π. Ιουστίνος Πίρβου: «Μια ζωή αφιερωμένη στο Χριστό».

π. Ιουστίνος Πίρβου
Ομολογία πίστεως μέσα στις κομμουνιστικές φυλακές! Διηγείται ο ιερομ.Ιουστίνος Πίρβου
….Και φτάνει σε μένα και με ρωτάει: “Εσύ τι δουλειά έκανες;”. Εγώ τότε ξέροντας τι με περιμένει εάν έλεγα ιερέας, απάντησα: “Αγρότης”. “Αγρότης; Θα σου δώσω μία…” Και προς έκπληξή μου, με πετάει στον τοίχο και αισθάνθηκα σαν να μου βγήκαν τα πνευμόνια επειδή με βρήκε απροετοίμαστο. Και πέρασαν πολλά χρόνια κι με βάρυνε η συνείδησή μου που δεν είχα θάρρος.
Και ήρθε η στιγμή να ξεχρεώσω. Ήταν τότε που η Δύση είχε αρχίσει να μαθαίνει τι γίνεται στις κομμουνιστικές φυλακές και το σχέδιό τους να μας εξοντώσουν όλους με την υποσίτηση. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές αποφάσισαν να στείλουν τους πολιτικούς κρατούμενους σε καταναγκαστικά έργα. Γι’ αυτό μας είχαν μαζέψει όλους τους κρατούμενους στην αυλή. Η πρώτη ερώτηση ήταν: “Ποιος πιστεύει στο Θεό; Ποιος πιστεύει σ’ αυτήν την ηλιθιότητα;”
Τότε κάτι εξεγέρθηκε μέσα μου. Κατάλαβα ότι είχε φτάσει η στιγμή. Μου ήταν αδιάφορο τι θα μου συνέβαινε μετά. Όταν άκουσα την ερώτηση αναπήδησα. Στεκόμουν στην πίσω σειρά, ήμασταν περίπου 120. Βγήκα μπροστά. Με κρατούσαν. Όλοι ήμασταν αδυνατισμένοι σα σκιές, σα φαντάσματα. Μου είπε: «Έλα εδώ» δείχνοντας μου το αριστερό του χέρι. “Ποιος άλλος πιστεύει σαν αυτόν;” Μόνο 7 στάθηκαν στη θέση τους, οι πληροφοριοδότες τους που είχαν παρεισφρύσει ανάμεσά μας.
Με έβαλαν στην απομόνωση 9 ημέρες και μου έδωσαν τη γνωστή μερίδα: 200mg αλατισμένο νερό και 100 γρ. ψωμί. Μετά απ’ αυτό το διαβολικό φέρσιμο οι άλλοι με ρωτούσαν. “Γιατί είπες ότι είσαι ιερέας;” “Πως θα μπορούσα να πω κάτι άλλο; Μου έφτανε η προηγούμενη πτώση μου”. Όποιος λέει την αλήθεια μπορεί να χάσει σήμερα αλλά να κερδίσει για πάντα, επειδή τίποτε δε γίνεται χωρίς να το ξέρει ο Θεός· όλα είναι μια δοκιμασία και μια απόδειξη της αγάπης του Θεού.
Εγώ δε θέλω να πω ότι έκανα κάτι θαρραλέο. Εγώ είπα: «Κύριε, συγχώρεσέ με. Αμάρτησα και θέλησα να δοθώ σε Σένα αυτήν την επικίνδυνη στιγμή». Τότε όλοι με πρόσεξαν και να ξέρετε ότι οι φύλακες οι αξιωματικοί και όλο το στρατόπεδο άρχισαν να μου δείχνουν ένα σεβασμό. Με χλεύαζαν βέβαια αλλά όχι όπως πρώτα. Μετά από χρόνια ξαναείχα την ευκαιρία να ξεχρεώσω πολλές φορές.
Viata parintelui Iustin-Minastirea Petru Voda
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Προσκυνητής: 12 Ιανουαρίου 2010
***
π. Ιουστινος Πίρβου – Μια ζωή αφιερωμένη στο Χριστό
«Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι σαν άδεια πανοπλία. Απ’ όταν φοβάμαι το Θεό δε φοβάμαι τίποτα! Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος (από την αμαρτία) και κάνω ότι θέλω (για το Θεό και τη ψυχή μου). Δε φοβάμαι τους ανθρώπους»

Αυτό το απόφθεγμα δεν θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να το πει… επειδή και σε έναν εν ζωή άγιο (όπως θεωρείται ο π. Ιουστίνος Πίρβου από την πλειοψηφία όσων τον γνώρισαν) κόστισαν 4 χρόνια φυλακή μαζι με τα 12 χρόνια που είχε κάνει μετά τον πόλεμο. Στα 90 του χρόνια συνεχίζει να είναι ένα παράδειγμα αντοχής- φυσικής και ψυχικής – στη “χιονοστιβάδα” των ανθρώπων που στέκονται μέρα-νύχτα στην πόρτα του κελιού του στη Μονή Πέτρου – Βόντα – Νεάμτς, με τα προβλήματα και τις στενοχώριες τους και τους οποίους ο γέροντας δέχεται στο κελάκι του, ακουμπώντας το ασκητικό του σώμα σ’ ένα καναπεδάκι όπου στέκεται για πολλές ώρες.
Σε υποδέχεται με ένα βλέμμα γαλάζιο, ζεστό αλλά και διεισδυτικό. Πότε δεν κουράζεται ν’ ακούει τον πόνο των χιλιάδων ανθρώπων που τον επισκέπτονται! Δε σου έρχεται να πιστέψεις πως ένας άνθρωπος που έμεινε στις κομμουνιστικές φυλακές 16 χρόνια, σε κελιά παγωμένα, πεινασμένος, χτυπημένος και φριχτά βασανισμένος ψυχικά και σωματικά, αντέχει στα 90 του χρόνια το άλλο «βασανιστήριο» αυτό του πόνου των ανθρώπων που έρχονται σ’ αυτόν για βοήθεια. Αλλά αυτό δεν εκπλήσσει επειδή:
«Όσοι φυλακίσθηκαν (σ.σ. στις κομμουνιστικές φυλακές) όσοι υποφέρουν και υπέφεραν είναι πιο δεικτικοί στα θαύματα, στο να καταλάβουν το θαύμα της ζωής. Τον άνθρωπο που είναι “έτοιμος” δεν τον τρομάζει ο θάνατος, ούτε φτάνει στην ώρα της Κρίσεως με το σακί αδειανό» (π. Ιουστίνος Πίρβου). Και ο γέροντας τους ακούει με υπομονή όλους, βάζει το χέρι του στο κεφάλι τους και η παρηγοριά που προσφέρει δεν είναι μικρό πράγμα. Πολλοί ομολογούν ότι δέχτηκαν το Χριστό μετά από την πρώτη συνάντηση μαζί του.
Μετά τη πρωινή Θ. Λειτουργία στην πόρτα τον περιμένουν όχι μόνο γέροι, γυναίκες, μοναχοί και μοναχές αλλά και πολλοί νέοι. Για τους νέους λέγει ο π. Ιουστίνος: «Οι νέοι θα τον βρουν το Θεό και θα βρουν και αυτούς που έζησαν εν πνεύματι και αληθεία αν ψάξουν, αν θελήσουν οπωσδήποτε να ζήσουν και αυτοί εν Αληθεία, μια ζωή με αξίες, καθαρή και άξια να πάει στην αιωνιότητα. Ο λόγος που πρέπει ν’ ακούγεται στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι: πίσω στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Αγίων που εδόξασε ο Θεός με αγία λείψανα. Αυτοί είναι τα μοντέλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Επίσης ο π. Ιουστίνος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας: «Τώρα ο διωγμός της Εκκλησίας έχει άλλη μορφή. Οι εχθροί έρχονται με τα “ανθρώπινα δικαιώματα”, με την “ελευθερία συνειδήσεως” όπου κρύβεται η μεγάλη ανηθικότητα. Στόχος είναι η διάλυση του έθνους του οποίου οι αξίες είναι ακριβώς η ταυτότητά μας στον κόσμο. Εάν δε μετανοήσουμε και δε γονατίσουμε δε θα καταφέρουμε τίποτα. Εάν όμως προσευχηθούμε με ζήλο, ο Θεός θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε όλες τις δοκιμασίες: την παγκοσμιοποίηση, τον οικουμενισμό και ποιος ξέρει ποια άλλα. ΟΛΑ ΘΑ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ».
Από το περιοδικό LUMEA MONAHILOR
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Προσκυνητής: 12 Ιανουαρίου 2010