαΐου 1926.

 

Προσευχή.
 

Ό στάρετς Νεκτάριος αγαπούσε να μιλάει συχνά για την προσευχή. Έλεγε συνήθως:
 

α'. Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, όλα τα ανομήματα καθαρίζονται δια της προσευχής.

β'. Ή ψυχή δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τα δεινά της παρούσης ζωής καί παρηγορείται μόνο με την προσευχή.

 

γ'. Χωρίς την προσευχή ή ψυχή είναι νεκρή για την θεία Χάρη.
 

δ'. Όταν είσαι λυπημένος, αποθαρρυμένος καί βρίσκεσαι μέσα σε μεγάλους πειρασμούς, να επαναλαμβάνεις μόνο αυτά τα λόγια: «Ω Κύριε, βοήθησε, ελέησε καί σώσε τον δούλο σου!».
 

ε'. Ότι κι αν κάνεις, ή κάθεσαι ή περπατάς ή εργάζεσαι, να λες πάντα με την καρδιά σου: «Κύριε ελεησόν»! Όταν πα¬ρουσιάζονται βάσανα καί δεν έχεις δύναμη να τα υποφέρεις, τότε να στρέφεσαι με όλη σου την καρδιά προς τον Κύριο, προς την Θεομήτορα, προς τον άγιο Νικόλαο, προς τον Άγιο του οποίου έχεις το όνομα καί θ' ανακουφισθείς από τα βάσανα.
 

στ'. Γράφει ή Αλεξάνδρα Κοντσέβιτς:
 

Συχνά διαβάζω το θεοτόκιο της έκτης ώρας· Ότι ουκ εχομεν παρρησίαν διά τα πολλά ημών αμαρτήματα"... Πιστεύω λοιπόν ότι στα πολλά μας αμαρτήματα οφείλονται οί λύπες μας. Ό Στάρετς με συμβούλευε να λέω κάθε φορά πού μου παρουσιάζονται πάσης φύσεως αποτυχίες καί θλίψεις· «Ω Κύριε, ξέρω ότι υπομένω αυτό πού μου αρμόζει καί πάσχω αυτό πού μου αξίζει. Άλλα Σύ, κατά το έλεος καί την ευσπλαχνία Σου, συγχώρεσε με καί ελέησε με». Καί αυτό να το επαναλαμβάνω μέχρι να αισθανθώ ειρήνη στην ψυχή μου.
 

ζ'. Υπάρχουν άνθρωποι οί οποίοι ποτέ δεν στρέφονται προς τον Θεό καί ποτέ δεν προσεύχονται. Καί ξαφνικά ή ψυχή τους αισθάνεται μελαγχολία, το πνεύμα τους ανησυχία καί ή καρδιά τους θλίψη. Τότε συνειδητοποιούν ότι σε μια τέτοια δυστυχία, κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Για αυτό στρέφονται προς τον Θεό καί μ' ένα βαθύ αναστεναγμό λένε: «Κύριε, ελέησε με!». Καί ό Κύριος τους ακούει, αν καί στην αρχή ό άνθρωπος μόλις πού αισθάνεται την θεία Χάρη. Αργότερα, την αισθάνεται όλο καί περισσότερο καί νιώθει ανακούφιση.
 

η'. Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ό Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ' ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος άπ' όλους, τότε εμφανίζεται ό Θεός καί συνομιλεί μαζί του καί αυτός μόνο ακούει καί κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!
 

θ'. Μια γυναίκα είπε στον στάρετς Νεκτάριο: «Μπάτιουσκα, οργίζομαι πολύ». Εκείνος απάντησε: «Μόλις αισθανθείς τον εαυτό σου εξοργισμένο, άρχισε να λες συνεχώς το "Κύριε, ελέησον". Ο,τιδήποτε κακό καί δυσάρεστο μπορεί να εξαλειφθεί με την προσευχή.
 

ι'. Όταν κάποτε ή Αλεξάνδρα Κοντσέβιτς τον ρώτησε πώς να προσεύχεται, ό Γέροντας έκανε αργά τον σταυρό του, έπειτα έσκυψε βαθιά, ώσπου άγγιξε το έδαφος με τα χέρια του καί είπε: «Έτσι να προσεύχεσθε, δηλαδή να συμμετέχει καί το σώμα στην προσευχή. Αυτό σημαίνει να προσεύχεσθε με προσκυνήματα από την μέση καί πάνω καί με προσκυνήματα όλου του σώματος έως την γη. Αν, συμμετέχουν ψυχή καί σώμα στην προσευχή, τότε ό Κύριος θα στείλει πλούσια την χάρη του, για να σας βοηθήσει καί θα κατοικήσει ό ίδιος μέσα στην καρδιά σας, ή οποία θα πλημμυρίσει από μεγάλη χαρά καί αγαλλίαση καί καμιά θλίψη δεν θα έχει την δύναμη να την διαταράξει».
 

ία'. Κάποτε πάλι συμβούλεψε: Να προσεύχεσθε απλά: «Ώ, Κύριε, δώσε μου την χάρη Σου!». Ένα σύννεφο από λύπες καί βάσανα μπορεί να έρθει εναντίον σας, αλλά εσείς μόνο να προσεύχεσθε, «Ω, Κύριε, δώσε μου την χάρη Σου!», καί ό Κύριος θ' απομακρύνει την θύελλα.
 

ιβ'. Μια φορά τον ρώτησαν πώς να προσεύχονται για όσους δεν ήταν γνωστό αν ζουν ή όχι: Δεν θα σφάλλετε, απάντησε, αν προσεύχεσθε γι' αυτούς σαν να είναι ζωντανοί, αφού ενώπιον του Θεού όλοι είναι ζωντανοί. Όλοι, εκτός από τους αιρετικούς καί τους αποστάτες. Αυτοί είναι οι πραγματικά νεκροί καί, αν θέλετε, μπορείτε να τους θυμάστε σαν κάτι νεκρό.
 

ιγ'. Για τον εξάψαλμο έλεγε: Ό εξάψαλμος δεν πρέπει να διαβάζεται σαν κάθισμα, αλλά σαν προσευχή. Το νόημα του εξάψαλμου είναι πολύ βαθύ, είναι ή προσευχή του Υιού στον Θεό Πατέρα.
 

ιδ'. Κάποτε ή Ν. Παυλόβιτς είπε στον Γέροντα ότι μερικές φορές αισθανόταν φόβο, συχνά χωρίς λόγο. Ό στάρετς Νεκτάριος της είπε: Απλώς σταύρωσε τα χέρια σου στο στήθος σου κι επανάλαβε τρεις φορές, «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία....» καί θα περάσει. Κι έτσι γινόταν.
 

ιέ'. Κάποτε, ένας γέρος άμαξας πού ονομαζόταν Τιμόθεος, γονάτισε μπροστά στον Στάρετς με το πρόσωπο αλλοιω¬μένο από πίστη, μετάνοια κι ελπίδα.
 

- Μπάτιουσκα, είπε, δώσε μου πνευματική καθοδήγηση, ώστε ή δική σου φλόγα να θερμάνει την παγωμένη ψυχή μου, για να αναζωπυρωθεί καί να βαδίζει με θερμό ζήλο στον ουράνιο δρόμο.
 

Καί μετά άπ' αυτήν την χαριτωμένη κι ευλαβική παράκληση πρόσθεσε απλά:
 

- Μπάτιουσκα, δεν έχω δάκρυα.
 

Καί ό Γέροντας μ' ένα υπέροχο χαμόγελο έσκυψε προς αυτόν καί είπε:
 

- Δεν πειράζει, κλαίει ή ψυχή σου κι αυτά τα δάκρυα είναι πιο πολύτιμα από τα σωματικά.
 

ιστ'. Μιαν άλλη φορά ό Γέροντας είπε: Ή πολυλογία βλάπτει την προσευχή, καθώς βεβαιώνει ό λόγος του Θεού. Το σπουδαιότερο στην προσευχή είναι ή αγάπη καί ό ζήλος προς τον Θεό. Μετά πρόσθεσε πώς είναι καλύτερο να λέμε μια προσευχή την ημέρα αλλά με προσοχή καί την άλλη μέρα άλλη καί πάλι με συγκέντρωση καί προσοχή, παρά να λέμε πολλές συγχρόνως χωρίς προσοχή κι ευλάβεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι ό Γέροντας περιόριζε τίς προσευχές ή τον καθημερινό κανόνα σε μια προσευχή μόνο. Αναφερόταν στις δυνατότητες των αρχαρίων, πού μπορούσαν να συγκεντρώνουν τον νου τους μόνο σε μια προσευχή κι έλεγαν τίς άλλες με διάσπαση του νου.
 

ιζ'. Έδινε αυστηρή εντολή στους μαθητάς του, να μην επιδίδονται συστηματικά στην προσευχή του Ιησού από μόνοι τους, δηλαδή χωρίς οδηγό. Κι εξηγούσε:
 

- Ή εργασία της ευχής στην αρχή είναι πολύ δύσκολη κι επίπονη, με πολλές θλίψεις.
 

ιη'. Έλεγε ό π. Πέτρος, ό υποτακτικός του γέροντος Νεκταρίου, ότι ό Στάρετς, πού αγαπούσε ιδιαιτέρως την Παναγία, προέτρεπε πάντοτε όλους να διαβάζουν τον Ακάθιστο Ύμνο.
 

ιθ'. Ή Ναταλία Β. θυμάται πώς ό στάρετς Νεκτάριος, έλεγε:
 

- Προσευχήσου καί ή προσευχή θα σε διδάξει τα πάντα.
 

Ό ίδιος ήταν εργάτης της ευχής του Ιησού, του άρεσε πάρα πολύ να μιλάει γι' αυτήν καί μου τόνιζε:
 

- Αυτή είναι ή εντολή μου σε σένα· πάντοτε, παντού καί κατά την διάρκεια κάθε δραστηριότητος να λες, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με την αμαρτωλή».
 

κ'. Σύμφωνα με τίς αναμνήσεις των πνευματικών τέκνων του, ό Γέροντας προσευχόταν με παιδική πίστη καί απλότητα, υψώνοντας μερικές φορές τα χέρια του προς τίς εικόνες. Όταν έλεγε το "Πάτερ ημών", ή απαλότητα καί ή απλότητα στον τόνο της φωνής του ήταν κάτι το εκπληκτικό. Σαν να ήταν ό Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, καί ό Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.
 

Όταν αργεί ή απάντηση στις προσευχές μας.

κα'. Ό στάρετς Νεκτάριος έλεγε ότι είναι πολύ ωφέλιμο για μας, όταν ό Κύριος επί μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εισακούει τίς προσευχές μας. Εμείς πρέπει μόνο να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε καί να μην απελπιζόμαστε. Ή προσευχή είναι πνευματικό κεφάλαιο· όσο περισσότερο μένει το κεφάλαιο στην τράπεζα, τόσο πιο πολύ τόκο θα φέρει. Ό Θεός θα στείλει το έλεος του, όταν θα είναι ευάρεστο σ' Αυτόν κι όταν θα είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε προς όφελος μας. Αν έχουμε υπερβολική ανάγκη από κάτι, τότε πρέπει να προσευχηθούμε δύο ή τρεις φορές. Κι όταν ό Θεός μας το δώσει, να τον ευχαριστήσουμε για την εκπλήρωση του αιτήματος μας. Μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί ένας χρόνος για να εκπληρώσει ό Θεός κάποιο αίτημα μας. Πρέπει να έχουμε ως παράδειγμα τους αγίους Ιωακείμ καί Άννα. Σ' όλη τους την ζωή προσεύχονταν καί δεν απελπίζονταν, αλλά ήταν γεμάτοι ελπίδα· καί τι παρηγοριά τους έστειλε ό Κύριος!
 

Ό ατομικός κανόνας.
 

κβ'. Γράφει ή μοναχή Νεκταρία (Κοντσέβιτς): Ό Γέροντας μου είχε βάλει να κάνω κανόνα στο κελί μου· να λέω 30 φορές "Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με την αμαρτωλή", 10 φορές το "Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον με", 10 φορές το "Άγιε άγγελε φύλακα μου, πρέσβευε στον Θεό για μένα" καί 10 φορές το "Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού". Καί πρόσθεσε: «Καθώς θα λες "Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού", όλοι οί Άγιοι στον Παράδεισο θα λένε "Κύριε ελεησόν" καί θα είναι αυτό ένα κέρδος για σένα». Τώρα κάθε φορά πού λέω "Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού", αναλογίζομαι πώς όλοι μαζί οί Άγιοι στον Παράδεισο γονατίζουν μπροστά στον θρόνο του Θεού καί λένε "Κύριε ελεησόν". Ευχαριστία, δοξολογία
 

κγ'. Υπενθύμιζε επανειλημμένως στα πνευματικά του τέκνα να ευχαριστούν τον Κύριο για όλα τα ελέη του. Σαν παράδειγμα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης ανέφερε τον όσιο Ελεάζαρ της Σκήτης του Ανζέρσκ:
 

Ό Όσιος αυτός βγήκε μια νύχτα στον εξώστη του κελιού του καί ατενίζοντας την ομορφιά καί την γαλήνη της φύσεως της Σκήτης του Άνζέρσκ, πού τον περιέβαλλε, αισθάνθηκε συγκίνηση μέχρι του σημείου να δακρύσει. Καί μέσα από την καρδιά του πού πλημμύρισε από θεία αγάπη, βγήκε ένας βαθύς αναστεναγμός: «"Ω Κύριε, τι ομορφιά είναι αυτή πού έχεις δημιουργήσει για μας! Με τι μέσα καί τι τρόπους μπορώ εγώ, ένα αξιοκαταφρόνητο σκουλήκι, να σ' ευχαριστήσω για όλα τα μεγάλα καί πλούσια ελέη πού μου έχεις δώσει;».
 

Ή δύναμη του αναστεναγμού καί ή προσευχή του οσίου άνοιξαν τους ουρανούς καί μπροστά στα μάτια της ψυχής του εμφανίστηκαν μυριάδες Άγγελοι φωτεινοί, πού έψαλλαν την μεγάλη αγγελική δοξολογία "Δόξα εν ύψίστοις Θεώ καί επί γης ειρήνη εν άνθρώποις ευδοκία", ενώ μια αόρατη φωνή είπε στον Όσιο:
 

- Καί συ επίσης, Ελεάζαρ, να ευχαριστείς τον Πλάστη καί Δημιουργό σου μ' αυτά τα λόγια της δοξολογίας.
 

Καί ό στάρετς Νεκτάριος υπογράμμισε αναστενάζοντας:

 

- Ή σημερινή γενιά έχει σταματήσει ν' απευθύνει ευχαριστήριες προσευχές προς τον Κύριο, καί περιορίζεται να του απευθύνει συνεχώς μόνο αιτήματα σαν τον αχάριστο ζητιάνο.

 

Πηγή: paterikiorthodoxia.com

Αναρτήθηκε από Εγκόλπιον Ορθοδοξίας στις 4:22 μ.μ.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΣΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ

— anaxoriti

71.  Η υπομονή αποκτάται, δεν αγοράζεται έλεγε ένας ασκητής.
72.  Είπε ένας γέρων. Η πνευματική ζωή χρήζει υπομονής, σταθεράς υπομονής. Ο άνθρωπος παθαίνει μεταβολές, αλλοιώσεις. Από την μία μέρα στην άλλη.
73.  Όταν ρωτούσαν τον ασθενή γέροντα Νικόλαο της Νέας Σκήτης πως είναι στην υγειά του απαντούσε ο υπομονετικός γέρων.
Δόξα το Θεό. Και αλλά μου πρέπουν.
Όταν εκοιμήθη το πρόσωπο του έλαμψε!! 
74.  Ρώτησε ένας ιερέας γέροντα ασθενή Μόναχο. Πως είστε στην υγειά σας πάτερ; Ε, καλά. Τώρα μου παρουσιάστηκαν και άλλες παθήσεις. Όλα όμως χρειάζονται. Πως θα πάω Εκεί πάνω, παπά μου με άδεια χέρια;
75.  « Κύριε μου, γιατί να υποφέρω τόσο πολύ;» παραπονιόταν κάποτε ο ασθενής ενάρετος γέρων Αρτέμιος ο Γρηγοριάτης. Τότε είδε τον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος του έδειξε τα χέρια του και την πλευρά του και του έλεγε.
Κοίταξε πόσο υπομονή έκανα. Εσύ για την αγάπη μου δεν υπομένεις;
76.  Είπε ένας γέρων μοναχός.
Η ασθένεια είναι θεία επίσκεψη. Η ασθένεια είναι μέγιστο Δώρο του Θεού.
Αυτό που μπορεί να δώσει ο άνθρωπος στο Θεό είναι ο πόνος.
77.  Γέροντα έχω τόσα χρόνια στο Άγιο Όρος και δεν είδα καμία οπτασία ή κανένα όραμα ή δεν είχα κάποια πληροφορία πνευματική, έλεγε στον γέροντα πατέρα Ιωακείμ ο τώρα στην Αγγλία, Αγιορείτης Ρώσος ιερομόναχος Σωφρόνιος, ο κτήτορας της εκεί ιεράς Μονής και ο συγγραφέας του βίου του αγίου Σιλουανού.
Του απάντησε ο γέρων Ιωακείμ.
Ποιος σου χάρισε υπομονή και κάθεσαι στο Όρος και μάλιστα στα φρικτά Καρούλια, παρά ο Θεός.
Θα μπορούσες να μείνεις χωρίς εμφανή την Χάρη του Θεού;
Άλλο θαύμα μεγαλύτερο από αυτό μην ζητάς και χάρισμα ψηλότερο μην θέλεις.
78.  Ένας νέος μοναχός πήγε στον αββά Ζωσιμά τον Καρουλιώτη και του είπε.
Γέροντα, έχω πειρασμό.
Παιδί μου του απάντησε εκείνος ο πειρασμός υπάρχει παντού.
Στο φαγητό πειρασμός, στον ύπνο πειρασμός.
Θυμήσου τι λέει το Γεροντικό.
Πάρε τους πειρασμούς και κανένας δεν σώνεται.
Και έτσι παρηγορήθει ο αγωνιστής.
79.  Ζούσε στην σπηλιά του όσιου Πέτρου του Αθωνίτου ο γέρων Χρυσόστομος και ο μοναχός Σέργιος.
Τον Σέργιο τον πολεμούσε ο σατανάς να φύγει από τον ασκητικό του στίβο και να εγκαταλείψει τον αγώνα.
Κάποτε επισκέφτηκε ένα γέροντα στις Καρυές, που με άφθαστη αυταπάρνηση και υπομονή είχε γηροκομήσει και θάψει τέσσερις γεροντάδες.
Πως μένεις τώρα μόνος σου εδώ χάμω; Τον ρώτησε ο Σέργιος.
Με πολεμάει και εμένα ο διάβολος να φύγω, αλλά ξέρεις τι με κρατάει; Απάντησε ο ηρωικός γέρων.
Έλα να σου δείξω τους θησαυρούς μου.
Ποιοι είναι οι θησαυροί σου; Δεν βλέπω τίποτα.
Τον πήρε τον πήγε σε ένα δωμάτιο, που είχε παλιά παπούτσια, τρύπια πόσων ετών….., παλαιά ζωστικά, και παλαιούς σκούφους των γεροντάδων του αλλά και του εαυτού του, δείγματα αμέτρητων αγώνων και θυσιών….
Να οι θησαυροί μου.
Πες μου, πώς να τους εγκαταλείψω;
Διδάχτηκε ο π. Σέργιος περισσότερο από κάθε άλλη διδασκαλία, από αυτούς τους σιωπηλούς θησαυρούς και διδασκάλους.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΟΣΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ (1853-1928)

---

Σημείωμα εκδότου
Σε επίσκεψη μας σε Ιερά Μονή μας προσεφέρθη το βιβλίο• Ό Όσιος Νεκτάριος ό τελευταίος στάρετς της Οπτινα, 1853 -Μάιος 1928.
Για τον σύγχρονο αυτόν Άγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας της Ρωσίας δεν είχαμε ούτε ακούσει. Διαβάζοντας, τα της-θαυμαστής υψηλής πνευματικής ζωής του, θεωρήσαμε καλόν να κυκλοφορήσει αυτό το ειδικό τεύχος, δανεισμένο από τίς σελίδες 289-325 του αξιόλογου αυτού βιβλίου, πού περιέχει επιστολές, διδασκαλίες και αποφθέγματα του εμπνευσμένου οσίου Γέροντος Νεκταρίου.
Ή Ιερά Μονή ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ στον Κάλαμο Αττικής, πού κυκλοφόρησε το βιβλίο, δια του πανασιολογιωτάτου Ηγουμένου αυτής Άρχιμ. Χριστοδούλου, μας έδωσε την ευλογία προς ανατύπωση των τελευταίων σελίδων του ψυχωφελεστάτου αυτού βιβλίου, πού ήδη κατέχετε.
Ευχόμενοι να συντελέσει ή μελέτη αυτού του τεύχους στην πνευματική ωφέλεια των αναγνωστών, με τίς πρεσβείες του Όσίου Νεκταρίου της Όπτινα, οι εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» το προσφέρουν δωρεάν εις τους ενδιαφερομένους από τα γραφεία τους.

Σπαρτάκου 6 - Συκιές θεσ/νίκης.
Πληροφορίες στο τηλ. 2310 212659

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

1. Αγάπη προς τον Θεό
Φιλόθεη δούλη του Θεού Όλγα Μιχαήλοβνα
Μου γράφετε πώς θέλετε να μάθετε για την αγάπη προς τον Θεό. Θέτω λοιπόν υπόψη σας την διδασκαλία των αγίων πατέρων περί του θέματος αυτού:
Θέλεις να μάθεις την αγάπη προς τον Θεό; Απομακρύνσου από κάθε πράξη, λέξη, σκέψη και αίσθηση απαγορευμένη από τα Ευαγγέλια. Με την έχθρα σου προς την αμαρτία, πού είναι τόσο μισητή στον πανάγιο Θεό, δείξε και απόδειξε την αγάπη σου προς Αυτόν. Τίς αμαρτίες στις οποίες έτυχε να πέσεις λόγω αδυναμίας να τίς θεραπεύεις αμέσως δια της μετανοίας. Άλλα είναι προτιμότερο με την άγρυπνη προσοχή στον εαυτό σου να μην επιτρέπεις στις αμαρτίες να εισχωρούν στην καρδιά σου.
Θέλεις να μάθεις την αγάπη προς τον Θεό; Να μελετάς φιλόπονα τίς εντολές του Κυρίου στα Ευαγγέλια και να προσπαθείς να τίς εκπληρώνεις σε κάθε σου ενέργεια. Προσπάθησε να μεταποιείς τίς αρετές του Ευαγγελίου Σε δικό σου απόκτημα. Είναι φυσικό ό καθένας να εκπληρώνει το θέλημα εκείνου πού αγαπά.
Σάς εύχομαι το έλεος του Θεού και κάθε ευτυχία, και επικαλούμαι για σας την ειρήνη και την ευλογία του Θεού.
Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 15 Δεκεμβρίου 1921

2. Ευλογημένο το νέο έτος
Αξιότιμη εν Κυρίω Όλγα Μιχαήλοβνα
Έλαβα το γράμμα σας. Σας στέλνω τίς ευχές μου για το νέο έτος και προσεύχομαι να περάσετε και αυτό και όλα τα έτη της ζωής σας ευχαριστώντας τον Θεό, με την σκέψη στην αιωνιότητα και με πράξεις χάριν της αιωνιότητας.
Διώξτε τον εχθρό, τους πειρασμούς του και τίς δαιμονικές σκέψεις πού φέρνει, με την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελεησόν με την αμαρτωλή». Αυτή ή προσευχή μπορεί να λέγεται σε οποιαδήποτε απασχόληση. Εύχομαι ό Κύριος να σας προστατεύει απ' όλες τίς παγίδες του εχθρού. Επικαλούμαι για σας την ειρήνη και την ευλογία του Θεού.
Ό αμαρτωλός Ιερομόναχος Νεκτάριος 18Ίανουρίου1922.

3. Οι θλίψεις και το έλεος του Θεού
Αξιότιμη εν Κυρίω Σοφία Άλεξάντροβνα
Γνωρίζω τίς θλίψεις σας. Άλλα ή θλίψη στέλνεται πάντα, επειδή δια της προσευχής ό άνθρωπος ελκύει το έλεος του Θεού, το όποιο υπερβαίνει πολλαπλασίως την θλίψη. Πιστεύω πώς ή ταλαιπωρία του συζύγου σας θα λήξει. Να προσεύχεσθε στην αγία Αναστασία και στον απόστολο Πέτρο.
Πείτε στην κόρη σας ότι ή υγεία της ψυχής και του σώματος της εξαρτάται από την συχνή και αξία μετάληψη των αγίων Μυστηρίων του Χριστού. Είναι καιρός ν' αξιοποιήσει την ζωή της προσφέροντας την σαν δώρο για την δόξα του Θεού. Ή αληθινή μακαριότητα υπάρχει μόνο στην κοινωνία με τον Κύριο, πού κατορθώνεται με την μελέτη και υπακοή στον θειο του λόγο. Μόνο ή πίστη και ή δικαιοσύνη (αρετή) ή ,ή συνεχής προσπάθεια γι' αυτές - και τίς δύο, όχι μόνο την μία - καθώς επίσης ή υποταγή και ή ευχαριστία προς τον Θεό για ό,τιδήποτε μας στέλνει, μας απαλλάσσουν από κάθε αρρώστια, θλίψη και κακουχία και στην θέση τους μας προσφέρουν ειρήνη και χαρά εν Άγίω Πνεύματι. Αυτά τα εύχομαι για σας με το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ό αμαρτωλός ιερομόναχος Νεκτάριος 7 Σεπτεμβρίου1922.

4. Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς
Θεοφιλέστατη Σοφία Άλεξάντροβνα
Ή ειρήνη και ή ευλογία του Θεού να είναι με σας και με τον σύζυγο σας (δεν μου γράψατε το όνομά του) και με την κόρη σας Ειρήνη.
Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν και ειπωσιν πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και άγαλλιάσθε, ότι ό μισθός υμών πολύς εν τοις ούρανοίς (Είστε μακάριοι, όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με ψεύτικες κατηγορίες για χάρη μου. Να χαίρεσθε και ν' αγάλλεσθε, γιατί ό μισθός σας θα είναι μεγάλος στους ουρανούς).