«Μέ προσευχή, νῆψι καί προσοχή ἀσφάλιζε τόν νοῦ σου» (Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής) Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

 

---

ΣΤ΄ Μέρος

“Εἶναι γεγονός πώς ἡ ἡσυχαστική ζωή, πού περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν Νοερά προσευχή, εἶναι ὁ πιό εὐλογημένος τρόπος ζωῆς. Γιά τούς ἡσυχαστάς Μοναχούς τό κομποσχοίνι μέ τήν εὐχούλα εἶναι πολύ πιό ἀποτελεσματική ὡς πρός τήν ὠφέλειά της ἀπό τήν ψαλτική τῆς ἐκκλησίας. (12)

Τίς ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες πού τίς θέσπισαν καί τίς νομοθέτησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, γιά τήν κοινή λατρεία, δέν τίς παραβλέπουν, ἀλλά τίς κάνουν μέ κομποσχοίνι μέσα στίς πολύωρες ἀγρυπνίες τους.

Ὁ Γέροντάς μου ἐπέμενε στήν προφορική εὐχή. Δέν τήν σταματούσαμε καθόλου.

-Ἐγώ, μιᾶς καί συνήθως δέν ἦταν κανείς κοντά μου, φώναζα τήν προσευχή.

-Καί τήν ἔλεγα συνέχεια ὥσπου ὁ λαιμός μου πονοῦσε.

-Τοῦ λέω: Γέροντα, ἀπό τήν εὐχή, πονάει τό στόμα μου, ἡ γλῶσσα μου, ἔκλεισε ὁ λάρυγγάς μου εἶναι σάν πληγή. (13)

-Ἄς πληγώσῃ! Δέν παθαίνεις τίποτα. Ὑπομονή! Μήν τήν σταματᾶς καθόλου!

-Λέγε τήν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»… !

-Ὁ πόνος θά φέρῃ τήν πνευματική ἡδονή.

-Ἄν δέν πονέσῃς καρπό προσευχῆς δέν θά δῇς. Αὐτή θά σέ βοηθήσῃ.

-Θά σέ παρηγορήσῃ. Θά σέ διδάξῃ. Θά σοῦ γίνῃ φῶς. Θά σέ σώσῃ.

–«Κρᾶξον καί βόησον» τήν εὐχή:

–«Μέ προσευχή, νῆψι καί προσοχή ἀσφάλιζε τόν νοῦ σου».

Ἡ διάνοια σου ὄχι πρός τά ἔξω, ἀλλά πρός τά μέσα. Ὄχι λόγια, συμβουλές καί κηρύγματα, ἀλλά πολύ-πολύ ταπεινά καί μέ δάκρυα τήν προσευχή.

Αὐτή εἶναι ἡ οὐσία, αὐτή εἶναι ἡ Πατερική ὁδός, αὐτή εἶναι τῶν παπούδων σας ἡ παραγγελία καί ἡ νουθεσία.

Δές την μέ τήν πρᾶξι. Γιατί ἄν δέν ἔχῃς πρᾶξι, πῶς θά μιλήσῃς γιά οὐράνια θεωρία;

-Νά ᾿ναι εὐλογημένο. Ἀλλά μέ τήν εἰσπνοή καί ἐκπνοή πονάει ἡ καρδιά μου.

-Δέν παθαίνεις τίποτε!

Ὅταν ἔλεγα τήν εὐχή καί προσπαθοῦσα νά ἀποκλείσω κάθε σκέψι καί κάθε εἰκόνα καί νά ἐπικρατήσῃ μόνον ἡ ε ὐ χ ή μέσα μου, μοῦ ἔλεγε, ὁ πειρασμός μέσω τῶν λογισμῶν, ὅτι «θά σκάσῃς τώρα»!

Καί ἐγώ ἀπαντοῦσα:

–«Ἄς σκάσω κι᾿ ἄς πλαντάξω. Ἐδῶ θά μάχωμαι μέχρι πού νά πεθάνω… ».

Ὅλοι μας ξέρομε ὅτι τά Ἱερά Μοναστήρια τά Ἁγιορείτικα, ὅταν βασιλεύει ὁ ἥλιος κλείνουνε. Ἔχουν ὅμως κι ἕνα πορτάκι μικρό τόσο, πού ἐν καιρῷ, σπάνια τό ἀνοίγουν αὐτό.

Ἀνάβει λοιπόν ὁ παπάς τό φανάρι του, περνάει τό πορτάκι κι ἀνεβαίνει ἀπάνω στό βουνό.

-Καλησπέρα σας.

-Καλῶς τόν παπά.

-Εὐλογημένε κύριε Δημήτρη, νά μέ συγχωρέσεις.

–Θεός σχωρέσοι. Συγχώρεσέ με κι ἐσύ.

Σ υ γ χ ω ρ ε θ ή κ α ν ε … !

Καί κατέβηκε κάτω ὁ παπάς πάλι καί λειτούργησε τήν ἄλλη μέρα”.

“Ὅλη τή μέρα μᾶς ὑπενθύμιζε ὁ Γέροντας:

-«Κρατᾶτε τήν εὐχή! «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»! «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»! «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»!Αὐτή θά σᾶς σώσῃ.

Τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θά φωτίσῃ τόν νοῦ σας, θά σᾶς δυναμώσῃ ψυχικά, θά σᾶς βοηθήσῃ στόν πόλεμο ἐναντίον τῶν δαιμόνων.

Θά σᾶς καλλιεργήσῃ τίς ἀρετές καί θά σᾶς γίνῃ τά πάντα».

Γι᾿ αὐτό καί ἐπέμενε πολύ, σέ μᾶς τούς νεαρούς ὑποτακτικούς, στήν πρακτική μέθοδο τῆς προφορικῆς εὐχῆς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Καθώς ἡ δική του ζωή ἦταν μιά συνεχής βία στό θέμα τῆς προσευχῆς, ἔτσι ἐπέμενε κι᾿ ἐμεῖς νά βιάζουμε ὅσο μποροῦμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά βυθίζουμε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά μας, μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Αὐτή ἦταν ἡ διδασκαλία τοῦ ὁσίου Γέροντός μας:

-“Νά μᾶς «σπρώχνῃ νά μᾶς ὠθῇ, νά μᾶς παρακολουθῇ» καί νά μᾶς θυμίζῃ συνεχῶς νά μνημονεύουμε μέ τήν εὐχή, τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας, συνεχῶς μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», μνημονεύουμε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀδιαλείπτως καί κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο «μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον» (14)”.

Ἀμήν, γένοιτο!

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

«Δοκίμασε τόν ἑαυτό σου, πάρε τό κ ο μ π ο σ χ ο ι ν ά κ ι σου, κάθησε μίαν ὥρα, κάνε κομποσχοίνι» (Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης) Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

 

---

Ζ΄ Μέρος

“Βλέπετε ὅτι σέ κάθε περίπτωση ἐπιβάλλεται ἡ προσευχή. Δέν μπορεῖς ἐκείνη τήν ὥρα τί νά κάνεις, σαστίζεις, δέν ξέρεις τί νά κάνεις. «Παναγία μου, τί νά κάνω;».

Κάποτε ὁ Γέροντας περνοῦσε κάποιο μεγάλο πειρασμό ἐξωτερικά ἀλλά κοπίαζε πάρα πολύ καί ψυχικά. Κατέφυγε λοιπόν στήν Ἐκκλησία καί ἔχυσε ὅλο τόν πόνο τῆς καρδιᾶς του μπροστά στήν Παναγία, τήν ὁποία λάτρευε κυριολεκτικά. (15)

Τότε, χωρίς νά τό καταλάβει, ἔκλεισαν τά σωματικά του μάτια κι ἄνοιξαν τά ψυχικά. Εἶδε ὅτι ἡ Παναγία βγῆκε, ξεκόλλησε ἀπό τό τέμπλο κι’ ὁλοζώντανη στάθηκε μπροστά του ἔχοντας στήν ἀγκαλιά της τόν Κύριο, βρέφος μικρό.

«Μή στενοχωριέσαι, τοῦ εἶπε, ἐγώ θά σέ βοηθήσω». Κι’ ἁπλώνοντας τό Θείο βρέφος τό χεράκι Του τόν θώπευε στό πρόσωπο καί ἡ ψυχή τοῦ Γέροντα γέμισε μέ ἀπέραντη ἀγάπη καί ἔρωτα Θεοῦ.

Ἡ στενοχώρια ἔφυγε καί ἡ ὑπόθεση τακτοποιήθηκε πολύ καλά”.

Καί σέ βοηθάει ἡ Παναγία. Δέν μπορεῖς, Πάτερ, νά λειτουργήσεις. «Μή τά ἁμαρτήματά μου κωλύσωσι ἐνθάδε παραγενέσθαι τό Ἅγιόν Σου Πνεῦμα».

Πάτερ μου, λειτουργᾶμε, μεταλαμβάνομε, ἡ Θεία χάρις κατέρχεται, ἀλλά «μή εἰς κρίμα ἤ εἰς κατάκριμα», τό λέμε κι αὐτό. (16)

Οἱ περισσότεροι πού ἔρχονται στά Κατουνάκια, πές μας, τί λένε.

-Ἔ, νά σᾶς πῶ ὅτι, ἀφιερῶστε τουλάχιστον τό εἰκοσιτετράωρο μισή ὥρα.

-Ὅποια ὥρα, κατά τήν κοσμικιά δέκα, ἕντεκα πρό τοῦ μεσονυκτίου.

-Καί νά λέτε τήν εὐχούλα δίχως νά κρατᾶτε κομποσχοίνι στό χέρι σας.

-Ἱκετευτικά, παρακλητικά, κλαψιάρικα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

-Ἔτσι: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»…

–Κ α λ λ ι έ ρ γ η σ έ το αὐτό καί θά δεῖς τί καρπό θά βγάλει.

-Ἀπό μισή ὥρα θά τό κάνεις κατόπιν μία ὥρα· καί πρόσεξε ὅτι ἐκείνην τήν ὥρα εἴτε τό τηλέφωνο θά σοῦ χτυπήσει, ἤ αὐτή τή δουλειά πρέπει νά τήν κάνω τώρα, ἤ ὕπνος θά σέ χτυπήσει ἐκείνην τήν ὥρα.

-Τίποτες. Κλεῖσ᾿ το τό τηλέφωνο, τελείωσε ὅλες τίς δουλειές σου καί κάνε αὐτό, μισή ὥρα, ὄχι περισσότερο.

-Καί θά δεῖς, αὐτό εἶναι, θά φυτέψεις ἕνα δεντράκι καί αὔριο-μεθαύριο θά κάνει καρπό”.

Κι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος κι ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἀπ᾿ αὐτό ἄρχισαν. Ὡς ἕνα μικρό δεντράκι ξεκίνησαν κι ἔγιναν φωστῆρες τῆς Οἰκουμένης.

Ἡ ᾀσματική Νύμφη ὅταν ἔφυγε μέ τό λογισμό της ἀπό τή γῆ, διότι τῆς εἶπαν ὅτι στόν οὐρανό ὑπάρχει ὁ Νυμφίος σου, ἐπῆγε εἰς τούς οὐρανούς, καί εἶπε στούς ἀγγέλους:

-Παραμερίστε, παραμερίστε… !

-Τί θέλεις;

-Θέλω τόν Νυμφίο μου, λέει.

-Καί τί τόν θέλεις;

-Θέλω νά τόν δῶ.

Κι ἔδειξε τό δακτυλίδι τό ὁποῖο ἐχάρισε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἀπάνω εἰς τήν κουρά.

Ἐχάρησαν τά τάγματα τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὅταν εἶδαν τό δακτυλίδι, ὡς ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς καί πάνσοφος Αἰκατερίνη.

Ὅταν δέ κατόπιν ἔδειξε καί τό Σχῆμα τό ἀγγελικό, ἀνεβόησαν, κεκράγεσαν, ἐπήρθη τό ὑπέρθυρον ἐκ τῆς βοῆς αὐτῶν, ἐκ τῆς χαρᾶς, διότι εἰσῆλθεν ἄνθρωπος εἰς τό τάγμα τους.

Καί ἤρξαντο νά ἐναγκαλίζουν καί νά φιλοῦν τήν ᾀσματική νύμφη.

Ξαφνικά ἐσιώπησαν. Διότι διετάχθησαν νά σιωπήσουν.

Καί «μία φωνή ὡς αὔρα λεπτή ἠκούσθη», ὅπως ἐχθές διαβάσαμε τόν Προφήτη Ἠλία, οὔτε εἰς τήν φωτιά, οὔτε εἰς τόν σεισμό, οὔτε σ᾿ αὐτό, δέν ἦταν ὁ Θεός.

Στήν «αὔρα λεπτή»! (Γ´ Βασ. 19, 11-12)

–Καί ἵνα τί με ζητεῖς ἐδῶ;

–Δέν ξέρεις ὅτι μέσα στήν καρδιά σου ὑπάρχω;

Ἔ, τότες ἡ ᾀσματική Νύμφη συνῆλθε, ὅπως ὁ Θεῖος Αὐγουστῖνος, καί εἶδε μέσα της Αὐτόν τόν ὁποῖον ζητοῦσε καί ἔτρεχε στά βουνά καί στά ὄρη νά ζητήσει, τόν εἶδε μέσα της. Ὄντως «ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἐντός ἡμῶν ἐστι»!

Διότι, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, «Ἐπερωτηθείς δέ ὑπό τῶν Φαρισαίων πότε ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπεκρίθη αὐτοῖς καί εἶπεν· οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετά παρατηρήσεως, οὐδέ ἐροῦσιν ἰδού ὧδε ἤ ἰδού ἐκεῖ· ἰδού γάρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 20-21).

Κάτι τέτοιες θεωρίες ἔρχονται μέσα εἰς τήν ἡσυχία τῆς νυκτός.

Ὁπότε κατόπιν ὁ ἄνθρωπος κατά τό μέτρο του ἀπολαμβάνει:

-Τίποτε δέν θέλεις ἐκείνη τήν ὥρα, μόνον αὐτήν τή θεωρία, αὐτήν τή γλυκύτητα, αὐτήν τήν πνευματική ἡδονή νά αἰσθάνεσαι.

-Καί στήν Κόλαση νά ὑπάγω, αὐτό θά αἰσθανθῶ, δέν τό θεωρῶ τίποτες. Δέν εἶμαι μέσα στήν Κόλαση.

-Δοκίμασε τόν ἑαυτό σου, πάρε τό κ ο μ π ο σ χ ο ι ν ά κ ι σου, κάθησε μίαν ὥρα, κάνε κομποσχοίνι.

-Κουράστηκες;

-Ἔ, τότες θέλεις ἄλλην τροφή, βάλε λίγη ἀνάγνωση ἤ ψάλλε ἤ κάνε κανένα ἄλλο ἔτσι σωματικό ἔργο, νά ποῦμε. Ἡ ἀλλαγή δηλαδή τῆς πνευματικῆς τροφῆς ὠφελεῖ, πολύ ὠφελεῖ…

–Ἕνα ὄνομα μόνο μένει, κι’ αὐτό τό ὄνομα εἶναι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Τό «Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ἀμήν, γένοιτο!

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

«Ἐπειδή, λοιπόν, ἀγωνιζόμασταν προφορικά μέ τήν εὐχούλα, μᾶς ἀποκαλοῦσαν κενόδοξους καί πλανεμένους» (Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ, Φιλοθεΐτης) Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

 

---

Ε΄ Μέρος

Ἀδέλφια μου, ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ, ὁ Φιλοθεΐτης, μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος ὅτι: “Λέγοντας τήν εὐχή ὅλη τήν ἡμέρα μέ τό στόμα εἶχε τόση χαρά ἡ ψυχή μας, τόση κ α τ ά ν υ ξ η καί τόσα δ ά κ ρ υ α, πού δέν περιγράφονται. (9)

Πολλές φορές δέ ἐρχόνταν τόση Χάρις ἀπό τήν προφορική εὐχή, πού ἔνοιωθε μέσα του ὁ εὐχόμενος τόση Θεία ἀγάπη, πού ἀκόμα καί ὁ νοῦς του μποροῦσε νά ἁρπαγῇ σέ θεωρία.

Κι᾿ αὐτό ἐπιβεβαιωνόταν καί στό διακόνημα ἀκόμη, πού κατά ἀνερμήνευτον τρόπο, ὁ νοῦς δέν ἦταν ἁπλῶς στήν προσευχή, ἀλλά στή θεωρία τοῦ Θεοῦ, στή θεωρία -ἐν αἰσθήσει- τοῦ ἄλλου κόσμου.

-Ἁρπαζόταν ὁ νοῦς ἀκόμα καί ὅταν βοηθοῦσα τόν Γέροντα, γιά νά πᾶμε στήν ἐκκλησία τήν νύχτα.

-Μέ τό σῶμα βοηθοῦσα τόν Γέροντα Ἰωσήφ, ἀλλά μέ τόν νοῦ μου δέν ἤμουν κοντά του.

-Ὁ νοῦς μου ἦταν ἀλλοῦ.

–Περιπολοῦσε στά οὐράνια.

Καί πάλι συνερχόμουν καί ἔνοιωθα ὅτι βρισκόμουν κοντά στόν Γέροντα καί τόν παπποῦ Ἀρσένιο.

Καί στή συνέχεια ξανά ἔφευγα, καί νοερῶς θαυμάζοντας ἔλεγα:

-«Τί εἶναι ἡ πνευματική ζωή!

-Τί μεγαλεῖο εἶναι ὁ Μοναχισμός!

-Πῶς μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο;

-Πῶς τόν μεταποιεῖ;

-Πῶς τόν ἀλλάζει;

-Πῶς καθιστᾶ τόν νοῦ του τόσο ἐλαφρύ πνευματικά ὥστε νά ξεπερνᾶ ὅλες τίς δυσκολίες καί νά φθάνῃ μέχρις ἐκεῖ, πού δέν μπορεῖ νά ἐκφράσῃ μέ λόγια!»

“Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδίως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, τό λέει μέσα ὅτι ἡ εὐχή δέν εἶναι μία γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀναλόγως τῆς καταστάσεως. (10)

-Ὁ ἄλλος λέει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

-Ἄλλος λέει: «Ἰησοῦ Χριστέ μου, ἐλέησόν με».

–Ἄλλος λέει: «Ἰησοῦ μου, ἐλέησόν με».

-Ἄλλος: «Ἰησοῦ μου».

-Ἄλλος τίποτε.

-Ἔ, τό τίποτα εἶναι σ᾿ ἕναν ἀνώτερο βαθμό, νά ποῦμε, πού δέν μπορεῖς νά μιλήσεις ἐκείνην τήν ὥρα, μόνο ἀπολαμβάνεις αὐτήν τή γλυκύτητα.

-Ὅταν ὑποβιβάζεται αὐτή ἡ κατάσταση, τότε βλέπεις μέσα σου καί λέει τήν εὐχή ἡ καρδιά σου.

-Τότες ἐκείνη τήν ὥρα μπορεῖς νά λύσεις καί πολλά προβλήματα.

Ἐνῶ προηγουμένως δέν ἄκουες τήν εὐχή, ὅταν ἦρθες στό τέρμα, στό ζενίθ δέν ἄκουες τίποτα, μόνο ἀπολάμβανες ἔτσι.

Ὅταν ὑποβιβάστηκε, ἀκοῦς καί ἡ καρδιά σου λέει τήν εὐχή, ὅποτε μπορεῖς ν᾿ αὐτοκυριαρχήσεις ἐκείνην τήν ὥρα.

Στό ἄλλο ὅμως δέν μπορεῖς ν᾿ αὐτοκυριαρχήσεις.

-Ὄχι ὅτι δέν μπορεῖς, ἀλλά δέν σ᾿ ἀφήνει, σέ τραβάει.

Καί τά παρατᾶς ὅλα καί κάθεσαι σάν ἕνας ἄψυχος, νά ποῦμε, καί παρακολουθεῖς.

-Πόσο θά διαρκέσει αὐτό εἶναι κρίσις Θεοῦ. Πόσο θά διαρκέσει αὐτό τό πράγμα.

Μπορεῖ νά διαρκέσει καί μισή ὥρα, μπορεῖ νά διαρκέσει καί πέντε λεπτά, μπορεῖ νά διαρκέσει καί περισσότερο».

Σ᾿ ἕνα Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό γνωρίζετε, ἰδιόρυθμο ἤτανε. Εἶπε ὁ παπάς στόν ἀγωγιάτη:

-Κύριε Δημήτριε, μοῦ φέρνεις καί μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, νά κάψω τό χειμώνα;

-Θά σοῦ φέρω, παπα-Ἐφραίμ.

Ἔφερε.

-Φέρ᾿ τα ἀπό ῾δῶ.

-Ὄχι ἀπό ῾κεῖ, τό ζῶο φοβᾶται, Γέροντα.

-Φέρ᾿ τα ἀπό ῾δῶ, ντέ.

Μαλώσανε.

-Ἀσυγχώρητος.

Κι ἐσύ ἀκοινώνητος.

Ἔφυγε ὁ ἀγωγιάτης, πῆγε ἀπάνω στό βουνό. Ὁ παπάς τώρα τί πρέπει νά κάνει;

-Μπορεῖ νά λειτουργήσει, νά φέρει σέ ἀδιαφορία, ὅτι ἐγώ εἶχα δίκιο; Ὄχι.

–Μπορεῖ νά λειτουργήσει; Ὄχι.

Τί νά κάνει. Τώρα μάχονται δύο: «Καλά, αὔριο πού θά ῾ρθεῖ -γιατί ἤτανε βραδάκι- αὔριο πού θά ῾ρθει ὁ ἀγωγιάτης, τοῦ λέω ὅτι νά μέ συγχωρέσει».

Ὁ ἄλλος λέει: «Καλά, ἄν δέν ἔρθει ὁ ἀγωγιάτης αὔριο κι ἔλαβε ἕνα τηλεγράφημα ἀπό τή γυναίκα του νά πάει ὅτι τό παιδί ἀρρώστησε, τί θά κάνεις;»

-Πάτερ, ἐδῶ εἶναι ὁ θησαυρός τοῦ καλογήρου. Προσευχή.

–«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»…

-Παναγία μου, τί νά κάνω; (Τό Ἰβήρων ἦταν τό Ἱερό Μοναστήρι.)

-Παναγία Πορταΐτισσα, τί νά κάνω, βοήθησέ με.

Κεραυνοβόλος ἔρχεται ἡ πληροφορία, ἡ ἔμπνευση, νά ποῦμε, ἡ παρουσία τῆς Παναγίας”.

“Ὅποια ἐργασία κι᾿ ἄν κάναμε, μᾶς φώναζε ὁ Γέροντας. (11)

-Ἔλεγε ὁ Γέροντάς μας: «Παιδιά νά λέτε τήν εὐχή, νά τήν φωνάζετε!»

Φυσικά, δέν ἐννοοῦσε νά οὐρλιάζουμε, ἀλλά νά τήν λέμε μέ ἔντασι καρδιᾶς καί νά μήν τήν σταματᾶμε καθόλου. Πράγματι, λέγαμε τήν εὐχή ἀκατάπαυστα, ἁπλά, ψιθυριστά, γιά νά μήν γίνεται θόρυβος καί γιά νά μήν ἐνοχλοῦμε τόν πλησίον ἀδελφό. Ἀλλά δέν τήν σταματούσαμε καθόλου, βράχνιαζε ὁ λάρυγγας καί πονοῦσε ἡ γλῶσσα, ἀλλά ἡ εὐχή, εὐχή.

Ἐπειδή, λοιπόν, ἀγωνιζόμασταν προφορικά μέ τήν εὐχούλα, μᾶς ἀποκαλοῦσαν κενόδοξους καί πλανεμένους.

Μά, ἐμεῖς δέν τό κάναμε γιά νά μᾶς ἀκοῦν οἱ ἄλλοι καί νά μᾶς ἐπαινοῦν. Δέν τό κάναμε γιά νά δείχνουμε ὅτι εἴμεθα ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς. Ὄχι!!!

Ἀλλά διότι αὐτός ἦταν ἕνας τρόπος ἀγωνιστικότητας καί μία μέθοδος προσευχῆς μέ πολλά ἀποτελέσματα:

–Πρῶτον, μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἁγιάζεται ἡ ἀτμόσφαιρα καί φυγαδεύονται τά δαιμόνια.

–Δεύτερον, ὅταν προσεύχεται κανείς ὁ ἄλλος εὔκολα δέν τόν πλησιάζει νά ἀργολογήσῃ. Τό σκέπτεται. «Πῶς νά τόν σταματήσω τώρα, ἀπό τήν προσευχή καί νά καθίσω νά τοῦ πῶ: Ξέρεις! Ἐκεῖνο, τό ἄλλο, τό παράλλο. Δέν θά μοῦ δώσῃ σημασία».

–Τρίτον, σταματάει τόν μετεωρισμό, δηλαδή τήν “ἀργολογία” τοῦ νοῦ. Διότι κι᾿ ἐάν ἀκόμα ὁ νοῦς ξεφύγη, πολύ σύντομα ὁ ἦχος τῆς φωνῆς τόν ἐπαναφέρει πίσω.

–Τέταρτον, μπορεῖ ὁ ἀδελφός, ὁ ὁποῖος ρεμβάζει ἤ ἀργολογεῖ, νά ἀνανήψῃ καί νά πῇ: «Μά ὁ ἀδελφός μου προσεύχεται, ἐγώ τί κάνω;».

Κι᾿ ἔτσι ἡ προφορική ἐπίκλησις, ἡ ἤσυχη, ἡ ἤρεμη, ἡ χαμηλόφωνη, φέρνει τόσα καλά! Καί ἀκούγεται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκούγεται ὁ βόμβος τῶν μελισσῶν, ὅταν μπαίνουν καί βγαίνουν ἀπό τήν κυψέλη κάνοντας τό μέλι, τόσο χρήσιμο καί ὠφέλιμο”.

«Οὕτω πώς καί τό μέλι τό τόσο πνευματικό σέ ὠφέλεια, γίνεται ὅταν φωνάζουμε, σάν ἄλλες πνευματικές μέλισσες τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ».

Ἀμήν, γένοιτο!

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

«Ὁ Θεός δέν θέλει μέσα στήν καρδιά μας συντροφιές, θέλει μόνον Αὐτός νά βασιλεύει» (Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης) Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

 

---

Δ΄ Μέρος

Ἔτσι πράγματι σιγά–σιγά ὁ προσευχόμενος πιστός Ὀρθόδοξος Χριστιανός θά κλείσει τόν νοῦ μέσα στήν καρδιά του ἐπικαλούμενος ἀδιαλείπτως τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὑπακούοντας στά λόγια τοῦ Ἁγίου Γέροντά του.

Ἐνθυμούμενος καί τά λόγια τοῦ Ἁγίου μας Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, πού μᾶς λέγει: “Μήν κοιμᾶσαι, γιά νά καλύπτεται ὅλος ὁ χρόνος μέ προσευχή, λέγε τήν εὐχούλα: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με… ».

Τώρα ὁ ἀδερφός μπορεῖ νά λέει τήν εὐχούλα στήν ἐκκλησία. Τό ἴδιο εἶναι καί μέσα στήν ἐκκλησία. Ἄν μέν ἔχεις κατάσταση, μπορεῖς νά πεῖς τήν εὐχούλα. (7)

Ὅταν δέν ἔχεις, τότες θά παρακολουθήσεις τά ψαλσίματα, τά διαβάσματα, τά ὁποῖα ἀκούω ἐκεῖ στό ἀναλόγιο.

Καθώς καί στή Θεία Λειτουργία, ἔτσι εἶναι. Καί στή Θεία Λειτουργία πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται σέ ἔκσταση, δέν ἀκούει ἐκεῖνα τά λόγια, ὄχι μᾶλλον δέν ἀκούει, μεταποιεῖ, θεοποιεῖ τά λόγια.

«Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε».

–Ποῦ πηγαίνεις;

-Νά πάρεις τόν Θεό. Τότες χαίρεσαι.

Ἐάν μέν ἔχει προηγηθεῖ ἡ χαρά, δέν μπορεῖς παρά μέ δάκρυα νά προσέλθεις· δάκρυα χαρᾶς, νά προσέλθεις νά μεταλάβεις.

Ὅταν ἔχουν προηγηθεῖ δάκρυα λύπης: «Θεέ μου, συγχώρησέ μου τάς ἁμαρτίας μου.

Εἰς τό ἔλεός Σου, εἰς τήν εὐσπλαγχνία Σου, στήν ἀγάπη Σου.

Μᾶς τό εἶπες ὅτι “Θεός οἰκτίρμων καί ἐλεήμων, μακρόθυμος καί πολυέλεος” (Ἐξ. 34, 6).

Μᾶς τό εἶπες. Ἐκεῖ στηρίζομαι καί προσέρχομαι ἀναξίως».

Οὐδείς ἄξιος, λέει καί ὁ ἱερεύς ὅταν προσεύχεται. Καί ἐκεῖ περισσότερο στηρίζεσαι καί προσέρχεσαι… ἀναξίως.

Νά σᾶς πῶ, πολλοί ἀπό τούς Πατέρας, τούς Κατουνακιώτας Πατέρες, πολλοί πού ἐρχόντουσαν νά μεταλάβουν, δέν ἄκουες τίποτες, μόνο ἔβλεπες τά δάκρυα πού ἔτρεχαν καί τούς μετελάμβανες.

Ἔ, ὁ γέρος (Μοναχός) αὐτός, νά ποῦμε, ὅλη τή Θεία Λειτουργία δέν μιλοῦσε καθόλου, ἀλλά ἤτανε σκυμμένος καί τώρα, εἴτε σέ θεωρία ἐρχότανε, εἴτε σέ βαθυτέρα ἔννοια τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ.

Διότι δωρεάν βαπτιστήκαμε, δωρεάν μᾶς ἔδωσε τό βάπτισμα, δωρεάν μᾶς ἔδωσε τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του, δωρεάν μᾶς δίδει καί τόν Παράδεισο… !!!

Δέν πληρώνουμε τίποτες.

Ὁ Θεός μᾶς θέλει καρδίαν καθαράν. Νά προσέχουμε μόνο στό Θεό.

Ὁ Θεός δέν θέλει μέσα στήν καρδιά μας συντροφιές, θέλει μόνον Αὐτός νά βασιλεύει.

Ἄν μποροῦμε νά τό πετύχουμε, τότες πετυχαίνουμε καί εὔκολα τήν καρδιακή προσευχή.

Ἡ χάρις δέν μᾶς ἐξετάζει ἐμᾶς πότε θά ῾ρθει. Λέει ἕνας ἀπό τή συνοδία μου, λέει, σήμερα ἦταν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, δέν ἐχάρηκα.

-Δέν ἐχάρηκες τήν ἑορτή καί τήν Ἀκολουθία τῆς Μεταμορφώσεως;

-Ναί.

Μπορεῖς νά χαρεῖς τήν ἄλλη μέρα πού εἶναι καθημερινή.

Ὄχι ἀπό τό σεβάσμιο τῆς ἡμέρας, ἀπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ ἐξαρτᾶται ἡ χάρις.

Ἔχει βέβαια, δέν εἶναι καί καθολικός νόμος αὐτός. Ἀλλά πάντως ὅμως ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ εἶναι διαφοροτέρα ἀπό τήν κρίση τῶν ἀνθρώπων.

Ἄλλος χαροποιήθηκε ἀπάνω στό μοτόρι, ἄλλος ἀπάνω στό ἀεροπλάνο.

–Ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ εἶναι διάφορος.

Ἄλλος χαροποιήθηκε πηγαίνοντας στήν Ἁγία Ἄννα ἕνα ἄλεσμα στό μύλο.

–Ἐκείνην τήν ὥρα χαροποιήθηκε.

Δέν μποροῦμε νά τό κρίνουμε γιατί ὁ Θεός, τρόπον τινά, δέν μᾶς χαριτώνει μέσα στή Θεία Λειτουργία, ἀλλά μᾶς χαριτώνει ἐκτός Θείας Λειτουργίας.

–Δέ μποροῦμε νά τό κρίνουμε αὐτό.

Μπορεῖς καί μέσα στή Λειτουργία νά χαριτωθεῖς, μπορεῖς στή Λειτουργία νά μή χαριτωθεῖς, νά χαριτωθεῖς ἀπάνω στό ἐργόχειρο.

–Αὐτό εἶναι ἡ κρίσις Του.

-Τό δικό μας εἶναι πάντοτε νά προσευχόμεθα.

Ὅταν ὁ Θεός ἐπισκέπτεται τήν ψυχή μας, θέλει καί ἀπαιτεῖ νά τή βρίσκει σέ προσευχή.

Νά μή βρίσκει τήν ψυχή μας καί τή διάνοιά μας μετεωριζομένη.

–Αὐτό λυπεῖ τό Θεό. Λυπεῖ τό Θεό…!

–Μποροῦμε νά ῾χουμε ὅλη τήν ἡμέρα αὐτοσυγκέντρωση;

Αὐτό θά μᾶς βοηθήσει».

Ὁ Γέροντας συνεχῶς μᾶς παρακολουθοῦσε στό νά βιώνουμε τήν σιωπή μέ τήν προσευχή. Καί γι᾿ αὐτό μᾶς ἔλεγε: (8)

«Μόλις ἀνοίξετε τά μάτια, ἀμέσως τήν εὐχή. Μήν ἀφήσετε τό μυαλό σας νά πετάῃ ἐδῶ καί ᾿κεῖ καί χάνετε τήν ὧρα σας, πού εἶναι πολύτιμη γιά τήν εὐχή.

Ὅταν ἔτσι βιάσετε τόν ἑαυτό σας, θά σας βοηθήσῃ κι᾿ ὁ Θεός νά γίνῃ μία ἁγία συνήθεια μέ τό ἄνοιγμα τῶν ματιῶν, ἡ προσευχή νά παίρνη τήν πρώτη θέσι γιά ὅλη τήν ἡμέρα, μέ τό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με… ».

Στήν συνέχεια θά ἐργάζεσθε καί θά λέτε τήν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με… ».

Εὐλογεῖται ἡ ἐργασία, ἁγιάζεται τό στόμα, ἡ γλῶσσα, ἡ καρδιά, ὁ χῶρος, ὁ χρόνος καί ὅλος ὁ ἄνθρωπος, πού προφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Μοναχός πού λέει ἀδιαλείπτως τήν εὐχούλα, ὁπλίζεται μέ τέτοια Θεϊκή δύναμι, πού καθίσταται ἀπρόσβλητος ἀπό τούς δαίμονες, ἀφοῦ αὐτή τούς καίει καί τούς μαστιγώνει».

Ἀμήν, γένοιτο!

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Συνεχίζεται…

• 7. Προσευχή. http://users.uoa.gr/

Διότι ὁ Θεός θέλει νά σέ ξυπνήσει, νά μήν κοιμᾶσαι· μήν κοιμᾶσαι, λέγε τήν εὐχούλα: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»… (Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης)

 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Γ΄ Μέρος

Ὁ ὑποτακτικός τοῦ Γέροντα Ἰωσήφ, λέγοντας τήν εὐχή καί διά μέσω τῆς πρόθυμης ὑπακοῆς πού ἔδειξε πρός στιγμήν, κατάφερε καί «τό γιόμωσε τό καλάθι… Μόλις τό εἶδε, ἄρχισε νά τρέχει. Γιά νά τό δείξει στόν Γέροντά του!

Τρέχει λοιπόν, γιά νά τό δείξει στόν Γέροντά του, λέγοντάς του μέ δυνατή φωνή… «Γέροντα, γιόμωσε τό καλάθι νερό… !!!». Στό δρόμο λοιπόν φανερώνεται ὁ διάβολος μέ μορφή ἀνθρώπινη, καί τοῦ λέγει: (5)

-Καλόγερε, ποῦ πᾶς;

-Πάω στόν Γέροντά μου.

-Πῶς σέ λένε;

-Γεώργιο.

-Πόσα χρόνια ἔχεις καλόγερος;

-Πέντε-ἕξι.

-Τί δουλειά κάνεις;

-Σφραγίδια (ξυλόγλυπτα γιά τά πρόσφορα).

Πάει, ἔφυγε τό νερό κάτω!

Ἔπιασε τήν ἀργολογία, ἄφησε τήν εὐχή, πῆγε στόν Γέροντα μέ ἄδειο τό καλάθι!

-Τί συμβαίνει, παιδί μου;

-Γέροντα, ἔτσι κι ἔτσι.

-Ἄφησες τήν εὐχή, παιδί μου, γι᾿ αὐτό ἔφυγε τό νερό.

–Βλέπεις ὅταν ἔλεγες τήν εὐχή, τό καλάθι κρατοῦσε τό νερό.

-Ὅταν σταμάτησες, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» κι ἄρχισες τήν ἀργολογία, ἔφυγε τό νερό.

Καί ὁ Θεός μᾶς δοκιμάζει καμιά φορά νά μᾶς ξυπνήσει, νά ποῦμε. Σοῦ στέλνει ἕναν πειρασμό ὁ Θεός. Διότι ὁ Θεός θέλει νά σέ ξυπνήσει, νά μήν κοιμᾶσαι· μήν κοιμᾶσαι, λέγε τήν εὐχούλα: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»… «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»… «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»…

Καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν προσεύχεται εἰς τό Θεό, ἀπορροφᾶ, τρόπον τινά, τίς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, νά ποῦμε, εἶναι ἀγαθός, δέν ὀργίζεται, μακροθυμεῖ.

Καί ῾σύ μετά τήν προσευχή, σοῦ ῾ρχεται ἕνα τέτοιο πράγμα, μακρόθυμος, ὅ,τι νά σοῦ κάνει ὁ ἄλφα, ὁ βήτα, δέν πειράζει, ἔ, δέν πειράζει αὐτό. Ἐπειδή ἡ χάρις σέ χαρίτωσε.

Θά σέ κάνει κατόπιν, πῶς νά ποῦμε, πάντα προσευχόμενον.

Ναί. Ἐπῆρες αὐτή τήν ἰδιότητα, προσευχόμενος εἰς τό Θεό, τήν πῆρες αὐτή τήν ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ.

Ὅ,τι ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ μᾶς παρέδωσε, ἀλλά καί οἱ νηπτικοί Πατέρες στή Φιλοκαλία πού γράφουν, καί ὅ,τι ἡ μικρή μας πείρα μᾶς δίδαξε, ἡ κ α λ υ τ έ ρ α προσευχή γίνεται νύχτα:

-«Ὅταν ξυπνήσουμε τό βράδυ καί βολιδοσκοπήσουμε τήν ψυχή μας ὅτι ρέπει πρός τή λύπη, τότες θά φέρουμε θεωρίες θλιβερές.

Ἐγώ στό Κελλάκι μου ὅταν βρίσκομαι καί ξυπνάω, φέρνω μία θεωρία ὅτι πέθανα, μοῦ ἔκαναν ἀνακομιδή οἱ Πατέρες καί φέραν ἕνα καλάθι μπροστά στό τραπέζι.

Ἐκεῖ εἶναι τά κόκκαλά μου, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ νεκροκεφαλή, ἡ κάρα πού λέμε. Δέν μοῦ λές ἐσύ, παπα-Ἐφραίμ, τώρα ποῦ βρίσκεσαι;

Βρίσκεσαι στόν Παράδεισο; Καλῶς.

Ἄν βρίσκεσαι στήν Κόλαση, τότες ἄρχισε ἀπό τώρα καί κλαῖγε καί θρήνησε ὅτι εἶσαι ἀνάξιος τῆς ἀποστολῆς σου, νά ποῦμε.

Κι’ ἀπό ῾κεῖ ἔρχονται οἱ διάφορες ἔννοιες, οἱ διάφορες θεωρίες καί προβιβάζεται ἡ ψυχή, τρόπον τινά, ἀπό λίγη κ α τ ά ν υ ξ η, σέ μεγαλυτέρα κ α τ ά ν υ ξ η, σέ μεγαλυτέρα κ α τ ά ν υ ξ η… !!!

Ὅταν ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἔχει ἡ ψυχή χαρά, φέρνουμε θεωρίες χαροποιές. Τό κυριότερο, νά ποῦμε, ἡ χαροποιά θεωρία εἶναι στή σοφία τοῦ Θεοῦ».

«Ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων» (Ψαλμός 142, 5).

“Ὅταν φέρουμε τή δημιουργία τοῦ Θεοῦ, μέ τί σοφία τό ἔκανε αὐτό ὁ Θεός ὅλο, δέν μπορεῖ παρά ὁ νοῦς προβιβάζεται σέ ἀνωτέρα θεωρία, σέ ἀνωτέρα θεωρία καί θαυμάζει καί ἐκπλήττεται τή σοφία τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη, τήν ὁποία ἔχει ὁ Θεός, ὅτι ἐδημιούργησε ὅλο τό σύμπαν καί τελευταία ἔκανε τόν ἄνθρωπο.

Ἀφοῦ τά ἔκανε ὅλα, τελευταῖον ἔκανε τόν ἄνθρωπο. Βασιλέα τῆς κτίσεως. Ἀπό ῾κεῖ θά ῾ρθουν ὅλες οἱ θεωρίες οἱ χαροποιές”.

Καί ὁ Γέροντας συνεχῶς μᾶς παρακολουθοῦσε στό νά βιώνουμε τήν σιωπή μέ τήν προσευχή. Καί γι᾿ αὐτό μᾶς ἔλεγε: (6)

«Ἀπό ἐσᾶς δέν θέλω τίποτε. Ἐγώ θά μαγειρεύω, ἐγώ θά σᾶς διακονῶ. Ἀπό σᾶς θέλω μόνο μέρα-νύχτα σιωπή, εὐχή, μετάνοια καί κυρίως δάκρυα.

Τίποτε ἄλλο δέν θέλω, μόνο βία στήν προσευχή καί δάκρυα μέρα-νύχτα.

Διότι, ὅταν ἐρχώμεθα ἀπό τόν κόσμο, ὁ νοῦς μας εἶναι πολύ φορτωμένος ἀπό πάθη, προλήψεις, σκέψεις, λογισμούς. Διαστροφές καί τόνους ἐγωϊσμοῦ καί κενοδοξίας. Ὅλος αὐτός ὁ κόσμος τῶν παθῶν ἔχει καί τούς ἀνάλογους λογισμούς καί φαντασίες.

Ἐάν προσπαθήσουμε νά κρατήσουμε τόν νοῦ ἀποσπασμένο καί τραβηγμένο ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, γιά νά προσευχηθοῦμε, δέν μποροῦμε νά τό κατορθώσουμε. Γιατί;

-Διότι εἴμαστε ψυχικά ἀδύναμοι καί ὁ μετεωρισμός πολύ εὔκολος.

Καί ἐφ᾿ ὅσον δέν μποροῦμε νοερά νά κρατήσουμε τήν προσευχή, κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν παράδοσι τῶν Γερόντων μας καί γιά λόγους ὑπακοῆς, προσπαθοῦμε νά λέμε τήν εὐχή προφορικά.

Γιά νά μπορέσουμε ἔτσι μέ τήν φωνή τῆς προσευχῆς νά ἀποσπάσουμε τόν νοῦ ἀπό τόν μετεωρισμό, ὥστε σιγά-σιγά ἡ εὐχή νά γλυκάνῃ τόν νοῦ καί νά τόν ἀποσπάσῃ ἀπό τήν κοσμική τροφή.

Κι᾿ ἔτσι σιγά-σιγά νά τόν κλείσῃ μέσα στήν καρδιά ἐπικαλούμενος ἀδιαλείπτως τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Σ᾿ αὐτό θά βοηθήσῃ πολύ τό σταμάτημα τῆς ἀργολογίας, γιά νά καλύπτεται ὅλος ὁ χρόνος μέ προσευχή».

Ἀμήν, γένοιτο!

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Συνεχίζεται…

• 5. Προσευχή. http://users.uoa.gr/

«Θέλω νά σ᾿ ἀκούω νά λές τήν εὐχή καί ὄχι νά ἀργολογῇς» (Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής) Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Β΄ Μέρος

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, σέ μία ἀφήγησή του μᾶς λέγει γιά τήν συνοδεία τοῦ Γέροντά του, ὅτι: «Ἐμεῖς εἴμαστε ραφτάδες στόν Ἅγιο Παῦλο, κι ἐγώ ὡς ἀρχάριος δέν εἶχα γνωρίσει ἀκόμη τόν Ἅγιο Γέροντα Ἰωσήφ.

Φεύγοντας ἀπό τό σπίτι πῆρα ἀπό τό Κελλί μου, τό κ ο μ π ο σ χ ο ί ν ι γιά νά πάω στόν Ἅγιο Παῦλο. Κατουνάκια – Ἅγιος Παῦλος εἶναι δυόμιση ὧρες. (3)

Πέρασα τήν Μικρή Ἁγία Ἄννα, πέρασα τήν Ἁγία Ἄννα, κατηφορίζω λοιπόν γιά τή Νέα Σκήτη. Ὅταν ἔφτασα κοντά στό μύλο, ἐκεῖ ἀπό πάνω ἀπό τόν Εὐαγγελισμό, ξύπνησα! Βρέ, λέω, πότε ἔφτασα ἐδῶ πέρα;

Εἶχα ἀφοσιωθεῖ τόσο πολύ στήν εὐχή πού δέν ἔβλεπα τό δρόμο!

Θά κάνεις ἐργόχειρο, κάνεις ἕνα διακόνημα, μήν ἀφήνεις τήν εὐχούλα, γιατί καί ἡ εὐχή σέ θεοποιεῖ. Τό πρῶτο-πρῶτο, Πατέρες, πού θά αἰσθανθεῖτε, θά εἶναι ἡ χαρά!

Τό πρῶτο στάδιο, τό πρῶτο σημεῖο, τό ὁποῖο θά αἰσθανθεῖτε λέγοντας τήν εὐχή, εἶναι ἡ χαρά.

Καί ἡ χαρά δέν εἶναι τίποτες ἄλλο, ἕνα πετραδάκι στήν ἀκροθαλασσιά, εἶναι τό πράγμα ὅτι μέσα ἀρχίζεις νά φωτίζεσαι!

Γι᾿ αὐτό λέγε τήν εὐχούλα, λέγε τήν εὐχούλα, λέγε τήν εὐχούλα καί αὐτό θά σέ φέρει σέ ἄλλη κατάσταση πολύ καλύτερη, τήν ὁποία ὅσο καί νά σκεφθεῖς, δέν μπορεῖς νά σκεφθεῖς.

Ὁ μαθητής τοῦ δημοτικοῦ σχολείου δέν μπορεῖ νά καταλάβει τά τοῦ γυμνασίου, οὔτε τοῦ γυμνασίου, τοῦ πανεπιστημίου. Ἀλλά ὅταν ἡ χάρις θέλει νά ἔρθει μέσα σου, θά τό καταλάβεις ὅτι εἶσαι τώρα μαθητής τοῦ γυμνασίου, εἶσαι μαθητής τοῦ πανεπιστημίου, ὁ ἴδιος θά τό καταλάβεις.

Μία ψυχή πῆγε στήν τουαλέτα, κι ἔλεγε τήν εὐχή. Ἄ, καί φανερώνεται ὁ διάβολος ἐκεῖ. Βρέ ῾σύ, λέει, βρώμικη εὐχή λές. Ἄ, μά, καί ὁ Καλόγηρος: Ἄκουσε ἀποστάτα τῆς Θείας Μεγαλειότητος, λέει, ἡ κένωσις τοῦ σώματος πηγαίνει κάτω, ἡ κένωσις τῆς ψυχῆς πηγαίνει ἀπάνω, δέν ἔχει καμιά ἕνωση.

Στό σπίτι μας παραπάνω καθόταν ἕνας καλόγηρος καί, κρίσις Θεοῦ, ἤτανε δαιμονισμένος. Οἱ γέροι (μοναχοί) δέν μποροῦσαν νά ἔρχονται κάτω στό σπίτι μας, νά μεταλάβουν, καί πήγαινα ἐγώ στό σπίτι τους ἀπάνω, πού εἶναι ὁ πάτερ-Γεδεών ἐκεῖ ἀπάνω, καί τούς μετελάμβανα.

Πήγαινα στό Ἱερό, ἔβγαζα τό Ἀρτοφόριο, ἐρχόντουσαν οἱ γέροι (μοναχοί) στήν Ὡραία Πύλη ἐκεῖ καί τούς μετελάμβανα.

Αὐτός μοῦ ῾λεγε: «Ὁ διάβολος ἐκεῖ κάθεται στήν ἄκρη, στή Λιτή».

-Τοῦ λέω: «Τόν βλέπεις;».

-«Τόν βλέπω», λέει.

Καί ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι: «Ὅταν λέω τήν εὐχή ταράττεται ὁ διάβολος, ὅταν λέω δεύτερη φορά ἀφρίζει· τήν τρίτη εὐχή ἄφαντος γίνεται!».

Νά ἡ δύναμις τῆς εὐχῆς. Αὐτό πού λένε τά βιβλία μας ὅτι:

-Παιδί μου, λέει ὁ Γέροντας, πές τήν εὐχή.

-Μά λέω καί δέν καταλαμβάνω τίποτες.

-Δέν κ α τ α λ α μ β ά ν ε ι ς, λέει, ἐσύ, ἀλλά ὁ διάβολος καταλαμβάνει καί φεύγει.

Νά, σ᾿ αὐτόν τόν καλόγηρο.

Ἄ, νά ποῦμε καί τόν ἄλλο μέ τό καλάθι.

Ἕνας ὑποτακτικός, σάν ὁ Γέροντας τώρα, λέει τόν πάτερ-Ἀρσένιο:

–Λέγε τήν εὐχή.

-Λέω τήν εὐχή, δέν καταλαμβάνω τίποτε.

-Ὁ διάβολος καταλαμβάνει καί φεύγει.

-Ἔ, καί ποῦ θά καταλάβω ἐγώ;

-Ἔ, καλά, παιδί μου, θέλεις νά δεῖς θαῦμα;

-Ναί, θαῦμα θέλω νά δῶ, Γέροντα.

-Καλά, τοῦ λέει, θά προσευχηθῶ στό Θεό νά σοῦ δείξει θαῦμα, νά καταλάβεις πόση δύναμη ἔχει ἡ εὐχή. (Τά γράφουν ὅλα αὐτά τά Πατερικά βιβλία).

-Καλά.

Ἔκανε προσευχή ὁ Γέροντας, ἔκανε καί νηστεία, τριήμερο νηστεία.

–Ἔλα ἐδῶ, παιδί μου, τώρα, πάρε τό καλάθι, πήγαινε ἀπάνω στή βρύση νά τό γιομίσεις νερό.

-Γέροντα, μέ συγχωρεῖς, ἐγώ, λέει, τά μυαλά μου τά ῾χω, τό καλάθι θά γιομώσω νερό ἔξω;

-Καλά, παιδί μου, δέν εἶπες ὅτι θέλεις νά δεῖς θαῦμα; Νά δεῖς τί δύναμη ἔχει ἡ εὐχή; Δέν θέλεις;

-Ναί, λέει.

-Ἔ, κάνε αὐτό πού μοῦ λέω, ἀλλά θά λές τήν εὐχή, ὅλο τήν εὐχή θά λές.

-Νά ῾ναι εὐλογημένο. Πάει… «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»…

–«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», βάζει τό καλάθι στή βρύση ἀπό κάτω.

Τό νερό γιομίζει τό καλάθι, δέν τρέχει τό καλάθι, ἀλλά λέει τήν εὐχή.

Ἐννοεῖται ὁ Ἅγιος Γέροντας στό δωμάτιο προσηύχετο νά τοῦ δείξει ὁ Θεός θαῦμα στόν παραγυιό του… ».

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης, λέγει: «Ἀλήθεια! Πολλές φορές οἱ προσευχές τοῦ Γέροντός μου Ἰωσήφ μέ βοήθησαν νά ἀποκτήσω πνευματική αἴσθησι τῆς Θείας Παρουσίας. Ἀλλά ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ἦταν ἀδύνατον νά φθάσουμε τίς πνευματικές πτήσεις τοῦ ὑψιπέτου Γέροντος Ἰωσήφ. (4)

Τό πρῶτο πού ζητοῦσε ὁ Γέροντας, μόλις κάποιος ἀδελφός προσετίθετο στή συνοδεία μας, σάν πρώτη νουθεσία, σάν πρώτη βία ἦταν: «ἡ σιωπή καί ἡ εὐχή.

-Παιδί μου, τήν εὐχή.

–Θέλω νά σ᾿ ἀκούω νά λές τήν εὐχή καί ὄχι νά ἀργολογῇς.

Ἤξερε αὐτός ὁ ἐμπειρότατος καθηγητής τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, ὅτι ἐάν ὁ ἀρχάριος σιωπήσῃ καί ἀδολεσχήσῃ στήν εὐχή, θά βάλῃ καλή ἀρχή καί θά ἔχῃ πλούσιες τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ στό μέλλον, διότι, τόνιζε:

«Ὀφείλει ὁ μοναχός εἴτε τρώει εἴτε πίνει εἴτε κάθεται εἴτε διακονεῖ εἴτε περπατεῖ εἴτε κάνει ὅ,τιδήποτε νά φωνάζῃ ἀδιαλείπτως τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ἔτσι τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ κατερχόμενο στό βάθος τῆς καρδιᾶς, θά ταπεινώσῃ τόν δράκοντα, θά σώσῃ καί θά ζωοποιήσῃ τήν ψυχή.

Νά ἐπιμένῃς, λοιπόν, ἀδιάλειπτα στήν ἐπίκλησι τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά καταπιῇ ἡ καρδιά τόν Κύριο καί ὁ Κύριος τήν καρδιά καί νά γίνουν τά δύο ἕνα».

Ἀμήν, γένοιτο!

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Ἡ στάσις τοῦ Γέροντα Ἰωσήφ, ἦταν «προχώρα καί ἐγώ σέ παρακολουθῶ» (Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης) Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Α΄ Μέρος

Τό κομποσχοίνι τοῦ Γέροντά μας, ὅλοι τό ἔχουμε γνωρίσει. Ὅλοι τό ἔχουμε ἀγαπήσει! Διότι αὐτό τό κομποσχοίνι τοῦ Πνευματικοῦ μας Πατέρα ἔχει δύο βασικές πνευματικές ἰδιότητες. Ἡ πρώτη ἰδιότητά του εἶναι νά κατεβάζει τόν Οὐρανό στήν γῆ, προσευχόμενος καρδιακά μέ αὐτό τό κομποσχοίνι…!

Ἑνῶ ἡ δεύτερη ἰδιότητά του εἶναι νά ἀνεβάζει τήν γῆ στόν Οὐρανό, ὡς «ὁ Ποιμήν ὁ Καλός», προσευχόμενος ἀδιάλειπτα «ὑπέρ τῶν προβάτων», μέ τήν νοερά εὐχή.

Τό κομποσχοίνι τοῦ Γέροντά μας εἶναι πάντοτε θαυματουργό! Τό κομποσχοίνι τοῦ μακαριστοῦ Γέροντά μας π. Νικολάου, μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ πλέον ὡς ἕνα θαυμαστό καί ἱερό κειμήλιο, ἀλλά παραμένει πάντοτε ἐνεργό καί νοερῶς θαυματουργό.

Τό κομποσχοίνι τοῦ ἁγίου Γέροντά μας θά εἶναι πάντοτε πολύ θαυματουργό γιά ὅλη τήν οἰκουμένη…!

Τό «θαυματουργό κομποσχοίνι» τοῦ Γέροντα μᾶς κρατάει δυνατά ὅλους μας στήν Ὀρθόδοξη Πίστη, μᾶς συγκρατεῖ ἀπό τήν ἀποστασία, μᾶς κρατάει στήν ζωή καί μᾶς βγάζει πολλές φορές ἀπό τήν Κόλαση… Μᾶς ἀνυψώνει ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό, μᾶς περνάει μέσω τοῦ ἀΰλου καί μᾶς βάζει στόν Παράδεισο!

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, μᾶς λέγει μέ παρρησία ὅτι: «Ἡ νοερά εὐχή καί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή εἶναι ὁ καθρέφτης τοῦ Μοναχοῦ».

Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή εἶναι πράγματι ὁ καθρέπτης τοῦ Μοναχοῦ, ἀλλά δέν παύει νά εἶναι καί ὁ καθρέπτης τοῦ Ἱερέως καί τοῦ Πνευματικοῦ μας Πατρός.

Ἑνῶ ἀποτελεῖ καί τόν καθρέφτη τῆς ψυχῆς, γιά ὅλους ἐμᾶς. Ἡ νοερά εὐχή εἶναι πάντα ὁ πνευματικός καθρέπτης γιά τόν κάθε ἕναν πιστό ὀρθόδοξο Χριστιανό ξεχωριστά, σέ ὅλη τήν ἁγιοπνευματική του ζωή.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μᾶς λέγει ὅτι: «Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀπό ἀνάγκη δέν πηγαίνει στήν Ἐκκλησία, νά κάνει τόν ἑαυτό του Θυσιαστήριο, λέγει, προσευχόμενος…!».

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, μᾶς λέγει σχετικά μέ αὐτόν τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Χρυσοστόμου, ὅτι: «Οἱ ἄνθρωποι στόν κόσμο εἶναι καί ἐπιστήμονες, οὔτε τό Σάββατο δέν μποροῦν νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία, τήν Κυριακή, ἔχουν τήν ὑπηρεσία αὐτή τήν ὥρα. Μπορεῖς αὐτή τήν ὥρα νά κάνεις τόν ἑαυτό σου Θυσιαστήριο λέγοντας τήν προσευχή. (1)

Ἡ κ α λ υ τ έ ρ α προσευχή εἶναι ὅ,τι ἐσύ ἐπινοεῖς ἐκείνην τήν ὥρα.

Δέν εἶναι μόνον, θέλω νά διαβάσουμε τήν Θεία Μετάληψη νά μεταλάβουμε, τρόπον τινά, αὔριο.

Ἄ, «Εὐχή ζ΄ τοῦ Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου».

“Ἐκ τῶν Θείων ἐρωτήσεων τῆς Ἁγίας Μεταλήψεως: «Ἀπό ῥυπαρῶν χειλέων, ἀπό βδελυρᾶς καρδίας, ἀπό ἀκαθάρτου γλώττης, ἐκ ψυχῆς ἐῤῥυπωμένης, δέξαι δέησιν, Χριστέ μου· καί μή παρωσάμενός μου, μή τούς λόγους, μή τούς τρόπους, μηδέ τήν ἀναισχυντίαν, δός μοι παῤῥησίᾳ λέγειν, ἅ βεβούλευμαι, Χριστέ μου, μᾶλλον δέ καί δίδαξόν με, τί με δεῖ ποιεῖν καί λέγειν…»· διαβάζουμε, οὔτε καί κ α τ α λ α μ β ά ν ο υ μ ε τί λέμε.

Ἐσύ ὁ ἴδιος νά βρεῖς προσευχή, ἐσύ ὁ ἴδιος· ὁπότε καταλαμβάνεις τί λές εἰς τόν Θεό.

Αὐτό ἔχει μεγάλη δύναμη, νά ποῦμε, μεγάλη δύναμη!

Ἔ, ἄς ὑποθέσουμε ὅτι αὔριο θά μεταλάβουμε. Θά μεταλάβουμε. Θά ῾ρθει οὐσιωδῶς ὁ Παράκλητος ν᾿ ἁγιάσει τά Τίμια Δῶρα· πῶς θά τόν ὑποδεχθεῖς;

«Στό ἔλεός Σου, στήν εὐσπλαχνία Σου, συγχώρεσέ με».

Ἔχει δύναμη διότι τό λές καί τό καταλαμβάνεις, ἀπό μέσα ἀπ᾿ τήν ψυχή σου βγαίνει αὐτή ἡ εὐχή, νά ποῦμε.

Διότι πολλές φορές διαβάζουμε, ἀλλοῦ τρέχει ὁ νοῦς, ἀλλά αὐτό πού βγαίνει ἀπό μέσα σου, τό καταλαμβάνεις τί λές”.

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, μᾶς λέγει: “Θέλεις νά γίνεις ἕνας καλόγηρος πολύ καλός; Μήν ἀφήνεις τήν εὐχή. Κατά τό μέτρο σου καί ἡ εὐχή σου”.

Ἔλεγα κι ἐγώ στόν Γέροντα Ἰωσήφ: «Γέροντα, καί στήν Κόλαση νά πάω δέν φοβᾶμαι, ἀρκεῖ τήν εὐχή νά λέω».

Τόση γλυκύτητα, τόση χαρά σοῦ παραδίδει μέσα αὐτή ἡ εὐχούλα –μικρή εἶναι, ἀλλά πόση δύναμη ἔχει!– ὅποτε τήν λές, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Ὁπότε λές, καί στήν Κόλαση νά πάω δέν φοβᾶμαι, θά λέω τήν εὐχή καί στήν Κόλαση.

-Αὐτά δέστε τα, γιατί τά περάσαμε καί τά παραδίδομε καί σέ σᾶς”.

Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν ὑμῖν. Καθώς τό κλῆμα οὐ δύναται καρπόν φέρειν ἀφ᾿ ἑαυτοῦ, ἐάν μή μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδέ ὑμεῖς, ἐάν μή ἐν ἐμοί μείνητε. Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. 15, 4-5).

Πόσο σημαντική εἶναι ἡ παρακαταθήκη τοῦ Ἁγίου μας, τοῦ Γέροντα Ἰωσήφ!

Γιά τήν ὁποία μᾶς ἀναφέρει πολλές φορές, ἀλλά καί μᾶς φανερώνει μέσα ἀπό τήν ταπεινή καρδιά του, ὅλες τίς πνευματικές της πτυχές, ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης, λέγοντάς μας ὅτι: «Ὁ Γέροντας δέν μᾶς ἔκανε πολλές διδασκαλίες ἤ διαλέξεις περί Νοερᾶς προσευχῆς. (2)

Ὄχι ὅτι δέν μποροῦσε, ἀφοῦ ἦταν πραγματικός ἐπιστήμων τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, διάδοχος καί συνεχιστής τῆς Νηπτικῆς Παραδόσεως, ἀλλά ἐπειδή ἦταν ἐπιφυλακτικός.

Γιά νά μήν φουσκώσῃ τά μυαλά μας μέ φαντασίες καταστάσεων πού δέν εἴχαμε φθάσει.

Ὀλιγόλογες λακωνικές συμβουλές μᾶς ἔδινε κατά τήν διάρκεια τῶν νυκτερινῶν μας ἐξαγορεύσεων, ὑπό τήν μορφή ὑποδείξεων περισσότερον, μά ἦσαν πάντα μεστές ὠφελείας.

Ἡ στάσις τοῦ Γέροντα Ἰωσήφ, ἦταν «προχώρα καί ἐγώ σέ παρακολουθῶ».

Καί ὁ λόγος ἐγίνετο πρᾶξις.

Μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντα κοπιάζαμε στήν προσευχή.

Καί ἐρχόταν φορές νά κάνουμε τρεῖς, τέσσερις, πέντε ὧρες νοερά προσευχή, μέ σκυμμένο τό κεφάλι, καί τόν νοῦ κολλημένο μέσα στό βάθος τῆς πνευματικῆς καρδιᾶς.

Καμμιά φορά σήκωνα τό κεφάλι νά πάρω ἀέρα, ἀλλά ἡ γλυκύτητα μέ τραβοῦσε πάλι μέσα στήν καρδιά!

Ἡ ψυχή εἶχε γευθῆ καί ἔλεγε:

«Μή ζητᾶς τίποτε ἄλλο, αὐτό εἶναι. Αὐτός εἶναι ὁ πολύτιμος οὐράνιος θησαυρός. Ἀπόλαυσέ τον!».

Ἀμήν, γένοιτο!

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Συνεχίζεται…

• 1. Προσευχή. http://users.uoa.gr/
• 2. «Ἡ Εὐχή–Προφορική καί Νοερά». https://www.hristospanagia.gr

Σχετικά με την άσκηση της προσευχής

 

Δεν δίνετε προσοχή στην προσευχή στην καθημερινότητά σας. Ο άνθρωπος παραμελεί το ζήτημα της προσευχής. Οι προσευχές ήταν παλαιότερα επιπόλαιες, κι ο άνθρωπος έκανε απλώς τα τυπικά ενώπιον του Θεού. Κανένας άνθρωπος δεν προσέφερε ποτέ ολοκληρωτικά την καρδιά του ενώπιον του Θεού ούτε επιδόθηκε σε αληθινή προσευχή με τον Θεό. Ο άνθρωπος προσευχόταν στον Θεό μονάχα όταν ανέκυπταν προβλήματα. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, έχεις προσευχηθεί ποτέ πραγματικά στον Θεό; Έχει υπάρξει ποτέ στιγμή που να έχεις δακρύσει από τον πόνο ενώπιον του Θεού; Έχει υπάρξει στιγμή που να κατάφερες να γνωρίσεις τον εαυτό σου ενώπιόν Του; Είχες ποτέ μια εγκάρδια προσευχή με τον Θεό; Η προσευχή προκύπτει από την άσκηση: Αν γενικά δεν προσεύχεσαι στο σπίτι, τότε δεν θα έχεις τρόπο να προσευχηθείς στην εκκλησία, και αν συνήθως δεν προσεύχεσαι σε μικρές συναθροίσεις, τότε θα είσαι ανίκανος να προσευχηθείς κατά τη διάρκεια μεγάλων συναθροίσεων. Αν δεν πλησιάζεις τακτικά τον Θεό ούτε συλλογίζεσαι τακτικά τα λόγια του Θεού, τότε δεν θα έχεις τίποτα να πεις όταν έρθει η ώρα της προσευχής, και ακόμα κι αν όντως προσευχηθείς, θα είναι μόνο στα λόγια· δεν θα είναι αληθινή προσευχή.

Τι είναι η αληθινή προσευχή; Είναι να λες στον Θεό ό,τι υπάρχει στην καρδιά σου, να επικοινωνείς με τον Θεό καθώς αντιλαμβάνεσαι το θέλημά Του, να επικοινωνείς με τον Θεό μέσω των λόγων Του, να νιώθεις ιδιαίτερα κοντά στον Θεό, να αισθάνεσαι πως Εκείνος βρίσκεται ενώπιόν σου και να πιστεύεις πως έχεις κάτι να Του πεις. Η καρδιά σου νιώθει γεμάτη φως κι εσύ νιώθεις πόσο αγαπητός είναι ο Θεός. Νιώθεις ιδιαίτερα εμπνευσμένος, κι όταν σε ακούν οι αδελφοί κι οι αδελφές σου, αισθάνονται ικανοποίηση. Θα αισθάνονται ότι τα λόγια που λες είναι τα λόγια που υπάρχουν μέσα στην καρδιά τους, τα λόγια που επιθυμούν να πουν, θαρρείς και τα λόγια σου αποτελούν υποκατάστατο των δικών τους λόγων. Αυτό σημαίνει αληθινή προσευχή. Αφού έχεις επιδοθεί σε αληθινή προσευχή, η καρδιά σου θα νιώθει γαλήνη και ικανοποίηση. Μπορεί να δημιουργηθεί η δύναμη να αγαπάς τον Θεό, κι εσύ θα νιώθεις ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι πιο αξιόλογο ή πιο σημαντικό από το να αγαπάς τον Θεό. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι προσευχές σου ήταν αποτελεσματικές. Έχεις προσευχηθεί ποτέ με τέτοιο τρόπο;

Και τι γίνεται με το περιεχόμενο των προσευχών; Η προσευχή σου πρέπει να προχωρά βήμα-βήμα, σύμφωνα με την πραγματική κατάσταση της καρδιάς σου και το έργο του Αγίου Πνεύματος· φτάνεις στο σημείο να επικοινωνείς με τον Θεό σύμφωνα με το θέλημά Του Θεού και τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο. Όταν αρχίζεις την άσκηση της προσευχής, δώσε πρώτα την καρδιά σου στον Θεό. Μην επιχειρήσεις να κατανοήσεις το θέλημα του Θεού —προσπάθησε μόνο να πεις στον Θεό τα λόγια που έχεις μες στην καρδιά σου. Όταν έρχεσαι ενώπιον του Θεού, να μιλάς κατ’ αυτόν τον τρόπο: «Ω, Θεέ μου! Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα ότι συνήθιζα να Σε παρακούω. Είμαι πραγματικά διεφθαρμένος και ποταπός. Το μόνο που έκανα ήταν να χαραμίζω της ζωή μου. Από σήμερα, θα ζω για Σένα. Θα διάγω μια ζωή με νόημα και θα ικανοποιώ το θέλημά Σου. Είθε το Πνεύμα Σου να εργάζεται πάντα μέσα μου, φωτίζοντας και διαφωτίζοντάς με συνεχώς. Επίτρεψέ μου να γίνω ισχυρός και ηχηρός μάρτυρας ενώπιόν Σου. Ας δει ο Σατανάς τη δόξα Σου, τη μαρτυρία Σου και την απόδειξη του θριάμβου Σου να εκδηλώνονται μέσα μας». Όταν προσευχηθείς κατ’ αυτόν τον τρόπο, η καρδιά σου θα απελευθερωθεί τελείως. Έχοντας προσευχηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, η καρδιά σου θα είναι πιο κοντά στον Θεό, και αν μπορείς να προσεύχεσαι συχνά κατ’ αυτόν τον τρόπο, το Άγιο Πνεύμα θα εργάζεται σίγουρα μέσα σου. Εάν πάντα επικαλείσαι τον Θεό με αυτόν τον τρόπο και δίνεις την υπόσχεσή σου ενώπιόν Του, θα έρθει η ημέρα που η υπόσχεσή σου θα γίνει αποδεκτή ενώπιον του Θεού, που η καρδιά σου και ολόκληρη η ύπαρξή σου θα αποκτηθούν από τον Θεό κι εσύ τελικά θα οδηγηθείς στην τελείωση από τον Θεό. Η προσευχή είναι υψίστης σημασίας για εσάς. Όταν προσεύχεσαι και λαμβάνεις το έργο του Αγίου Πνεύματος, η καρδιά σου θα συγκινείται από τον Θεό, και θα δημιουργείται η δύναμη να αγαπάς τον Θεό. Αν δεν προσεύχεσαι με την καρδιά σου, αν δεν ανοίγεις την καρδιά σου για να επικοινωνήσεις με τον Θεό, τότε ο Θεός δεν θα έχει τρόπο να εργαστεί μέσα σου. Εάν, αφού έχεις προσευχηθεί κι έχεις πει τα λόγια που υπάρχουν μες στην καρδιά σου, το Πνεύμα του Θεού δεν έχει ξεκινήσει το έργο Του κι εσύ δεν έχεις εμπνευστεί καθόλου, τότε αυτό καταδεικνύει ότι η καρδιά σου δεν είναι ειλικρινής, ότι τα λόγια σου δεν είναι αληθινά και είναι ακόμα ακάθαρτα. Εάν, αφού έχεις προσευχηθεί, νιώθεις ένα αίσθημα ικανοποίησης, τότε οι προσευχές σου έγιναν αποδεκτές από τον Θεό και το Πνεύμα του Θεού εργάζεται μέσα σου. Ως κάποιος που υπηρετεί ενώπιον του Θεού, δεν μπορείς να μην προσεύχεσαι. Αν βλέπεις αληθινά την επικοινωνία με τον Θεό ως κάτι που έχει νόημα και αξία, τότε μπορείς να απαρνηθείς την προσευχή; Κανείς δεν μπορεί να μην έχει επικοινωνία με τον Θεό. Χωρίς προσευχή, ζεις στη σάρκα, δέσμιος του Σατανά· χωρίς αληθινή προσευχή, ζεις υπό την επιρροή του σκότους. Ελπίζω εσείς οι αδελφοί και οι αδελφές να μπορείτε να επιδίδεστε σε αληθινή προσευχή κάθε μέρα ανεξαιρέτως. Δεν έχει να κάνει με τήρηση των κανόνων, αλλά με την επίτευξη ενός συγκεκριμένου αποτελέσματος. Είσαι πρόθυμος να στερείσαι λίγο ύπνο, λίγη ικανοποίηση, προκειμένου να σηκώνεσαι νωρίς για την πρωινή προσευχή και να απολαμβάνεις τα λόγια του Θεού; Εάν προσεύχεσαι με αγνή καρδιά και τρως και πίνεις τα λόγια του Θεού κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα είσαι πιο αποδεκτός από τον Θεό. Αν το κάνεις αυτό κάθε πρωί, εάν κάθε μέρα κάνεις πράξη το να δίνεις την καρδιά σου στον Θεό, να επικοινωνείς και να έρχεσαι σε επαφή μαζί Του, τότε η γνώση σου για τον Θεό θα αυξηθεί σίγουρα και εσύ θα μπορείς να κατανοήσεις καλύτερα το θέλημα του Θεού. Λες: «Ω, Θεέ μου! Είμαι πρόθυμος να εκπληρώσω το καθήκον μου. Μόνο σε Εσένα αφιερώνω όλο μου το είναι, έτσι ώστε να μπορέσεις να δοξαστείς μέσα μας, έτσι ώστε να μπορέσεις να απολαύσεις τη μαρτυρία που καταθέτει αυτή η ομάδα μας. Σε ικετεύω να εργαστείς μέσα μας, ώστε να μπορέσω να Σε αγαπήσω αληθινά και να Σε ικανοποιήσω και να Σε καταστήσω τον στόχο που επιδιώκω». Καθώς επωμίζεσαι αυτό το φορτίο, ο Θεός σίγουρα θα σε οδηγήσει στην τελείωση. Δεν πρέπει να προσεύχεσαι μόνο για ίδιον όφελος, μα θα πρέπει να προσεύχεσαι και προκειμένου να ακολουθείς το θέλημα του Θεού και να Τον αγαπάς. Αυτό είναι το πιο αληθινό είδος προσευχής. Είσαι κάποιος που προσεύχεσαι ώστε να ακολουθεί το θέλημα του Θεού;

Στο παρελθόν, δεν γνωρίζατε πώς να προσευχηθείτε και παραβλέπατε το ζήτημα της προσευχής. Σήμερα, πρέπει να κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε για να εκπαιδευτείτε στην προσευχή. Αν δεν μπορείς να επιστρατεύσεις τη δύναμη μέσα σου για να αγαπήσεις τον Θεό, τότε πώς προσεύχεσαι; Λες: «Ω, Θεέ μου, η καρδιά μου είναι ανίκανη να Σε αγαπήσει πραγματικά. Θέλω να Σε αγαπήσω, αλλά μου λείπει η δύναμη. Τι να κάνω; Είθε να ανοίξεις τα πνευματικά μου μάτια και είθε το Πνεύμα Σου να συγκινήσει την καρδιά μου. Κάνε ώστε, καθώς έρχομαι ενώπιόν Σου, να απαλλάσσομαι από καθετί αρνητικό, να μην περιορίζομαι πια από κανέναν άνθρωπο, κανένα ζήτημα ή πράγμα, και να αποκαλύπτω πλήρως την καρδιά μου ενώπιον Σου· κάνε ώστε να μπορώ να αφιερώσω ολόκληρο το είναι μου ενώπιόν Σου. Όπως κι αν με δοκιμάσεις, είμαι έτοιμος. Τώρα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι μελλοντικές προοπτικές μου, ούτε βρίσκομαι υπό τον ζυγό του θανάτου. Έχοντας μια καρδιά που Σε αγαπά, επιθυμώ να αναζητήσω την οδό της ζωής. Κάθε ζήτημα, τα πάντα, όλα είναι στα χέρια Σου· η μοίρα μου είναι στα χέρια Σου και κρατάς την ίδια μου τη ζωή στα χέρια Σου. Τώρα επιζητώ να Σε αγαπώ και, ανεξάρτητα από το αν με αφήσεις να Σε αγαπώ, ανεξάρτητα από το πώς παρεμβαίνει ο Σατανάς, είμαι αποφασισμένος να Σε αγαπώ». Όταν αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα, να προσεύχεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αν προσεύχεσαι έτσι καθημερινά, θα δημιουργηθεί σταδιακά η δύναμη να αγαπάς τον Θεό.

Πώς εισέρχεται κανείς στην πραγματική προσευχή;

Όταν προσεύχεσαι, η καρδιά σου πρέπει να είναι γαλήνια ενώπιον του Θεού και πρέπει να είναι ειλικρινής. Έρχεσαι αληθινά σε επαφή με τον Θεό και προσεύχεσαι με τον Θεό —δεν πρέπει να προσπαθείς να καλοπιάσεις τον Θεό χρησιμοποιώντας μελιστάλακτα λόγια. Η προσευχή θα πρέπει να επικεντρώνεται σε αυτό που ο Θεός επιθυμεί να επιτύχει επί του παρόντος. Να ζητάς από τον Θεό να σου δίνει μεγαλύτερη διαφώτιση και φώτιση, να φέρνεις τις πραγματικές καταστάσεις και τα προβλήματά σου ενώπιόν Του όταν προσεύχεσαι, συμπεριλαμβανομένης της υπόσχεσης που πήρες ενώπιον του Θεού. Η προσευχή δεν αφορά το να ακολουθείς μια διαδικασία· αφορά την αναζήτηση του Θεού με ειλικρινή καρδιά. Να ζητάς από τον Θεό να προστατεύει την καρδιά σου, ώστε η καρδιά σου να μπορεί να είναι συχνά γαλήνια ενώπιόν Του· ώστε, στο περιβάλλον στο οποίο Εκείνος σε έχει τοποθετήσει, να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να τον σιχαθείς και να τον απαρνηθείς, γεγονός που θα σου δώσει τη δυνατότητα να έχεις μια κανονική σχέση με τον Θεό και να γίνεις στ’ αλήθεια κάποιος που αγαπάει τον Θεό.

Ποια είναι η σημασία της προσευχής;

Η προσευχή είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος συνεργάζεται με τον Θεό, είναι ένα μέσο με το οποίο ο άνθρωπος επικαλείται τον Θεό και είναι η διαδικασία μέσω της οποίας ο άνθρωπος συγκινείται από το Πνεύμα του Θεού. Μπορεί να ειπωθεί ότι εκείνοι που δεν προσεύχονται είναι νεκροί και χωρίς πνεύμα, απόδειξη ότι στερούνται την ικανότητα να συγκινηθούν από τον Θεό. Δίχως προσευχή, θα ήταν αδύνατο να διάγει κανείς μια κανονική πνευματική ζωή, πόσο μάλλον δε, να συμβαδίζει με το έργο του Αγίου Πνεύματος. Αν κάποιος δεν προσεύχεται, τότε διακόπτει τη σχέση του με τον Θεό και θα ήταν αδύνατο ο άνθρωπος αυτός να λάβει τον έπαινο του Θεού. Ως πιστός στον Θεό, όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς, όσο περισσότερο, δηλαδή, συγκινείται από τον Θεό, τόσο περισσότερη αποφασιστικότητα θα αποκτά και τόσο περισσότερο θα δύναται να λάβει νέα διαφώτιση από τον Θεό. Ως εκ τούτου, ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί πολύ γρήγορα να οδηγηθεί στην τελείωση από το Άγιο Πνεύμα.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα που αποσκοπεί να επιτύχει η προσευχή;

Οι άνθρωποι μπορεί να είναι σε θέση να φέρουν εις πέρας την άσκηση της προσευχής και να κατανοήσουν τη σημασία της προσευχής, αλλά το να είναι αποτελεσματική η προσευχή δεν είναι απλή υπόθεση. Η προσευχή δεν είναι ζήτημα να κάνει κανείς απλώς τα τυπικά, να ακολουθεί τη διαδικασία ή να απαγγέλλει τα λόγια του Θεού. Με άλλα λόγια, η προσευχή δεν σημαίνει να παπαγαλίζει κανείς λέξεις ούτε σημαίνει να αντιγράφει τους άλλους. Στην προσευχή, πρέπει κανείς να φτάσει στο σημείο όπου να μπορεί να δώσει την καρδιά του στον Θεό, να ανοίξει την καρδιά του ώστε να μπορέσει εκείνη να συγκινηθεί από τον Θεό. Για να είναι αποτελεσματική η προσευχή, πρέπει να βασίζεται στην ανάγνωση των λόγων του Θεού. Μόνο με προσευχή μέσα από τα λόγια του Θεού μπορεί κανείς να λάβει μεγαλύτερη διαφώτιση και φώτιση. Οι εκδηλώσεις μιας αληθινής προσευχής είναι οι εξής: Το να έχει κανείς μια καρδιά που λαχταρά όλα όσα ζητά ο Θεός και, επιπλέον, επιθυμεί να επιτύχει όσα Εκείνος απαιτεί· να απεχθάνεται όσα απεχθάνεται ο Θεός κι έπειτα, οικοδομώντας πάνω σε αυτό το θεμέλιο, να αποκτήσει μερική κατανόησή του και να έχει κάποια γνώση και σαφή κατανόηση των αληθειών που αναπτύσσει ο Θεός. Μόνο αν υπάρχει αποφασιστικότητα, πίστη, γνώση και ένα μονοπάτι άσκησης κατόπιν προσευχής, μπορεί να ονομάζεται αληθινή προσευχή και μόνο αυτό το είδος προσευχής μπορεί να είναι αποτελεσματικό. Ωστόσο, η προσευχή πρέπει να οικοδομείται πάνω στην απόλαυση των λόγων του Θεού, πρέπει να χτίζεται πάνω στα θεμέλια της επικοινωνίας με τον Θεό μέσα από τα λόγια Του, και η καρδιά πρέπει να μπορεί να αναζητήσει τον Θεό και να γαληνέψει ενώπιόν Του. Η προσευχή αυτού του είδους έχει ήδη εισέλθει στο στάδιο της αληθινής επικοινωνίας με τον Θεό.

Οι πλέον βασικές γνώσεις σχετικά με την προσευχή:

1. Μη λες στα τυφλά ό,τι σου έρχεται στον νου. Πρέπει να υπάρχει ένα φορτίο στην καρδιά σου, δηλαδή, πρέπει να έχεις έναν στόχο όταν προσεύχεσαι.

2. Η προσευχή πρέπει να περιέχει τα λόγια του Θεού· πρέπει να στηρίζεται στα λόγια του Θεού.

3. Όταν προσεύχεσαι, δεν πρέπει να αναμασάς ξεπερασμένα ζητήματα. Οι προσευχές σου θα πρέπει να σχετίζονται με τα τρέχοντα λόγια του Θεού και, όταν προσεύχεσαι, να λες στον Θεό τις ενδόμυχες σκέψεις σου.

4. Η ομαδική προσευχή πρέπει να περιστρέφεται γύρω από ένα κεντρικό σημείο, το οποίο είναι, απαραιτήτως, το τρέχον έργο του Αγίου Πνεύματος.

5. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν τη διαμεσολαβητική προσευχή. Αυτός είναι και ένας τρόπος για να δείχνει κανείς ενδιαφέρον για το θέλημα του Θεού.

Η ζωή της προσευχής ενός ατόμου βασίζεται στην κατανόηση της σημασίας της προσευχής και της βασικής γνώσης της προσευχής. Στην καθημερινότητα, να προσεύχεσαι συχνά για τα δικά σου ελαττώματα, να προσεύχεσαι για να υπάρξει αλλαγή στη διάθεση της ζωής σου και να προσεύχεσαι με βάση τη γνώση σου για τα λόγια του Θεού. Ο καθένας θα πρέπει να καθιερώσει τη δική του ζωή της προσευχής, θα πρέπει να προσεύχεται για να γνωρίσει τα λόγια του Θεού και να προσεύχεται για να αναζητήσει τη γνώση του έργου του Θεού. Αποκάλυψε τις προσωπικές σου συνθήκες ενώπιον του Θεού και να είσαι αληθινός χωρίς να αγχώνεσαι για τον τρόπο με τον οποίο προσεύχεσαι, και το βασικότερο είναι να αποκτήσεις αληθινή κατανόηση και πραγματική εμπειρία των λόγων του Θεού. Ο άνθρωπος που επιδιώκει την είσοδο στην πνευματική ζωή πρέπει να μπορεί να προσεύχεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Η σιωπηλή προσευχή, ο συλλογισμός των λόγων του Θεού, η γνωριμία με το έργο του Θεού —όλα αυτά είναι παραδείγματα του στοχευμένου έργου της πνευματικής συναναστροφής προς χάριν της επίτευξης εισόδου στην κανονική πνευματική ζωή, τα οποία ολοένα βελτιώνουν τις καταστάσεις του ανθρώπου ενώπιον του Θεού και τον ωθούν να σημειώνει όλο και μεγαλύτερη πρόοδο στη ζωή. Εν ολίγοις, ό,τι κάνεις, είτε τρως και πίνεις τα λόγια του Θεού, είτε προσεύχεσαι σιωπηλά, είτε το διακηρύσσεις μεγαλόφωνα, γίνεται ώστε να δεις ξεκάθαρα τα λόγια του Θεού, το έργο Του κι αυτό που επιθυμεί να επιτύχει Εκείνος μέσα σου. Κυρίως, όλα όσα κάνεις γίνονται για να φτάσεις στα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός και να ανεβάσεις τη ζωή σου σε νέα ύψη. Το ελάχιστο που απαιτεί ο Θεός από τον άνθρωπο είναι να μπορεί να ανοίξει την καρδιά του σε Αυτόν. Εάν ο άνθρωπος δίνει την αληθινή καρδιά του στον Θεό και λέει στον Θεό τι υπάρχει πραγματικά μέσα στην καρδιά του, τότε ο Θεός είναι πρόθυμος να εργαστεί μέσα του. Ο Θεός δεν επιθυμεί τη διεστραμμένη καρδιά του ανθρώπου, αλλά μια αγνή και ειλικρινή καρδιά. Εάν ο άνθρωπος δεν μιλάει στον Θεό από καρδιάς, τότε ο Θεός δεν θα συγκινήσει την καρδιά του ούτε θα εργαστεί μέσα του. Συνεπώς, το κύριο σημείο της προσευχής είναι να μιλάς στον Θεό από καρδιάς, να Του μιλάς για τις ατέλειες ή την ανυπάκουη διάθεσή σου και να Του ανοίγεσαι απόλυτα· τότε μόνο ο Θεός θα ενδιαφέρεται για τις προσευχές σου· σε διαφορετική περίπτωση, θα κρύψει το πρόσωπό Του από εσένα. Το ελάχιστο κριτήριο για την προσευχή είναι ότι πρέπει να είσαι σε θέση να διατηρείς την καρδιά σου γαλήνια ενώπιον του Θεού κι εκείνη δεν πρέπει να απομακρύνεται από τον Θεό. Ίσως, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, να μην κερδίσεις νεότερες ή υψηλότερες γνώσεις, αλλά πρέπει τότε να χρησιμοποιήσεις την προσευχή για να διατηρήσεις την υπάρχουσα κατάσταση —δεν πρέπει να οπισθοδρομήσεις. Αυτό είναι το ελάχιστο που πρέπει να επιτύχεις. Εάν δεν μπορείς να πετύχεις ούτε καν αυτό, τότε αποδεικνύεται ότι η πνευματική σου ζωή δεν βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Ως εκ τούτου, δεν θα είσαι σε θέση να διατηρήσεις το αρχικό όραμά σου, θα χάσεις την πίστη σου στον Θεό και η αποφασιστικότητά σου, ακολούθως, θα εξαφανιστεί. Ένα σημάδι του αν έχεις εισέλθει στην πνευματική ζωή ή όχι είναι να δεις αν οι προσευχές σου βρίσκονται στον σωστό δρόμο. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να εισέλθουν σε αυτήν την πραγματικότητα· πρέπει όλοι να κάνουν το έργο της συνειδητής εκπαίδευσης του εαυτού τους στην προσευχή, όχι της παθητικής αναμονής, αλλά της συνειδητής επιζήτησης να συγκινηθούν από το Άγιο Πνεύμα. Μόνο τότε θα είναι άνθρωποι που αναζητούν πραγματικά τον Θεό.

Όταν αρχίζεις να προσεύχεσαι, μην υπερβάλλεις εαυτόν και μην ελπίζεις να επιτύχεις τα πάντα μονομιάς. Δεν μπορείς να έχεις υπερβολικές απαιτήσεις, ελπίζοντας ότι μόλις ανοίξεις το στόμα σου θα συγκινηθείς από το Άγιο Πνεύμα ή ότι θα λάβεις διαφώτιση και φώτιση ή ότι ο Θεός θα σου δώσει περισσή χάρη. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί· ο Θεός δεν επιτελεί υπερφυσικά πράγματα. Ο Θεός εισακούει τις προσευχές των ανθρώπων όποτε θέλει Εκείνος, και μερικές φορές δοκιμάζει την πίστη σου για να δει αν είσαι πιστός ενώπιόν Του. Όταν προσεύχεσαι πρέπει να έχεις πίστη, επιμονή και αποφασιστικότητα. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να εκπαιδεύονται στην προσευχή, αποθαρρύνονται επειδή δεν καταφέρνουν να συγκινηθούν από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό δεν ωφελεί! Πρέπει να έχεις επιμονή· πρέπει να εστιάζεις στο να αισθάνεσαι τη συγκίνηση του Αγίου Πνεύματος, καθώς και να εστιάζεις στην αναζήτηση και τη διερεύνηση. Ενίοτε, το μονοπάτι της άσκησής σου δεν είναι σωστό και, ενίοτε, τα προσωπικά σου κίνητρα σου και οι προσωπικές σου αντιλήψεις σου δεν μπορούν να παραμείνουν σταθερά ενώπιον του Θεού, κι έτσι το Πνεύμα του Θεού δεν καταφέρνει να σε συγκινήσει. Άλλες στιγμές, ο Θεός εξετάζει εάν είσαι πιστός ή όχι. Με λίγα λόγια, στην εκπαίδευση, θα πρέπει να πληρώσεις μεγαλύτερο τίμημα. Αν ανακαλύψεις ότι ξεφεύγεις από το μονοπάτι της άσκησής σου, μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο προσεύχεσαι. Εφόσον αναζητάς με ειλικρινή καρδιά και λαχταράς να λάβεις, το Άγιο Πνεύμα σίγουρα θα σε μεταφέρει σε αυτήν την πραγματικότητα. Μερικές φορές προσεύχεσαι με ειλικρινή καρδιά αλλά δεν αισθάνεσαι ότι έχεις συγκινηθεί ιδιαίτερα. Σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να βασίζεσαι στην πίστη σου και να έχεις πίστη ότι ο Θεός προσέχει τις προσευχές σου· πρέπει να επιμένεις στις προσευχές σου.

Να είσαι ειλικρινής· να προσεύχεσαι στον Θεό για να απαλλαγείς από τον δόλο που υπάρχει στην καρδιά σου. Αν εξαγνίζεις συνεχώς τον εαυτό σου δια της προσευχής, αν συγκινείσαι από το Πνεύμα του Θεού μέσω της προσευχής, τότε η διάθεσή σου θα αλλάξει σταδιακά. Η αληθινή πνευματική ζωή είναι μια ζωή προσευχής —είναι μια ζωή που τη συγκινεί το Άγιο Πνεύμα. Η διαδικασία της συγκίνησης από το Άγιο Πνεύμα είναι η διαδικασία της αλλαγής της διάθεσης του ανθρώπου. Μια ζωή την οποία δεν τη συγκινεί το Άγιο Πνεύμα δεν είναι μια πνευματική ζωή, αλλά μονάχα μια ζωή θρησκευτικών τελετουργικών. Μόνο εκείνοι που συγκινούνται συχνά από το Άγιο Πνεύμα και διαφωτίζονται και φωτίζονται από το Άγιο Πνεύμα έχουν εισέλθει στην πνευματική ζωή. Η διάθεση του ανθρώπου αλλάζει διαρκώς καθώς προσεύχεται. Όσο περισσότερο τον συγκινεί το Πνεύμα του Θεού, τόσο πιο ενεργητικός και υπάκουος γίνεται. Τόσο, επίσης, θα εξαγνίζεται βαθμιαία η καρδιά του και θα αλλάζει σταδιακά η διάθεσή του. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αληθινής προσευχής.