Ἔχει ὁ Παπαδιαμάντης ὄψεις καὶ πλευρὲς ποὺ τώρα μόλις τὶς βλέπουμε; Ἔχει, μάλιστα. Αὐτὸ εἶναι στοιχεῖο ἀψευδὲς ἑνὸς αὐθεντικὰ σπουδαίου συγγραφέα. Οἱ πλευρὲς αὐτές, σιγὰ-σιγά, θὰ μᾶς ὁδηγήσουν, φρονῶ, σὲ μίαν ἀνατοποθέτηση τοῦ Παπαδιαμάντη. Στὸν ἁπλὸ καὶ ἀπέριττο βίο του θὰ ἰδοῦμε ἕναν πρόδρομο ἀρνητὴ τῆς κοινωνίας τῆς ὑλικῆς εὐμάρειας. Καὶ στὸ ἔργο του θὰ θεωρήσουμε τὶς μορφὲς τὶς ἀθάνατες μιᾶς ζωῆς ποὺ δὲν καταστρέφει ἀλλὰ συνεργάζεται ἁρμονικὰ μὲ τὸ περιβάλλον. Στοὺς ἥρωές του θὰ ξαναβρίσκουμε τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῶ στὴν καθημερινή μας ζωὴ θὰ κυκλοφοροῦμε καὶ θὰ συνεργαζόμαστε μὲ ἀνθρώπους-σκιές, μὲ χαρακτῆρες τυποποιημένους, μὲ ἄψυχα σώματα. Στὸ ἔργο τοῦ Παπαδιαμάντη θὰ νιώθουμε τὴν καταγωγή μας καὶ θὰ ξαναζοῦμε ἕνα κόσμο γεμάτο ἀπὸ τὶς αἰώνιες μυστικὲς δυνάμεις τοῦ σύμπαντος, τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἁγίους, τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ὅλοι τους μιλοῦν γιατὶ ἔχουν ἑλληνικὰ ἐξανθρωπιστεῖ, ὅπως ὁ Μονογενὴς ἔλαβε σάρκα κι ἔγινε ὅμοιός μας σὲ ζωή, καὶ σὲ μοναξιά, καὶ σὲ πόνο, καὶ σὲ θάνατο. Εἴθε καὶ σὲ ἀνάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου