Περιμένοντας την Ανάσταση...

 

 

 

Το έργο αυτό το έχω ξαναδεί,
το έχω ζήσει κι εγώ πολλά χρόνια....

Όλη αυτή η πορεία προς το Πάσχα
να με αφήνει αδιάφορο,
κάπου μέσα στην καρδιά μου
ακόμα και να με ενοχλεί.
Να παρακαλώ από μέσα μου
να περάσει να ησυχάσουμε.

Τι να νιώσω,τι να βιώσω
αφού δεν περιμένω τίποτα,
αφού δεν προετοιμάζομαι
γι'αυτό το υπέρτατο γεγονος
ολόκληρου του ανθρώπινου γένους;

Λίγα βαμμένα κόκκινα αυγά,
αρνίσια σούβλα,τσουρέκια,
στολισμένες λαμπάδες,
τραπέζια οικογενειακά
και λίγα λεπτά στην Εκκλησιά
απλά δεν με γεμίζουν,
δεν μου λένε κάτι.

Αυτά μέχρι πριν από λίγα χρόνια.
Σήμερα σιγά σιγά καταλαβαίνω
πως αν δεν περιμένεις,
αν δεν προσμένεις,
αν δεν πεινά και δεν διψά
το κορμί και η ψυχή σου
την Ανάσταση
δεν μπορείς να χαρείς.

Μόνο που η Ανάσταση
έρχεται πάντα μέσα από το δρόμο
της Σταύρωσης.
Της νηστείας,της συγχώρεσης,
της προσευχής,της ησυχίας,
των καρφιών και της προδοσίας.

Να το θυμάσαι...

 

                                                                                                                  

(Αλέξης Αλεξάνδρου)

 

 

 

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

 

 

 

 

Αναρτήθηκε από Διαβάτης στις 1:57 μ.μ.