Διστακτική η είσοδος στην Εκκλησία.
Δεκαπενταύγουστος. Το Πάσχα του καλοκαιριού βρίσκει όλη τη Λακωνία σε μια έκρηξη εξωστρέφειας. Πανηγύρια και γιορτές, ευκαιρία για αντάμωμα και γλέντι. Την παραμονή της μεγάλης εορτής, με guest Lakonistas το Γιώργο, τη Ρένα και τον μικρό Ερρίκο, επιλέξαμε να βρεθούμε στην Αναβρυτή, το χωριό που αποτελεί κόμβο για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον Ταΰγετο μέσα από τα μονοπάτια του. Η επίσκεψή μας στην Παναγία τη Φανερωμένη είχε να κάνει με τη μεγάλη Γιορτή της Κοιμήσεως της Μεγαλόχαρης παρόλο που η Ιερά Μονή γιορτάζει στις αρχές Σεπτεμβρίου και όχι τον Δεκαπενταύγουστο.
Δεν ξέρω αν όντως λέγεται “Στάση Λυκούργου”, η θέα της πάντως είναι συγκλονιστική.
Δεν κάνει παράξενια παιγνίδια το πίσω φλάς;
Αχού! Ένα UFO έρχεται κατά πάνω μας!
Το διακοσμητικό περιστέρι δίνει κάτι ανάγλυφο στον τοίχο.
Minimal γραμμές.
Αναβρυτή. Στο κέντρο ένας χάρτης της περιοχής και των μονοπατιών.
Γάργαρα και δροσερά τα νερά κυλάνε παντού.
Δεκαπενταύγουστος και το καλοκαιρινό άσπρισμα – ευτυχώς – ακόμα καλά κρατεί.
Πολύ όμορφο και ασυνήθιστο το μεταλλικό μπαλκόνι.
Ο κάδος των απορριμάτων σε τέλειο χρωματικό πάντρεμα, στην είσοδο του σπιτιού!
Τρακτέρ. Φυσικά.
Η Αναβρυτή, αυτή την εποχή, μοιάζει να έχει δεχτεί τη ζωογόνο επίσκεψη των καλοκαιρινών της κατοίκων, ζωντανή και φροντισμένη. Το πάλαι ποτέ κεφαλοχώρι είναι νευραλγικό «σταυροδρόμι του βουνού» και η πρόγευση μέσα από αυτό το post είναι ένα μικρό «ορεκτικό» για μια μεγαλύτερη παρουσίαση αυτού του ιδιαίτερου χωριού της Λακωνίας το οποίο στα 850μ. αποτελεί το «απόλυτο ορμητήριο προς την καρδιά του Ταϋγέτου».
Ο δρόμος που ενώνει το χωριό με την Ιερά Μονή της Φανερωμένης.
Στο βάθος η Σπάρτη.
Εντυπωσιακή η είσοδος στην κυρίως αυλή της Μονής.
Το κιγκλίδωμα σου υπενθυμίζει ότι είσαι σε ένα ιερό χώρο.
Ο αρχιτέκτονας νιώθει την ανάγκη να “αγγίζει” τις λεπτομέρειες.
Είσοδος του ναού.
Το τζαμωτό πάνω από την πόρτα του ναού.
Πλακάκια για το δάπεδο του ναού.
Ο ναός είναι ιδιαίτερα επιβλητικός.
Το παραπέτασμα που χωρίζει το Ιερό από τον Ναό.
Η κύρια εικόνα του Ιησού.
Ερρίκο… δες εκεί ψηλά!
Τεράστια η τοιχογραφία με την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Δεν ξέρουν κατά που να στρίψουν.
Ο σαλίγκαρος που οδηγεί στο Καμπαναριό.
Οι τσιμέντινες κολώνες κάνουν “κορνίζα” σε όμορφες εικόνες.
Ταύγετος. Μεγαλειώδης.
Ταύγετος. Μια κορυφή “εντός κάδρου”.
Σημειώστε το.
Με τη βόλτα μας να αποκτά σαφή προσκυνηματικό χαρακτήρα, ξεκινήσαμε από τη Φανερωμένη [7 - 10 λεπτά με το αυτοκίνητο, βόρεια του χωριού - η έντονη ζέστη μας απέτρεψε να το κάνουμε με τα πόδια] και στην επιστροφή μας στο χωριό επισκεφτήκαμε τον Ναό του Αγίου Νικολάου, την δεσπόζουσα Μητρόπολη, πολύτιμο μνημείο χτισμένο το 1625. Μπήκαμε στο ναό χάρη στη φιλόξενη γειτόνισσα που κρατά τα κλειδιά του χώρου. Ας είναι καλά!
Ανεβαίνοντας προς τον Άγιο Νικόλαο – Αναβρυτή.
Οι κολώνες της εισόδου.
Το παλιό καμπαναριό.
Το παλαιό κομμάτι του ναού. Υπέροχο και μυσταγωγικό.
Σπάνια απαντώμενη λεπτομέρεια. Η γέννηση του Χριστού σκαλισμένη στο τέμπλο.
Μερικά σωζόμενη τοιχογραφία.
Φως και σκιά.
“Η Δίκη του Χριστού”. Σπάνια απεικόνιση του θέματος από παλαιό Λάκωνα καλλιτέχνη, τον Παναγιώτη Αλατσά.
Ώρα για παιγνίδι!
Το παλιό τζιπ, εγκαταλελειμένο στο δρόμο, είναι πια ένα αξιοθέατο!
Ταχύρυθμα μαθήματα οδήγησης.
Ο νέος οδηγός τα πάει πολύ καλά!
Μοχλοί και κουμπιά.
Έχει πάρει τον αέρα του βολάν!
Στον παραδεισένιο προαύλιο χώρο της Φανερωμένης, με τις ορτανσίες, τα λουλούδια και το παχύ ίσκιο των δέντρων, τρώγοντας λουκούμι και απολαμβάνοντας δροσερό νερό, αναρωτιόμαστε για ένα πράγμα. Γιατί, άραγε, οι κάτοικοι στα επαρχιακά αστικά κέντρα – όπως η Σπάρτη – εγκλωβίζονται στη συνήθεια, την επανάληψη και την «αφυδατωμένη καθημερινότητα» ενώ έχουν αμέτρητες επιλογές – δίπλα τους κυριολεκτικά – που θα τους φέρουν εντός μισής ώρας σε τέτοια σημεία. Σημεία στα οποία νιώθεις να «ξαναγεννιέσαι» κυριολεκτικά…..
Ένας κήπος που σου προσδίδει ηρεμία. Ο χαλαρωτικός κήπος της Μονής της Φανερωμένης.
Αιωνόβια τα δέντρα.
Ο πλάτανος χαρίζει απλόχερα σκιά και δροσιά.
Πωπωωω!
Μια μικρή “κρύπτη” με τη σκηνή της Σταύρωσης.
Εσταυρωμένος.
Παναγία.
Ένα υπέροχο παγώνι….. αποφεύγει την παρέα με τις όρνιθες.
Αυθόρμητες πτήσεις!
Τι είναι πιο υπέροχο; Το σχήμα ή το χρώμα;
Απολαυστικό το λουκουμάκι κάτω από τον πλάτανο.
Ο καρπός μεγλάνει ξεκούραστα παρκαρισμένος στο κλαδί.
Οι σφηκούλες μάλλον πάνε για νερό που έχει κάπου λιμνάσει.
Μείναμε με την απορία… Ξεχάσαμε και να ρωτήσουμε τι είναι αυτό το δέντρο.
Αχ…. Βασιλικός ο μυρωδάτος!
Ανάπαυλα για μισό λεπτό… και μετά ξανά προς τη δόξα τραβά!
Οι ορτανσίες ευδοκιμούν στο βουνό.
Και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου