Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: Η αντίστροφη κλίμακα του Ιωάννου του Σιναΐτου (1)

του Αριστείδη Δασκαλάκη 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Η Κλίμαξ του Ιωάννη του Σιναϊτη, ίσως είναι το σημαντικότερο ιερό βιβλίο μετά την Αγία Γραφή.
Παλαιά οι Πατέρες και οι Όσιοι της Εκκλησίας την τηρούσαν μέχρι κεραίας.
Πλέον οι Πατριοί και οι Ανόσιοι, την προσβάλλουν και τη λοιδορούν με τα πεπραγμένα και τα λεγόμενά τους.
Δηλαδή το εκκοσμικευμένο κομμάτι της εκκλησίας, οι κληρικοί και λαϊκοί ακαδημαϊκοί και πολιτευτές, Οικουμενιστές, φιλο-μασόνοι και οι «ησυχαστές», αυτοί που προτρέπουν να κάνουμε «ησυχία» και να μη μιλάμε ενάντια στον Οικουμενισμό και την αίρεση κάνοντας «υπακοή». Αλλά και οι δήθεν αγωνιστές της πίστεως που την ομολογία την βλέπουν ως όχημα αυτοπροβολής και πολλές φορές προσχωρούν σε σχισματικούς.
Ιεράρχες που ραντίζουν αντί να βαπτίζουν, που συνεύχονται ή χειροφιλούν καρδιναλίους, που συμμετέχουν σε ισλαμικές προσευχές, που συλλειτουργούν με αυτοχειροτονημένους σχισματικούς δίνοντας αυτο-άφεση αμαρτιών, με τη δικαιολογία της ιδιωτικής επίσκεψης (σάμπως το ιερατικό αξίωμα εκλείπει όταν ιδιωτεύεις κι επιτρέπεται κάθε ανίερη ενέργεια ακόμα και το συλλείτουργο με σχισματικούς), που σχετίζονται καθ’ οιονδήποτε τρόπο με μασονικές στοές, που μνημονεύουν Αγίους χωρίς να τους μιμούνται, που κηρύττουν την μη άμωμο σύλληψη του Κυρίου, που ακυρώνουν τη Θεοπνευστία του Ευαγγελίου.
Ας δούμε εν συντομία (και με «λίγα σύντομα κείμενα») κάθε σκαλί που σε κατεβάζει απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, απ’ τη δυνατότητα θέωσης στην πιθανότητα απώλειας. Πως πλήττονται σημεία καίρια της Κλίμακος, απ’ τους πολέμιους της Ορθοδοξίας.
ΛΟΓΟΣ 30^ος Περί ἀγάπης, ἐλπίδος καὶ πίστεως
Ο Απόστολος Παύλος τονίζει ότι «Νυνὶ δὲ μένει τὰ τρία ταῦτα·πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη· μείζων δὲ πάντων ἡ ἀγάπη» (Α´ Κορ. ιγ´13).
Γι’ αυτό και ο αββάς Ιωάννης τη βάζει στο τελευταίο σκαλί της Κλίμακος (απ’ το οποίο ξεκινά και η κάθοδος των πολεμίων του Θεού).*
«Η μία, η πίστις, δύναται να επιτελέση τα πάντα. Η άλλη, η ελπίς, περικυκλώνει με το έλεος του Θεού και δεν καταισχύνει τον ελπίζοντα. Και η Τρίτη, η αγάπη, δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της …».**
Οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας και οι «ορθόδοξοι» υποτακτικοί τους, δεν διακατέχονται από πίστη στον Ένα και μοναδικό Θεό, αλλά υποταγμένοι στην ιδιοτέλειά τους πιστεύουν στον εαυτό τους που έχει καταντήσει ένας μικρός Πάπας. Χάνουν την ελπίδα τους (στην πρόνοια του Θεού) και δεν θα περικυκλωθούν με το έλεος του Θεού αλλά με την οργή και την αγανάκτησή Του, «εἰ δὲ θέλων ὁ Θεὸς ἐνδείξασθαι τὴν ὀργὴν καὶ γνωρίσαι τὸ δυνατὸν αὐτοῦ ἤνεγκεν ἐν πολλῇ μακροθυμίᾳ σκεύη ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν,» (Ρωμ. 9,22)
Και όντως εκδηλώνουν αγάπη. Μια άλλη αγάπη που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση προς τα έγκατα του Άδη και της Κολάσεως.
«Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωση με τον Θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους… Ως προς δε τις ιδιότητές της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως.»
Αγάπη στην αίρεση και στην εξουσία της (Πάπας, επίσκοπος του Καντέρμπουρι, Επιφάνιος Ουκρανίας κ.λ.π) και όχι στον αιρετικό. Γιατί η όντως αγάπη στον άνθρωπο, συμπεριλαμβάνει τον αιρετικό και «αγωνιά» να τον σώσει.
Ποια είναι η αγάπη αυτών, που σε κάθε έλεγχο αποστρέφονται τον ελεγκτή, τον υβρίζουν και τον λοιδορούν, τον φυλακίζουν ενίοτε ή του κόβουν το μισθό;
Απώλεια ταπεινώσεως τους χαρακτηρίζει, καθώς πλέουν σε πελάγη μίσους κι εκδικητικότητας, προσπαθώντας να εξουθενώσουν τους δίκαιους ελεγκτές τους.
«Η αύξηση του φόβου είναι αρχή της αγάπης. Εκείνος που ένωσε τελείως τις αισθήσεις του με τον Θεόν, μυσταγωγείται στην θεολογία από τον ίδιο τον Θεόν. Εάν όμως οι αισθήσεις δεν έχουν ενωθεί με τον Θεόν, είναι δύσκολο και επικίνδυνο να θεολογεί κανείς.»
Οι φιλοαιρετικοί ιεράρχες –που αναγνωρίζουν μυστήρια στους αιρετικούς και στους αυτοχειροτονημένους σχισματικούς – έχουν απωλέσει το φόβο Θεού άρα και απέχουν απ’ την αρχή της αγάπης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά νομίζουν ότι θεολογούν, ενώ αμπελοφιλσοφούν δαιμονικά, χαρακτηρίζοντας τους αντιδρώντες ως «θολολόγους» παραφράζοντας αυτό, που κακώς νομἰζουν ότι ενεργούν. Δηλαδή τη Θεολογία.
Η Παλαιά Διαθήκη ομιλεί για τον Θείο έρωτα «Ἐγὼ καθεύδω» ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς φύσεως, «ἡ δὲ καρδία μου ἀγρυπνεῖ» ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ ἔρωτος ( Ἆσμα ε´ 2).
Μιλάει για τον σωματικό ύπνο αλλά και την νήψη της καρδίας. Εδώ στον οικουμενιστικό όχλο, διαπιστώνουμε τον πνευματικό λήθαργο και το «πλήθος του έρωτος» των επίγειων απολαύσεων και αγαθών.
Μας λέει ο ψαλμός για την δίψα προς τον Θεόν. «Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα» (Ψαλμ. μα´ 3).
Εδώ υπάρχει όμως δίψα προς τα σύγχρονα είδωλα, τις περιουσίες, τα οφίτσια, τη δόξα, την εξουσία.
«Εκείνος που αγαπά τον Κύριον, έχει προηγουμένως αγαπήσει τον αδελφό του. Το δεύτερο οπωσδήποτε είναι απόδειξις του πρώτου. Εκείνος που αγαπά τον πλησίον του, ποτέ δεν θα ανεχθή ανθρώπους που καταλαλούν. Θα φύγη δε μακρυά από αυτούς σαν από φωτιά. Εκείνος που λέγει ότι αγαπά τον Κύριον και συγχρόνως οργίζεται κατά του αδελφού του, ομοιάζει με εκείνον που τρέχει στον ύπνο του».
Μάλλον πολλοί τρέχουν στον ύπνο τους, καθώς ψευδόμενοι λέν ότι αγαπούν το Χριστό αλλά οργίζονται εναντίον ιερέων αποτειχισμένων ή έστω αντιδρώντων, που λαλούν το λόγο της Αληθείας, εναντίον ανυπότακτων στον Πάπα λαϊκών ή μοναχών.
«Η δύναμις της αγάπης είναι η ελπίς, διότι με αυτήν περιμένομε τον μισθό της αγάπης…Η ελπίς είναι ασφαλής απόκτησις θησαυρού πριν από την απόκτησί του. Αυτή είναι ανάπαυσις και ανακούφισις από τους κόπους. Αυτή είναι η θύρα της αγάπης. Αυτή φονεύει την απόγνωσι… Έλλειψις της ελπίδος σημαίνει αφανισμός της αγάπης. Σ᾿αυτήν είναι δεμένοι οι πόνοι, σ᾿ αυτήν είναι κρεμασμένοι οι κόποι, αυτήν περικυκλώνει το έλεος του Θεού.»
Δύναμη του μίσους είναι η απελπισία. Είναι ο μισθός του. Είναι το ασφαλές χάσιμο θησαυρού κάθε άλλου κόπου. Οδηγεί στην απόγνωση και στην εξάλειψη της ελπίδος. Και τελικά στον αφανισμό της αγάπης. Αγάπης για τον πλησίον, αγάπης για τον Θεό. Και η οργή του Θεού έπεται.
Κατεβαίνοντας αυτό το σκαλί καταλαβαίνουμε ότι, το μίσος στον άνθρωπο και το ασυνείδητο μίσος στον εαυτό μας, η προσωπική απελπισία και η έλλειψη πίστης στον Θεό και την πρόνοιά Του είναι πλέον γεγονός.
Βιβλιογραφία – Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου
* Απαραίτητη διευκρίνηση: Οι πολέμιοι του Θεού βέβαια, έχουν κατέβει όλη την Κλίμακα. Εδώ έχουμε σχήμα λόγου, καθ’ ότι ο πολέμιος του Θεού δεν μπορεί να βρίσκεται στο προτελευταίο σκαλί της Κλίμακος, έχοντας απωλέσει μόνο το τελευταίο.
**Το κείμενο σ πλάγια γραφή χωρίς αναφορά (σε παρένθεση) σε συγγραφέα ή βιβλίο («xxxxx») αποτελεί κείμενο της Κλίμακος.