Κάποτε με ερώτησε ο Γέροντας, πόσα πιάνα είχα στο σπίτι μου στην Μόσχα. Εγώ αµέσως τότε θυµήθηκα έναν συµµαθητή μου από το γυµνάσιο, παιδί όχι καλό, έναν χαρακτήρα με όχι τόσο καλή υπόληψη, που οι άσχηµες συζητήσεις του, οι φτωχικές του διανοητικές ικανότητες, η απότοµη συµπεριφορά του σε θρησκευτικά ζητήµατα, η εξωτερική του εµφάνιση, οι παρέες του και γενικά η γνώµη των φίλων μου γι’ αυτόν, επιβεβαίωναν το ήθος του.
Αυτό λοιπόν το παιδί, μια ηµέρα έφερε μαζί του μέσα στην τάξη το βιολί του. Ήταν εκ φύσεως θαυµάσιος μουσικός.
Και επειδή έτυχε να απουσιάζει ο καθηγητής, με την απαίτηση όλων των µαθητών, άρχισε να παίζει βιολί.
Χωρίς µουσικό κείµενο. Από µνήµης.
Όταν τελείωσε, έγινε µια αλλαγή.
Η συνηθισµένη του αφηρηµάδα είχε εξαφανισθή.
Σοβαρεύτηκε. Όλοι το πρόσεξαν.
Όταν αυτά τα ανέφερα στον π. Βαρσανούφιο, εκείνος τα σχολίασε, ως εξής:
Είδες, πως ακόµη και η µουσική µπορεί, έστω για λίγο, να σε
αποτραβήξει από τον κόσµο; να σε ελευθερώσει από τα δεσµά του και την
επίδραση του;
Και αν ο φίλος σου είχε αυτή την εξωτερική αλλαγή, σκέψου, τι θα αισθανόταν εσωτερικά, µέσα του!
Γιατί µόνο εκείνος, που έχει την ίδια εµπειρία, µπορεί να τον καταλάβει.
Και κάτι άλλο: αν απλώς η µουσική κατορθώνει και αποξενώνει τον άνθρωπο
από τον κόσµο, τότε σίγουρα αυτό το κατορθώνει, και σε πολύ µεγαλύτερο
βαθµό ή προσευχή!..
Από Το Βιβλίο Του Οσίου Στάρετς Νίκωνος Μπελιάεφ, “Ρήματα Ζωής, Το Ημερολόγιο”, Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως Πρέβεζας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου