Χτές, όπως έγραψα, βρέθηκα σε μια σύναξη αγάπης..Πολύς κόσμος, γεμάτος απο συναισθήματα, χαμογελαστός, πλούσιος απο χαμόγελα και ζεστή ικανοποίηση πληρότητας. Όμως αυτό είναι η όμορφη πλευρά, κάτι που ίσως το έλεγες παράδεισο.. Κι όμως, όλοι μας κάποια στιγμή μεγάλης στενοχώριας, βιώνουμε καταστάσεις, που αβασάνιστα τις αποκαλούμε "κόλαση". Έχει όμως καμιά σχέση αυτή η κόλαση με την ΚΟΛΑΣΗ; Και βέβαια όχι.
Η κόλαση, γενικά, περιγράφεται σαν βίωση της μοναξιάς.
Καποτε ο αββάς Μακάριος περπατώντας στην έρημο βρήκε ένα κρανίο, Το σήκωσε και το ρώτησε σε ποιον ανήκε και έμαθε ότι ήταν ενός ιερέως των ειδώλων.
Ξαναρώτησε τότε, ποια είναι η κατάστασή του στην κόλαση και δέχθηκε την εξής απάντηση: «όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόση είναι το χάος κάτω μας, στεκόμαστε δε από τα πόδια έως το κεφάλι μέσα στο χάος και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κάποιον πρόσωπο προς πρόσωπο, αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στη ράχη του άλλου. Αν και όταν προσευχηθεί κανείς για μας, βλέπει καπως για λίγο ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η "παρηγορια" μας.
Ενας Αγιορείτης είπε: "Αν ο Θεός ήταν ένα Όν σαν κι εμένα, έξω από μένα, αλλά πολύ δυνατότερό μου, τότε θα ήθελα να το ξεχάσω. Ο Θεός όμως δεν είναι Αυτό, κι είναι ανάγκη να πούμε πως ο άνθρωπος ούτε με τον θεό θέλει να είναι, αλλ' ούτε και μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν".
(Μοναχού Μωυσή: "Διέξοδοι στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου". στο περιοδικό «ορθόδοξη μαρτυρία» 1987 σ. 30) .
Η Επίγνωση Του Θεού ανοίγει τη διέξοδο για την αποκατάσταση στενών σχέσεων με τους άλλους.
Είναι Το Αντίδοτο Της Μοναξιάς.
Ο Θεός έστειλε στον κόσμο τον παράκλητο, και ταυτόχρονα: «εις ενότητα πάντας εκάλεσεν». Το Άγιο Πνεύμα μας καλεί όλους κοντά. Αποκαθιστά την επαφή μας με το Θεό και με τον άνθρωπο. Αυτός ο Θεός μας προσέφερε τη δυνατότητα της αμοιβαίας εγγύτητος και παρηγορίας δια της Εκκλησίας του.
«Εκκλησία, καλείται, διά το πάντας εκκαλείσθαι και ομού συνάγειν», τονίζει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (p.g. 33,1044).
Μέσα Στην Εκκλησία αποκτούμε την αίσθηση του προσώπου και ταυτόχρονα διδασκόμαστε, πως δεν είμαστε αυτόνομες μονάδες, ψηφίδες ανεξάρτητες στο ποικίλο μωσαϊκό του κόσμου.
Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Ούκ Ειμί Μόνος. Ότι Ο Πατήρ Μετ' Εμού Εστί». Ο λόγος αυτός είναι το κλειδί για την υπέρβαση της μοναξιάς.
Αρα: Κοντά στο Θεό δεν υπάρχει μοναξιά.
Ορθοδοξία δεν είναι η πιστή τήρηση κανόνων, ενός τυπικού που θα πρέπει ν' απομνημονευθεί. Η Ορθοδοξία, μας ζητά μάλλον να σιωπήσουμε και ν' ακινητοποιηθούμε, να μη μιλάμε πολύ, αλλά ν' αποκτήσουμε τρόπο Ζωής διαφορετικό.
Η ζωή μας να μιλά. Κι όχι να μιλάμε για να μιλάμε.
Όπως κανείς δεν πηγαίνει στο στρατό για να καλοπεράσει, έτσι κι η πνευματική ζωή, η εν Χριστώ ζωή, είναι αγώνας διαρκής, δίχως άγχος, αλλά με συνεχή εγρήγορση. Μια μάχη, όπου πρέπει να θανατωθείς, για ν' αναστηθείς. Κι αυτό γίνεται ήρεμα, σιγά, ανεπαίσθητα, αργά ή σύντομα, ανάλογα με τον πόθο της ψυχής και την αγαπητική βούληση του Θεού.
Προσκαλεί συνεχώς, προκαλεί επιτηδείως, μα συγχρόνως ευγενώς, ο Θεός τον άνθρωπο, να δώσει στον εαυτό του χρόνο, να ηρεμήσει και να σκεφθεί και να μη ζει σ' ένα συνεχή στρόβιλο δραστηριότητας.
Θ' αρκούσε στο Θεό να μάθει ο κάθε άνθρωπος, το συνάνθρωπό του που έχει δύσκολο χαρακτήρα:
· Να τον υπομείνει, αφού τον παραδεχθεί,
· Ν' αφοσιωθεί στην άρρωστη γυναίκα του, ο σύζυγος,
· Ν' αγαπήσει τους ανεπρόκοπους μαθητές του, ο δάσκαλος,
· Να κατανοήσει την απαιτητική και παράξενη μάνα του, ο γιος.
Είναι ένας πειρασμός. Ν' αρκεσθεί ο καθένας να ξεκινήσει από το ολίγο για να καταλήξει με τη βοήθεια του Θεού στο πολύ.
Νομίζουμε ότι θα μας ζητήσει ο Θεός πολλά. Αλλά όχι! Θα ζητήσει μόνο αυτά που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Δε θα ζητήσει "καρπούς εκεί που δεν έσπειρε". Δε θα πει στο βραδύγλωσσο, γιατί δεν έγινε Ιεροκήρυκας, και στο χωλό, γιατί δεν έγινε δρομέας.
Θα δώσουμε λόγο γι' αυτό ακριβώς που μπορούσαμε να κάνουμε Και Δεν Το Κάναμε.
· Θα λαθεύουμε,
· Θα σκοντάφτουμε,
· Θα πέφτουμε, μα θα σηκωνόμαστε.
Έχει τόση άπλα, τόση άνεση, τόση ευρυχωρία η Εκκλησία μας. Στη θέρμη της αγκάλης της χωρούν όλοι!
Η ησυχία αυτή, η μοναξιά, δημιουργεί μια εσωτερική ατράνταχτη ενότητα μεταξύ ψυχής και σώματος, και η αρμονία αυτή εκφράζεται στη συνέχεια με μια ισορροπία των ψυχικών και σωματικών εκδηλώσεων, που βρίσκονται στον αντίποδα των τραγικών αδιεξόδων της επίγειας κόλασης. όπως τη ζει ο σημερινός κοσμικός άνθρωπος.
Μέσα απ' αυτή την ισορροπία ξεπηδά και η δυνατότητα για αποκατάσταση σωστών σχέσεων με τους συνανθρώπους μας. Η ορθή επικοινωνία και επαφή με τον συνάνθρωπο, τον αδελφό μας, είναι η βάση για την επίλυση του προβλήματος της μοναξιάς.
Όλα αυτά σημαίνουν "εκκλησιοποίησή" μας.
Μια τέτοια κατεύθυνση Αναζήτησης του Θεού και του ανθρώπου, δια της Εκκλησίας, κάνει τον άνθρωπο, όχι μόνο να ξεπερνά τη μοναξιά, αλλά και να της δίνει έκφραση και καινούργιο νόημα. Επειδή γι' αυτόν που αναζητά το Θεό, η μοναξιά γίνεται πολύ συχνά ένας άλλος δρόμος επικοινωνίας και κοινωνίας. Γίνεται, δηλαδή, η μοναξιά πλαίσιο για να μπορέσει ο άνθρωπος να συνομιλήσει περισσότερο με το Θεό, ν' ακούσει το Θεό, να Τον ζήσει στην ψυχή του. Έτσι για το Χριστιανό η μοναξιά αποκτά θετικό περιεχόμενο, αφού γεμίζει με την Παρουσία του Θεού.
,,,
o Φτιάξτα με το Θεο,
o Φτιάξτα με τον εαυτό σου,
o Φτιάξτα με τους άλλους.
Να η αληθινή κοινωνικότητα, που διώχνει τη μοναξιά.
Η μοναξιά Είναι Καρπός Της Αμαρτίας και ο εγωισμός είναι αμαρτία. Άρα ο εγωισμός σε σπρώχνει στη μοναξιά, που κανένα κοσμικό σαλόνι δεν μπορεί ποτέ ν' αναιρέσει.
o Σβήνουν τα φώτα και μένεις μόνος σου.
o Και φοβάσαι.
ο Σου λείπει η παρηγοριά του Θεού και η βοήθεια των αδελφών σου.
Μη φοβάσαι, όταν είσαι μόνος. Αρκεί να έχεις την αίσθηση. ότι είναι μαζί σου ο Θεός.
(Από το blog: kosmaser.pblogs.gr με λίγες - ποιητική αδεία - επεμβάσεις στη σύνταξη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου