«Ὁ Υἱός καί Θεῖος Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά θεώσει τόν ἄνθρωπο». (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Α΄ Μέρος
Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία δέν εἶναι φιλοσοφία, ἀλλά εἶναι ἡ μία ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ξεκάθαρα φανερώνει ὅτι εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή καί θεάρεστη ὁδός σωτηρίας. Διότι αὐτή ὁδηγεῖ στή θεραπεία κάθε ἐμπαθοῦς καί ἁμαρτωλῆς ψυχῆς, διά τῆς Θείας Χάριτος τοῦ Μυστηρίου τῆς μετανοίας καί τῆς ἐξομολογήσεως.
Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων σχετικά μέ τήν ἀληθινή Θεολογία, ἡ Μία καί Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὀνόμασε τιμητικά μόνο τρεῖς ἀπό ὅλους τούς Ἁγίους ὡς Θεολόγους.
Αὐτός πού ἔλαβε πρῶτος τό κορυφαῖο χάρισμα τῆς Θεολογίας ἀπό τό Πνεῦμα τό «Ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον», εἶναι ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Κυρίου, «ὁ ἐπιπεσῶν ἐπί τό στῆθος τοῦ Ἰησοῦ».
Ἀκολουθεῖ ὁ «Μέγας φωστήρ» τῆς Ἐκκλησίας, καί Ἑλληνικῆς καταγωγῆς Καππαδόκης Ἅγιος καί ἕνας ἀπό τούς «Τρεῖς Μεγίστους Φωστῆρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος» ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός ὁ Θεολόγος.
Ὁ τρίτος εἶναι ὁ «Ἅγιος τοῦ Ἀκτίστου Φωτός» ἤ «ὁ Θεολόγος τοῦ Φωτός» καί τοῦ Θείου Ἔρωτος, ὁ Ἅγιος τοῦ Φωτός Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, στόν ὁποῖο ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας τοῦ ἔδωσε τήν προσωνυμία τοῦ «Θεολόγου», γράφει ὅτι μόνο αὐτοί πού πέρασαν ἀπό τήν πράξη στή θεωρία τοῦ Θεοῦ καί τή Θέωση μποροῦν νά μιλήσουν γιά τόν Θεό.
Καί αὐτό εἶναι δυνατό νά συμβεῖ ὅταν: «ἡνίκα ἄν σχολήν ἄγωμεν ἀπό τῆς ἔξωθεν ἰλύος καί ταραχῆς, καί μή τό ἡγεμονικόν ἡμῶν συγχέηται τοῖς μοχθηροῖς τύποις καί πλανωμένοις, οἷον γράμμασι πονηροῖς ἀναμιγνύντων κάλλη γραμμάτων, ἤ βορβόρῳ μύρων εὐωδίαν. Δεῖ γάρ τῷ ὄντι σχολάσαι, καί γνῶναι Θεόν· καί ὅταν λάβωμεν καιρόν, κρίνειν Θεολογίας εὐθύτητα». (1)
Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί μποροῦμε νά θεολογοῦμε ὅταν πληροῦμε τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς ἀληθινῆς Θεολογίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη. Εἶναι ἀπαραίτητος ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ, διά τῆς ὁράσεως τῆς θέας τῆς Θείας «Ἀκτίστου δόξης» τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνος πού πράγματι πληροί ὅλες τίς προϋποθέσεις τῆς Θεολογίας, δηλαδή μέ ποιό ἁπλᾶ λόγια ἐκεῖνος πού θεολογεῖ πρέπει νά ἔχει καθαρθεῖ ἀπό τά πάθη καί νά ἔχει μεταμορφωθεῖ ἡ ψυχή του μέσα στό ἄκτιστο Φῶς τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Διαφορετικά αὐτός ὁ πιστός κινδυνεύει νά πέσει πολύ εὔκολα σέ πλάνη καί σέ αἵρεση.
Καί τότε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μᾶς λέγει ὅτι μπορεῖ νά συμβεῖ τοῦτο τό παράδοξο ἔκτακτο γεγονός: «Θά εἶναι σάν νά ἀναμειγνύονται τά μοναδικά ὑπέροχα καλλιγραφημένα γράμματα, μέ ἐκεῖνα τά ἄσχημα «κακογραμμένα» γράμματα πού κρύβουν μέσα τους πονηρία, μνησικακία, ζηλοφθονία καί τήν κάθε λογῆς κακία αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἤ νά ἀναμειγνύεται ἡ εὐωδία τῶν μύρων ἀπό τά ἄνθη, μέ τήν βρωμερή ἀκαθαρσία.
Ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ νῆψη καί ἡ νοερά προσευχή. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, τόν ὁποῖο συνιστᾶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, μέσα ἀπό τή νηπτική ζωή ὡς ἑξῆς: «Δεῖ γάρ τῷ ὄντι σχολάσαι, καί γνῶναι Θεόν».
“Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναχωρεῖ γιά τήν ἔρημο τοῦ Πόντου, ἡ ὁποία σέ ὅλο τό διάστημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, τόν ἤλκυε πνευματικά μέ τήν νηπτική καί ἀσκητική ζωή, καί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀσκήθηκε ἐκεῖ γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ἐκεῖ στήν ἔρημο τοῦ Πόντου «ἐκαθάρθη, ἐφωτίσθη, καί ἐθεώθη», καί ὅπως ὁ ἴδιος ἐπισημαίνει, αὐτά τά τρία -ὡς ἁγιοπνευματικές καταστάσεις καί Θείες καί ἅγιες ἐμπειρίες- ἀποτελοῦν τίς προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς Θεολογίας. (2).
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, γράφει ὅτι: «Ὁ Υἱός καί Θεῖος Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά θεώσει τόν ἄνθρωπο.
Καί συνεργό στό Μέγα τοῦτο ἔργο ἔχει τόν ἱερέα.
Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα πώς ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἡ ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν.
Ἡ σπουδαιότερη, διότι προσπαθεῖ τό πιό σπουδαῖο πράγμα, τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἡ δυσκολότερη, γιατί παλεύει μέ τά πάθη τοῦ ἀνθρώπου καί τούς δαίμονες.
Εὐτυχῶς ὅμως πού τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι συνεχῶς παρόν, παραστέκεται στόν ἱερέα καί τελικά μόνο αὐτό τόν κάνει ἄξιο ν’ ἀνταποκριθεῖ στό ἔργο του…
Δέ σκέπτεσθε τόν Παῦλο, τόν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν, πόσο φωτισμό δέχτηκε; Χίλιες ἀστραπές τόν τύφλωσαν γιά νά μεταβληθεῖ σέ Ἀπόστολο.
Καί πόσο ἀσκήθηκε, πόσο προετοιμάστηκε γιά νά ἀρχίσει τό ἔργο του!
Γιά νά μιλήσει στούς Χριστιανούς ζητοῦσε νά τόν καθοδηγήσει τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Γιά νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιο διώχτηκε, ναυάγησε, κινδύνεψε, δάρθηκε, φυλακίστηκε, λιθοβολήθηκε, κακοπάθησε…
Ἤτανε πάντα πρόθυμος νά ὑποστεῖ τά πάντα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι πού ἔφτασε στό Μαρτύριο.
Ὁ Θεός τόν στεφάνωσε… Καί ὅσο ἐργαζότανε γιά τό Χριστό, εἶχε σύνεση, εἶχε ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους, ἡ φροντίδα ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν τόν ἔλιωνε.
Ἰδού τό πρότυπο τοῦ ἱερέα. Τί ἄλλο νά σᾶς εἰπῶ…
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κήρυττε τήν ὀρθή Πίστη, τήν ὁποία ἔμαθε καλά ἀπό τούς μαθητές τοῦ Κυρίου.
Καί ὁ ἱερέας πρέπει νά σπουδάζει τήν ὀρθή Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀπό τίς αἱρέσεις μακριά. Ὅσοι τίς κηρύττουν εἶναι ἀκάθαρτοι.
Καί τό Θεό, πού εἶναι κατεξοχήν καθαρός, μπορεῖ νά τόν πλησιάσει μόνο ἄνθρωπος καθαρός στό φρόνημα, στήν Πίστη, δηλαδή στήν Ὀρθόδοξη Πίστη.
Καί καθαρός στήν ψυχή, δηλαδή ἀπαλλαγμένος ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες».
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».
Ἀμήν, γένοιτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου