Δ΄ Μέρος
Ἔτσι πράγματι σιγά–σιγά ὁ προσευχόμενος πιστός Ὀρθόδοξος Χριστιανός θά κλείσει τόν νοῦ μέσα στήν καρδιά του ἐπικαλούμενος ἀδιαλείπτως τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὑπακούοντας στά λόγια τοῦ Ἁγίου Γέροντά του.
Ἐνθυμούμενος καί τά λόγια τοῦ Ἁγίου μας Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, πού μᾶς λέγει: “Μήν κοιμᾶσαι, γιά νά καλύπτεται ὅλος ὁ χρόνος μέ προσευχή, λέγε τήν εὐχούλα: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με… ».
Τώρα ὁ ἀδερφός μπορεῖ νά λέει τήν εὐχούλα στήν ἐκκλησία. Τό ἴδιο εἶναι καί μέσα στήν ἐκκλησία. Ἄν μέν ἔχεις κατάσταση, μπορεῖς νά πεῖς τήν εὐχούλα. (7)
Ὅταν δέν ἔχεις, τότες θά παρακολουθήσεις τά ψαλσίματα, τά διαβάσματα, τά ὁποῖα ἀκούω ἐκεῖ στό ἀναλόγιο.
Καθώς καί στή Θεία Λειτουργία, ἔτσι εἶναι. Καί στή Θεία Λειτουργία πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται σέ ἔκσταση, δέν ἀκούει ἐκεῖνα τά λόγια, ὄχι μᾶλλον δέν ἀκούει, μεταποιεῖ, θεοποιεῖ τά λόγια.
«Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε».
–Ποῦ πηγαίνεις;
-Νά πάρεις τόν Θεό. Τότες χαίρεσαι.
Ἐάν μέν ἔχει προηγηθεῖ ἡ χαρά, δέν μπορεῖς παρά μέ δάκρυα νά προσέλθεις· δάκρυα χαρᾶς, νά προσέλθεις νά μεταλάβεις.
Ὅταν ἔχουν προηγηθεῖ δάκρυα λύπης: «Θεέ μου, συγχώρησέ μου τάς ἁμαρτίας μου.
Εἰς τό ἔλεός Σου, εἰς τήν εὐσπλαγχνία Σου, στήν ἀγάπη Σου.
Μᾶς τό εἶπες ὅτι “Θεός οἰκτίρμων καί ἐλεήμων, μακρόθυμος καί πολυέλεος” (Ἐξ. 34, 6).
Μᾶς τό εἶπες. Ἐκεῖ στηρίζομαι καί προσέρχομαι ἀναξίως».
Οὐδείς ἄξιος, λέει καί ὁ ἱερεύς ὅταν προσεύχεται. Καί ἐκεῖ περισσότερο στηρίζεσαι καί προσέρχεσαι… ἀναξίως.
Νά σᾶς πῶ, πολλοί ἀπό τούς Πατέρας, τούς Κατουνακιώτας Πατέρες, πολλοί πού ἐρχόντουσαν νά μεταλάβουν, δέν ἄκουες τίποτες, μόνο ἔβλεπες τά δάκρυα πού ἔτρεχαν καί τούς μετελάμβανες.
Ἔ, ὁ γέρος (Μοναχός) αὐτός, νά ποῦμε, ὅλη τή Θεία Λειτουργία δέν μιλοῦσε καθόλου, ἀλλά ἤτανε σκυμμένος καί τώρα, εἴτε σέ θεωρία ἐρχότανε, εἴτε σέ βαθυτέρα ἔννοια τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ.
Διότι δωρεάν βαπτιστήκαμε, δωρεάν μᾶς ἔδωσε τό βάπτισμα, δωρεάν μᾶς ἔδωσε τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του, δωρεάν μᾶς δίδει καί τόν Παράδεισο… !!!
Δέν πληρώνουμε τίποτες.
Ὁ Θεός μᾶς θέλει καρδίαν καθαράν. Νά προσέχουμε μόνο στό Θεό.
Ὁ Θεός δέν θέλει μέσα στήν καρδιά μας συντροφιές, θέλει μόνον Αὐτός νά βασιλεύει.
Ἄν μποροῦμε νά τό πετύχουμε, τότες πετυχαίνουμε καί εὔκολα τήν καρδιακή προσευχή.
Ἡ χάρις δέν μᾶς ἐξετάζει ἐμᾶς πότε θά ῾ρθει. Λέει ἕνας ἀπό τή συνοδία μου, λέει, σήμερα ἦταν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, δέν ἐχάρηκα.
-Δέν ἐχάρηκες τήν ἑορτή καί τήν Ἀκολουθία τῆς Μεταμορφώσεως;
-Ναί.
Μπορεῖς νά χαρεῖς τήν ἄλλη μέρα πού εἶναι καθημερινή.
Ὄχι ἀπό τό σεβάσμιο τῆς ἡμέρας, ἀπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ ἐξαρτᾶται ἡ χάρις.
Ἔχει βέβαια, δέν εἶναι καί καθολικός νόμος αὐτός. Ἀλλά πάντως ὅμως ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ εἶναι διαφοροτέρα ἀπό τήν κρίση τῶν ἀνθρώπων.
Ἄλλος χαροποιήθηκε ἀπάνω στό μοτόρι, ἄλλος ἀπάνω στό ἀεροπλάνο.
–Ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ εἶναι διάφορος.
Ἄλλος χαροποιήθηκε πηγαίνοντας στήν Ἁγία Ἄννα ἕνα ἄλεσμα στό μύλο.
–Ἐκείνην τήν ὥρα χαροποιήθηκε.
Δέν μποροῦμε νά τό κρίνουμε γιατί ὁ Θεός, τρόπον τινά, δέν μᾶς χαριτώνει μέσα στή Θεία Λειτουργία, ἀλλά μᾶς χαριτώνει ἐκτός Θείας Λειτουργίας.
–Δέ μποροῦμε νά τό κρίνουμε αὐτό.
Μπορεῖς καί μέσα στή Λειτουργία νά χαριτωθεῖς, μπορεῖς στή Λειτουργία νά μή χαριτωθεῖς, νά χαριτωθεῖς ἀπάνω στό ἐργόχειρο.
–Αὐτό εἶναι ἡ κρίσις Του.
-Τό δικό μας εἶναι πάντοτε νά προσευχόμεθα.
Ὅταν ὁ Θεός ἐπισκέπτεται τήν ψυχή μας, θέλει καί ἀπαιτεῖ νά τή βρίσκει σέ προσευχή.
Νά μή βρίσκει τήν ψυχή μας καί τή διάνοιά μας μετεωριζομένη.
–Αὐτό λυπεῖ τό Θεό. Λυπεῖ τό Θεό…!
–Μποροῦμε νά ῾χουμε ὅλη τήν ἡμέρα αὐτοσυγκέντρωση;
Αὐτό θά μᾶς βοηθήσει».
Ὁ Γέροντας συνεχῶς μᾶς παρακολουθοῦσε στό νά βιώνουμε τήν σιωπή μέ τήν προσευχή. Καί γι᾿ αὐτό μᾶς ἔλεγε: (8)
«Μόλις ἀνοίξετε τά μάτια, ἀμέσως τήν εὐχή. Μήν ἀφήσετε τό μυαλό σας νά πετάῃ ἐδῶ καί ᾿κεῖ καί χάνετε τήν ὧρα σας, πού εἶναι πολύτιμη γιά τήν εὐχή.
Ὅταν ἔτσι βιάσετε τόν ἑαυτό σας, θά σας βοηθήσῃ κι᾿ ὁ Θεός νά γίνῃ μία ἁγία συνήθεια μέ τό ἄνοιγμα τῶν ματιῶν, ἡ προσευχή νά παίρνη τήν πρώτη θέσι γιά ὅλη τήν ἡμέρα, μέ τό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με… ».
Στήν συνέχεια θά ἐργάζεσθε καί θά λέτε τήν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με… ».
Εὐλογεῖται ἡ ἐργασία, ἁγιάζεται τό στόμα, ἡ γλῶσσα, ἡ καρδιά, ὁ χῶρος, ὁ χρόνος καί ὅλος ὁ ἄνθρωπος, πού προφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Μοναχός πού λέει ἀδιαλείπτως τήν εὐχούλα, ὁπλίζεται μέ τέτοια Θεϊκή δύναμι, πού καθίσταται ἀπρόσβλητος ἀπό τούς δαίμονες, ἀφοῦ αὐτή τούς καίει καί τούς μαστιγώνει».
Ἀμήν, γένοιτο!
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».
Συνεχίζεται…
- 7. Προσευχή. http://users.uoa.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου